Prolog

Enya - Pearl Harbor

Czekałam, aż moje serce w końcu się podda, wyda ostatnie tchnienie. Czekałam na śmierć, jak jeszcze nigdy w życiu. Właściwie to nie czekałam, ja po prostu pragnęłam śmierci, ubłagalnie prosiłam by mnie dobito. Wszystko przestało mieć jakiekolwiek znaczenie, jakikolwiek sens, świat przestał istnieć. Nie było już mnie, tej rozkosznej, wesołej osoby z cudownym, zawsze obecnym uśmiechem na ustach. Pozostał jedynie ból, który paraliżował każdą część mojego ciała. Ból trawiący i całkowicie pożerający moją duszę, niszczący mnie od środka. Ból nie do zniesienia, nie do wytrzymania, a chwilę później jeszcze zaczął narastać zwiększając swoją bezlitosną moc. Krzyk gdzieś ugrzązł mi w płonącym gardle, nie potrafiłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Tonęłam w objęciach nicości, bolesnej jawy, która paliła mnie żywcem. Ból przestał być już bólem, stał się męką - niemiłosierną. Umierałam i byłam tego świadoma, modliłam się jedynie by te męczarnie jak najszybciej się skończyły. Wreszcie, kilka chwil, godzin, miesięcy, lat...
             Obudziłam się nowa, inna, zupełnie zmieniona. Dostałam nowe życie, które nim się tak naprawdę rozpoczęło, zakończyło się totalną porażką. Ponownie pojawił się ból paraliżujący moje ciało. Ból zupełnie inny, niż do tej pory, lecz o wiele gorszy. 

„Umiera się na wiele sposobów: z miłości, z tęsknoty,
z rozpaczy, ze zmęczenia, z nudów, ze strachu... 

Umiera się nie dlatego, by przestać żyć, lecz po to, by żyć inaczej.
Kiedy świat zacieśnia się do rozmiaru pułapki,
śmierć zdaje się być jedynym ratunkiem, ostatnią kartą,
na którą stawia się własne życie” - Paulo Coelho