Rozdział 14

Perspektywa Edwarda

Zachodniej fasady tak naprawdę wcale nie było, tylko jedna wielka dziura. Sąsiednie okno miało popękane szyby, a z pierwszego pietra zaczął odpadać biały tynk. Jak nic Esme dostanie zawału, bo gorzej chyba być nie mogło.

W wampirzym tempie przed gankiem znalazł się Emmett, a tuż za nim Rosalie. Ich miny nie wyrażały niczego dobrego, a mój kochany brat pobladł jeszcze bardziej. Szybkim ruchem wysiadłem od strony pasażera, Viviene została w środku.

W pierwszej chwili uwagę mojego brata przykuł kierowca czarnego audi, jednak chwilę później jego wzrok skruszonego psiaka spoczął na mnie.

- Edward? Yyy… co cię tu sprowadza? - zapytał.

- Już nie mogę wrócić do swojego domu? - odparowałem.

Tylko spokojnie - pomyślała Vivi.

- Oczywiście, że możesz. Ale można było też uprzedzić, że będziemy mieli gości - powiedziała Rose, intensywnie wpatrując się w kierowcę samochodu.

- To może mam teraz anonsować swoje przybycie, tak? - Odparłem coraz bardziej wzburzony. - Dla waszej wiadomości to dzwoniłem chyba z tuzin razy do domu i na wasze telefony, jednak bez rezultatu.

- Mamy awarie telefonu - tłumaczył Misiek.

- Awarie to wy macie od urodzenia! - wykrzyknąłem. - Co zrobiliście z zachodnią ścianą domu?

- To nie my - odpowiedziała automatycznie Rose.

- Jak nie wy, to kto?

- Yyy… podczas waszej nieobecności… mieliśmy gości… i… doszło… yyy… do nieprzyjemnej sytuacji… w wyniku której… doszło do… zdemolowania domu - wyjąkał Emmett nieskładnie.

- Jak to? Zdemolowaliście dom?!

- No nie my… nasi goście - uściśliła Rosalie.

- Jacy znajomi?

- No… tak naprawdę to nie znajomi, tylko obcy… - mówił chłopak. - … no bo przyszli tu niby… pod pretekstem naszego… tego no… zapachu i chcieli… nas po prostu poznać… a jeden z nich… no ten tego ten… zaczął dobierać się do Rose… i tak jakoś wyszło…

- To prawda Rose?

- Yyy… tak. Już nawet zaczęliśmy sprzątać Edwardzie. A przez tą… awarię nie mogliśmy się z wami skontaktować - powiedziała.

Przyglądałem się im dość uważnie, coś było nie tak.

I nie jest - pomyślała Vivi.

Jak to?

Kłamią jak z nut… zdemolowali dom z powodu hmm…  swoich igraszek miłosnych…

Skąd wiesz?

Taki dar.

- Zapomniałem - wtrąciłem na głos.

- Czego zapomniałeś Edwardzie? – odezwała się Rose.

- Nieważne. W każdym razie, nie wierzę w żadne wasze słowo.

- Co?! – wykrzyknął Emmett. - Ależ to szczera prawda…

Łże…

- Kłamiesz, mam na to dowód.

- Akurat - zakpiła blondynka. - Niby jaki? Swój wszechwiedzący umysł? - zaśmiała się.

Nagle drzwi od czarnego audi otworzyły się od strony kierowcy. Viviene z pełną gracją i podniesioną głową wysiadła z samochodu. W ludzkim tempie zbliżyła się do mnie mierząc od góry do dołu blondynkę i Emmetta.

Co  za… dupa? - pomyślał Em. - Wow!

Hm… sprowadził sobie laskę? Widać, że ma klasę. Ale jak dla mnie to zwykła pindzia… laska na jedna noc - pomyślała Rose.

Viviene warknęła dość ostro w kierunku Blondie.

- Kogo tu nazywasz pindzią? - zapytała moja siostra, zwracając się do Rose.

- … Słucham? - Zgłupiała blondynka. - Ja nic takiego nie powiedziałam…

-  Nie powiedziałaś, ale pomyślałaś - zwróciła się do niej Vivi.

Że co? – pomyślała Rosalie.

Po czym zmierzyła ponownie Emmetta i prychnęła.

- Ten komentarz o „dupie” też nie był na miejscu - zauważyła.

Em wyglądał tak, jakby dostał w twarz, a blondyna zmierzyła go zabójczym wzrokiem. No nie! Wybuchnąłem niepohamowanym śmiechem, a po chwili i Viviene dołączyła do mnie. Natomiast nasza zakochana parka przyglądała nam się dość dziwnie. I też poważnie zastanawiali się, o co w tym wszystkim chodzi.

- Chciałem wam wcześniej powiedzieć o Viviene, jednak nie mogłem się z wami skontaktować - powiedziałem.

- Czyli to twoja … dziewczyna? - zapytał nieśmiało Em.

- Nie to… moja siostra.

- Ach tak rozumiem… że CO?! - Zareagował Emmett.

- To prawda - odezwała się Viviene. - Jesteśmy biologicznym rodzeństwem.

- Ale jak? - zapytała Rose.

Viviene na przemian ze mną opowiadaliśmy o naszym pokrewieństwie i pierwszym spotkaniu. Gdy nagle usłyszeliśmy znajomy pomruk silnika samochodowego.

- O matko! Esme nam nigdy nie wybaczy! - Lamentowała Rose. – Co teraz? Przecież ona nam nie uwierzy…

- Musicie przyznać się do winy - powiedziałem z uśmiechem na twarzy.

- Edward staniesz w naszej obronie? - zapytał mnie brat.

- Że co? Chyba zwariowałeś - odpowiedziałem. - Jak sobie uwarzyłeś takie piwo to musisz wypić je sam, no chyba raczej z Rose - zaśmiałem się.

Samochód był coraz bliżej. Spojrzałem na Viviene, nie było jej do śmiechu, patrzyła na dziurę w ścianie domu, a następnie na drogę.

- Dobra mam plan - powiedziała. - Edward i Emmett stańcie obok mojego samochodu, no już szybko. Edwardzie otwórz bagażnik i udawajcie, że rozmawiacie i wyciągacie bagaże. Rose i ja podejdziemy do samochodu Carlisle. Zaraz potem podejdź Ed od strony kierowcy. Wszystko jasne?

Byłem w szoku! Ale nie tylko ja.

- Tylko jedno pytanie. Po co? - zapytał Em.

Właśnie, po co?

- A po to, aby ratować wam wasze żałosne, jak na razie tyłki - odgryzła się Vivi.

Nie ma co, charakterek to ona ma. Od razu wykonaliśmy z Emmettem jej polecenie, kiedy samochód pojawił się na podwórzu, dziewczyny stanęły w wyznaczonej pozycji.

- Rose co sadzisz o najnowszej kolekcji torebek Chanel? – Zaczęła Viviene, przyglądając się kwiatom. – Ja osobiście uważam za całkowicie nie udaną - brąz, fuj!

- Zgadzam się z tobą, ostatnio widziałam ich produkty na pokazie w Paryżu, nawet nie warto na nie rzucać okiem, totalny nie wypał…

Dziewczyny paplały o modzie a my.

- Co ona kombinuje? - odezwał się Em.

- Na serio nie mam pojęcia, ale jeżeli chce was uratować… to lepiej róbmy swoje… jak ci się podoba ten… bagażnik? Pojemny nie?

- Bagażnik… bagażnik… cóż według mnie może być. Ale to audi to chyba najnowszy model co?

- Chyba tak, ale nie jestem pewny. Za to w środku wygląda bombowo, nie to co moje Volvo. Takich bajerów jeszcze nie widziałem, wiesz, że to hybryda?

- Serio! Mam nadzieję, że Viviene pozwoli mi się przejechać.

- Tak, ale zaraz po mnie - odgryzłem się.

Samochód stanął, Esme i Carlisle wyszli… i wszystko potoczyło się z wampirzą prędkością.

Łap Carlisle - usłyszałem w myślach.

Chwile później ojciec spoczywał w moich ramionach z zamkniętymi oczami, spojrzałem na Viviene, która trzymała „śpiącą” Esme.

- Wsadźmy ich z powrotem do samochodu - powiedziała.

Byłem przerażony. Tak samo, jak Rosalie i Emmett.

- Co im zrobiłaś? – zapytałem.

- To tylko iluzja snu, obudzą się dokładnie za 24 godziny - powiedziała.

- Ja już się ciebie boję - stwierdził osiłek.

- I powinieneś - odrzekła poważnym tonem.

- Jakie jeszcze inne zdolności posiadasz? - zapytałem i od razu ugryzłem się w język.

- Chyba nie czas teraz na wyjaśnienia, pora wziąć się do roboty. Mamy tylko 24 godziny, aby naprawić wszystkie szkody w domu.

- Jakie zdolności? Nie posiadasz jednego daru? - Dopytywała się Rose.

- Posiadam tylko jeden dar, potrafię po prostu odzwierciedlanie zdolności innych wampirów - powiedziała Vivi.

- To znaczy, że czytasz w myślach? - Pytała dalej wampirzyca.

- I nie tylko. A teraz naprawdę zabierzmy się do pracy.

Ale jak…?

- Później Rosalie - przerwała moja siostra. 

- To może przyniosę twoje walizki? – zaproponowałem.

- Nie Edwardzie. Wszystko musi pozostać na swoim miejscu, gdy Carlisle i Esme dojdą do siebie, musimy ustawić się tak jak za pierwszym razem, inaczej nasza „sztuczka” nie wypali - powiedziała Viviene.

- Jak to? - zapytał Em.

- Osoby, które zostają tymczasowo „uśpione”, potem budząc się pamiętają wszystko i wszystkich. Wygląda to tak jakbyście zamknęli oczy na chwilę i je otworzyli. Dlatego wszystko musi być zrobione perfekcyjnie - odpowiedziała.

- W takim razie dam ci coś na przebranie. Nie możesz pracować w takich ciuchach - powiedziała dziewczyna. - Przepraszam za tą pindzię - dodała szeptem.

- Ja się wcale nie gniewam Rosalie.

           - Dla przyjaciół Rose - wtrąciła.

"Co ma być to będzie, a jak już będzie, to trzeba stawić temu czoło"
- Joanne Kathleen Rowling