Rozdział 30

         Dryfowałam samotnie w ciemnościach…

Nie wiem, jak długo to trwało: godzinę, tydzień, miesiąc, rok może więcej. Nigdy wcześniej nie byłam w takim miejscu, czułam wszystko i wszystkich, byłam tu i tam. Jednak nie byłam sobą, nawet nie wiedziałam, kim jestem…

Przez moją głowę przelatywało mnóstwo myśli i wspomnień, jedne mniej ważne od drugich. Jednakże najczęściej pojawiała się w nich grupa pewnych siedmiu osób. Niezwykle pięknych, bladych, wręcz idealnych ludzi ze złotymi tęczówkami.

Kim oni są? - zadawałam to pytanie po raz tysięczny w „przestrzeń”.

Mój mózg nie pracował dobrze, bo nie potrafiłam odpowiedzieć choćby na to najprostsze pytanie: Kim jestem? A co dopiero: Kim są ci niezwykle piękni ludzie? Czułam, że gubię się sama w sobie, tyle pytań a żadnych odpowiedzi.

I nagle wszystko wróciło, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki: wspomnienia przelatywały z ogromną prędkością, a ja bez trudu mogłam każde odczytać. Niektóre z nich były zamazane, lecz większość tak realna, że trudno było uwierzyć, że coś takiego zdarzyło się naprawdę.

Podróże, polowania, znajome wampiry, samochody, ubrania, przyjaciele, śmierć, rodzina: Carlisle, Esme, Alice, Jasper, Rosalie, Emmett i Edward…

Tego ostatniego nie wspominałam zbyt dobrze, w mojej głowie pojawił się obraz dumnego i próżnego chłopaka o bursztynowych oczach, który okazał się nieszczęśliwie moim biologicznym bratem. Widziałam każdy zadany cios - tam na polanie, każdy ruch i minę wampira. Poczułam ogromny ból, który z siłą napierał na moją klatkę piersiową, chwilę później gniew i żal.

Dlaczego tak długo pozwalałam siebie ranić?

~*~

Z perspektywy Allie

Widziałam wszystko, zupełnie wszystko, a było to niesamowite i nieprawdopodobne. Chociaż może nie powinnam tak myśleć, skoro jestem wampirem, a dla mnie nie ma rzeczy niemożliwych.

Jednak myliłam się, po pierwsze nie miałam pojęcia, że ktoś manipulował nami przez tak długi okres czasu (i „jak” na marginesie). A po drugie, że każdy z nas był taki niedobry i nieludzki w stosunku do Viviene.

Komu zależało na zniszczeniu naszej rodziny? A najbardziej Vivi?

W swojej wizji przeszłości byłam obserwatorem, stałam obok patrząc jak moja osoba jak również reszta rodziny obraża i miesza z błotem Elen prawie na każdym kroku. Trudno było się temu przyglądać tak bezczynnie, chciałam coś powiedzieć, zrobić lecz dla „nich” byłam nieobecna.

~*~

Ogarnęła mnie przeraźliwa ciemność, a chwilę później stałam w snopie jaśniejącego światła, pośrodku leśnej polany o bardzo wymiarowych kształtach. Nie mogłam sobie przypomnieć, czy już kiedyś w życiu widziałam taką polanę.

Hmm… chyba jednak nie - pomyślałam.

Okolica była bajkowa: świeżo zielona trawa poruszała się w rytmach delikatnego, wiosennego wiatru. Łąka pokryta była mnóstwem białych i liliowych stokrotek oraz błękitnych niezapominajek. W oddali drzewa kołysały się na wietrze, komponując własną muzykę wraz z leśnymi stworzeniami. Promienie słońca pieściły moją nagą skórę, niczym jedwab. Gdzieś za mną szemrał górski strumień…

Z zachwytem przyglądałam się naturze, wzbudzała tyle pozytywnych emocji. Już nie myślałam o problemach, moja złość i ból zniknęły. Chciałam tu zostać na zawsze.

~*~

Z perspektywy Edwarda

            Nie wiem w jakich słowach można opisać to, co się właściwie stało. Nigdy w życiu nie skrzywdził bym swojej siostry, ba kogokolwiek z rodziny. No chyba, że Emmetta ponieważ jest czasami bardzo i to bardzo irytujący, ale nie o tym teraz.

        Było mi przykro, gdy musiałem oglądać i wysłuchiwać „tamtego” siebie, podczas gdy krzyczałem na Viviene, czy policzkowałem. Moje skamieniałe serce bolało za każdym razem, gdy na twarzy mojej siostrzyczki pojawiał się ból i żal. Tak bardzo chciałem jej powiedzieć: Vivi to nie ja! - Ale nie mogłem.

Gdy patrzyłem na mojego sobowtóra z boku, wiedziałem że tamten wampir to nie ja. Teraz bardziej interesował mnie fakt, kto przyczynił się do faktycznego stanu zdrowia mojej siostry i pomieszał nam w głowach. Byłem pewny jednego, że gdy już znajdziemy sukinsyna odpokutuje za wszystko z nawiązką.

        Jednak, aby go dopaść potrzebujemy jedynego świadka tego zdarzenia, którym jest Nora. Niestety musimy czekać aż się obudzi, a wtedy… nie będę miał jakichkolwiek skrupułów dla tej bestii. 

~*~

       Wiedziałam już, że jestem wampirem, mam rodzinę - która mnie opuściła i wstrętnego, okropnego, rudego brata oraz ponad osiemdziesięcioletni staż nieśmiertelnego życia. Nie wiedziałem natomiast gdzie jestem, „bajkowa kraina” wydawała się taka idealna i wspaniała. Świat dla mnie przestał istnieć, gdyby nie kobieta naprzeciwko mnie.

       Nie mam pojęcia kiedy się zjawiła, albo skąd przybyła. Nieznajoma miała może z metr siedemdziesiąt, śnieżnobiałą cerę, błękitne oczy i hebanowe, długie, bardzo lokowane włosy. Ubrana była w długą, białą suknię zdobioną perłami i koralikami, uszytą z najdelikatniejszego szyfonu, który poruszał się w rytm zefirku. Wiatr rozwiewał jej ciemne pukle w których gdzieniegdzie prześwitywały wstążki i maleńkie różyczki.

   Wpatrywałam się w ową postać z otwartą buzią, błękitno-turkusowe tęczówki hipnotyzowały przy każdym spojrzeniu, była piękniejsza od jakiegokolwiek wampira. Kobieta usilnie mi się przyglądała, przy czym na jej twarzy zagościł promienisty uśmiech, rozświetlając jej anielską postać.

          - Kim jesteś?

         - Tobą - odpowiedziała, po czym cichutko zachichotała. - Naprawdę nie poznajesz siebie?

    - Jakoś nie przypominam siebie w takim wydaniu - powiedziałam wskazując na dziewczynę.

         - No pewnie. To wydanie nie jest ci jeszcze pisane Elen, to nie Twój czas.

         - Nie rozumiem…

         - Musisz się jeszcze wiele nauczyć Kochana, po za tym jak już powiedziałam to jeszcze nie twój czas.

- Czy ja nie żyję?

- Jak się nie mylę od osiemdziesięciu lat - odpowiedziała z uśmiechem.

Patrzyłam na swojego sobowtóra i chciałam jej zdrowo przyłożyć, na serio mimo, iż nie lubię przemocy.

Przepraszam bardzo, czy ja też jestem AŻ TAK nie kumata?

Wzięłam głęboki wdech i zapytał ponownie, tylko w zwolnionym tempie.

- Chodzi mi o to, czy jako wampirzyca jestem martwa?

- Już ci mówiłam, że nie.

         - To w takim razie gdzie jestem, jeżeli nie w … ?

Tak naprawdę nie miałam pojęcia jak zakończyć to zdanie: w niebie?

Ja i niebo - proszę. Piekło?   

         - A na co ci to wygląda? - zapytała JA przechadzając się po łące.

         - Nie mam zielonego pojęcia, to miejsce jest takie inne, magiczne? Nie, nie to absurdalne…

         - Dlaczego uważasz, że to absurdalne? Są na świecie rzeczy o których nikt z nas nie ma pojęcia. Nawet JA. A co do Twojego pytania: gdzie jesteśmy? Cóż odpowiedź znajdziesz w samej sobie Vivi, wiem tylko że kazano mi ci się objawić…

- Objawić? Nadal nic nie pojmuję, może zatem powiesz mi kim jesteś? Bo to, że mną to już wiemy…

- Jestem twoją drugą stroną, zupełnie innym „wydaniem” jeżeli mogę siebie tak określić.

- Jesteś duszą?

- Wampiry nie mają duszy - wtrąciła z przekąsem.

- To wiem, zatem czym jesteś?

Błękitne oczy ponownie spojrzały w moje chyba bursztynowe, po czym na jej twarzy ponownie pojawił się uśmiech, a chwilę później usłyszałam zdrowy chichot.

No tak super! Jak tu się zastanawiam gdzie jestem i z kim? A mój klon śmieje się w najlepsze.

- Masz świetną minę…

Warknęłam.

- Wybacz, ale czasami trzeba rozładować emocje - wtrąciła.

- Jeżeli chcesz możemy rozładować emocję w inny sposób - powiedziałam ostro. - Jednak najpierw odpowiedz na moje pytania złotko, dobrze?

Byłam coraz bardziej poirytowana.

- Nie wiem czym jestem Viviene, taka jest prawda. To znaczy teoretycznie wiem, i już ci to niejako wyjaśniłam. Ale praktycznie nie mam pojęcia. Czuję jednak, że kiedyś znajdziemy odpowiedź na to pytanie siostro.

- Ciekawa hipoteza - dodałam. - Mówiłaś, że cię przysłano? Wiesz…

- Nie. I nie pytaj już więcej.

- Dlaczego?

- Eleonor Viviene Elizabeth Cullen… - zaczął klon.

- Nie nazywaj mnie tak! - Zareagowałam automatycznie.

- Przecież tak właśnie się nazywasz…

Tym razem nie miałam problemu z zlokalizowaniem swojego serca, gdzie poczułam mocne ukłucie. Tak, jakby ktoś nakłuwał je ogromną, zardzewiałą szpilą…

- Powiedz dlaczego nie chcesz wrócić do życia, do rodziny? - Ponownie odezwał się mój sobowtór.

- Ponieważ mam dość takiego życia rozumiesz? Z resztą jak masz to zrozumieć skoro żyjesz w tak idyllicznym świecie pełnym beztroski i bólu! - krzyczałam. - Nie chce być pomiataną, nieliczącą się z każdym zdaniem marionetką, która wykonuje cudze rozkazy. A potem gdy dostaje po dupie, płacze cichutko kąciku i nadstawia drugi policzek.   

- Zatem nie pozwól siebie ranić, już nigdy więcej!

- I co to da?! Jak Ty to sobie wyobrażasz, że gdy „wrócę” mam się zachowywać jak gdyby nigdy nic? Może mam jeszcze wpaść w ramiona mojego kochanego braciszka!? A raczej szpony, dzięki któremu o mało co nie pożegnałam się z życiem. NIENAWIDZĘ GO! - wywrzeszczałam.

Po chwili poczułam na swoich ustach słonawy płyn.

Łzy?

- Jak to możliwe? – wyszeptałam zbita z tropu.

- W moim idyllicznym świecie zdarza się wszystko - powiedziała przytulając mnie do siebie. - Jednak ja nadal uważam, że powinnaś wrócić.

- Ale to tak boli - szlochałam. - Nawet nie wiesz jak bardzo. Przez wiele lat cierpiałam z powodu Krisa, obwiniałam siebie za jego śmierć. Dobrze wiesz kto wtedy przyszedł mi z pomocą…

- Edward.

- Nie było łatwo, ale on pokazał mi czym jest prawdziwe szczęście, rodzina a teraz? Nie mam zupełnie nic, jestem sama jak palec. Skoro chciał mi tak pomóc to dlaczego później doprowadził do czegoś takiego. A najlepsze jest to, że reszta Cullenów go poparła…

-  Viviene boisz się powrotu, jak każdy z nas. Boisz się tego co zastaniesz tam - powiedziała wskazując ręką w stronę lasu. - Bądź odważna i stań na przekór wszystkim przeszkodom, nie na darmo otrzymałaś nieśmiertelność pamiętaj o tym!

- To może powiedz mi jak mam spojrzeć w jego oczy i …

- Nie zabijesz go - stwierdziła spokojnie.

- Skąd taka pewność?

- Zbyt mocno go kochasz, nie pozwoliłaś, aby zabił go Tom to i tym razem tego nie zrobisz.

- To nie ma znaczenia - bąknęłam, odwracając się w drugą stronę.

- Oczywiście, że ma. I choćby dlatego powinnaś wrócić, aby pokazać im że jesteś lepsza od niego. Że potrafisz wybaczać…

- Kiedyś może tak, teraz nie - odpowiedziałam hardo.

- Zmieniłaś się.

Wsłuchałam się w to co powiedział mój sobowtór: zmieniłaś się! Musiało minąć kilka chwil abym mogła przetrawić wszystko prawidłowo. W głębi siebie czułam się inna, nie wiedziałam tylko czy to sprawka tego magicznego miejsca czy też przeszłych wydarzeń.

Zmieniłaś się, zmieniłaś się, zmieniłaś się… - huczało w mojej głowie.

W końcu doszłam do wniosku, że efektem jest moja niedaleka przeszłość, gdzie pierwsze skrzypce grał mój biologiczny brat i jego żałosna rodzinka. Za dużo w życiu wycierpiałam aby nadstawić drugi policzek…

- Chyba tak, ale zmieniłam się na lepsze - zwróciłam się do drugiej siebie. - Byłam głupia i ślepa myśląc że rodzina jest potęgą wszystkiego. Ta właśnie potęga zraniła mnie najbardziej. A ja nie zamierzam być tą samą dobrą i wyrozumiałą Vivi! Już nie, nigdy!

- Zatem wracasz? - Pochwyciła wątek.

- Tak, jednak tylko w jednym celu.

- Rozumiem.

- Zobaczymy się jeszcze? Kiedyś? - zapytałam na odchodne.

- Och Vivi, ja jestem nieodłączną częścią ciebie. Zawsze będziemy razem a teraz czeka Cię przeprawa na właściwą stronę.

- Zatem do zobaczenia - powiedziałam, uściskawszy swoją lepszą połówkę.

~*~

Z perspektywy Rosalie

      Odkąd każdego z nas „nawiedziła” wizja przeszłości ostatnich trzech tygodni, minęło osiem dni. Stan Viviene poprawił się w znacznym stopniu, mniejsze rany zagoiły się bardzo ładnie, a reszta uległa poprawie. Jednak cały czas moja siostra jest nieprzytomna i to najbardziej niepokoi ojca, a także i nas.

         Edward nie może odczytać jej myśli bo teoretycznie jest martwa, a Alice nie ma jak na razie żadnych konkretnych wizji.

Paranoja!

Carlisle zaczyna podejrzewać, że Vivi prawdopodobnie również torturowano psychicznie, dlatego jej rekonwalescencja trwa tak długo. Pomimo znacznej utraty krwi, jej organizm zaczął funkcjonować normalnie.

Cóż musimy czekać. W gorszym stanie niż Elen jest tylko Edward, który ani na chwilę nie opuszcza jej sypialni. Przez pierwsze dwa dni udawał twardziela, jednak później na jego twarzy pojawiła się frustracja. Dobrze wiem, że poniekąd obwinia się za stan Viviene, ale jak ustaliliśmy ponad tydzień temu to nie był on.

Muszę przyznać, że gdy zobaczyłam ją na polanie, zakrwawioną i ledwie żywą, cała złość i zazdrość (jaką wykrzyczała mi prosto w twarz Alice, przed wyżej opisanymi wydarzeniami) minęła. Ich miejsce zastąpił szok i obawa, że mogę więcej nie zobaczyć ukochanej siostry.  

Z początku nie przepadałam za nią, była nowym „nabytkiem” w domu Cullenów i nie za bardzo pasowała do moich standardów rodzinnych. Ale później, gdy między innymi uratowała nas z Emmettem przed wściekłością Esme i zabrała na zakupy do Londynu, zyskała moje zaufanie i siostrzaną miłość.

Bo prawda jest taka, że Viviene zawsze była inna, jedyna w swoim rodzaju, doświadczona przez życie. A ja… trudno mi to wyznać, ale Allie miała rację, byłam zazdrosna.

Zazdrosna o to, że Edward tak się opiekuje, troszczy jak również o stosunek mojego męża do Nory (od samego początku przypadli sobie do gustu), nie wliczając Chochlicy, która na widok jej ubrań była w niebo wzięta. Ale także rodzice, Carlisle był pod wrażeniem jej wiedzy i umiejętności, Esme gustu a Jasper… z początku nie miał do niej zaufania, jednak później skradła i jego serce.

A ja nie wiem dlaczego, ale zazdrościłam jej tego wszystkiego. Cóż jestem próżną blond lalą, nie da się ukryć.

~*~

Z perspektywy Carlisle

      W związku ze stanem Viviene wziąłem kilka dni urlopu, jednak gdy już zrobiłem wszystko co było w mojej mocy, musiałem wrócić do szpitala. Po prostu nie mogłem patrzeć na stan ukochanej córki, syna, żony oraz reszty dzieciaków.

Przez chwilę zastanawiałem się nawet czy nie skontaktować się z Aro, wampir mający ponad dwa tysiące lat wie bardzo dużo o pobratymcach. Ale porzuciłem ten pomysł zanim jeszcze w pełni sformułował się w mojej głowie. Byłem pewny, że Volturi chcieli by rekompensaty za pomoc, jaką by nam udzielili. 
Siedziałem właśnie we własnym gabinecie, gdy do pomieszczenia wszedł wysoki i dobrze zbudowany blondyn. Podniosłem głowę do góry.

Czy ja go już gdzieś tego widziałem?

         - Słucham?

         - Co tak oficjalnie Carlisle? - zapytał lekarz uśmiechając się do mnie.

Czy my się znamy?

         - To tak z przyzwyczajenia.

         - Długo cię u nas nie widziałem - dodał.

         - Każdemu przyda się chwila odpoczynku - powiedziałem. - Co cię do mnie sprowadza?

         Mężczyzna zawahał się, po czym usiadł w fotelu naprzeciw mnie.

         - Nie chciałbym być wścibski, ale czy… - zaczął. 
         - Doktorze Cullen! - Wpadła pielęgniarka do gabinetu. - Potrzebujemy Pana!

Wstałem.
- A którego z nas potrzebujecie Fleur? – zapytał blondyn również podnosząc się z miejsca.

- Co?! No doktora Cullena - odpowiedziała zmieszana.

Ja również nie zrozumiałem pytania chłopaka.

- To był idiotyczny pomysł, aby połączyć nasze gabinety Carlisle mówię Ci…

- Co?! - wyrwało mi się.

- Aha, no przecież ty nic nie wiesz, byłeś na urlopie. Ordynator stwierdził, że skoro nosimy to samo nazwisko to możemy pracować w jednym gabinecie - zaśmiał się. - Jednak nie przyszło mu do głowy, że to gigantyczny problem dla pielęgniarek. Po za tym w prawym skrzydle zaczął się remont… - powiedział.

- To… yyy… rzeczywiście katastrofa - wydukałem. - Fleur dowiedz się kogo potrzebują i to natychmiast.

- Tak jest - rzuciła dziewczyna.

W między czasie przyjrzałem się identyfikatorowi mojego kolegi po fachu.

Dr William Ethan Cullen
Chirurg ogólny i naczyniowy
Szpital w Forks

William? Cullen? Zbieżność nazwisk?

Tak, teraz pamiętam, pracuje ze mną w szpitalu od jakiegoś czasu, przeprowadził się z Seattle.

Hmm…

- Chciałeś mnie o coś zapytać? - wtrąciłem.

- Wiem, że to nie moja sprawa, ale chciałem zapytać czy z Viviene wszystko porządku?

Chwila moment, Vivi była w szpitalu i wtedy się poznali gdy przywiozła mi dokumenty, tak już pamiętam a potem spotkali się? - Zastanawiałem się dobre kilka setnych sekundy, chłopak nawet nie zauważył przerwy w rozmowie.

- Tak w porządku - odpowiedziałem. - Chciałeś coś od niej?

- A tak się pytam, po prostu nie odbiera ode mnie telefonów i zastanawiałem się… czy wszystko ok.

Czyżby on…?

- William zdajesz sobie sprawę, że… to jeszcze dziecko - zacząłem.

- Carlisle nie musisz mi robić wykładu na ten temat, Vivi się już o to postarała. Poza tym nie interesuje mnie ona jako dziewczyna, na razie nie mam siły na kobiety. Po prostu dobrze się z nią rozmawia i jest bardzo sympatyczna.

- Wyjechała - wtrąciłem, a na mojej twarzy musiało pojawić się rozczarowanie, a właściwie załamanie.

- Brakuje ci jej, to widać - stwierdził. - Słyszałem pogłoski w klubie, ale nie do końca chciało mi się w to wierzyć. Zniknęła tak szybko, właściwie nic nie wspominała o wyjeździe.

Mężczyzna zamyślił się głęboko, gdybym tylko wiedział o czym?

Może wie kto mógł zaatakować Vivi?

- Wybacz, że oto zapytam ale znacie się długo? - Musiałem działać.

- Nie zbyt, pierwszy raz spotkaliśmy się tutaj w twoim gabinecie, potem spotkałem ją w klubie a potem parku- odpowiedział Will.

- A kiedy ostatnio się widzieliście?

- Hmm… Ponad tydzień temu, od tamtego czasu nie odezwała się do mnie - odpowiedział.

- A czy zachowywała się wtedy dziwnie?-  Dążyłem.

- Była smutna, ale Carlisle co masz na myśli?

- Nic po prostu tak pytam, ostatnio nie… miałem z nią dobrego kontaktu…, a potem wyjechała.

Lekarz przyjrzał mi się uważnie, po czym zaczął mówić.

- Tego popołudnia spotkaliśmy się w parku, przyszedłem wcześniej i zobaczyłem jak siedzi na ławce, w nieruchomej pozycji. Postanowiłem jej nie przeszkadzać, siedziała tak z dobrą godzinę. Była bardzo smutna, widać było że coś ją trapi.

- Mówiła coś konkretnego?

- Tylko, że nie może dogadać się z bratem, bardzo się tym przejmowała.

- Jesteście ze sobą… yyy… blisko?

- Nie! - zaśmiał się. - Nie masz się czym niepokoić, nie mam planów w stosunku do twojej córki. Po prostu…

- Cóż Elen jest bardzo dojrzała jak na swój wiek.

- Elen?

- To jej pierwsze imię - wyjaśniłem.

- Aha, tak masz rację. Z początku wziąłem Ją za twoją żonę - przyznał się.

Zaśmiałem się.

- Bardzo dobre Will - powiedziałem.

- Wiem, ale nie jestem pierwszy - stwierdził. - Czy masz już informacje kiedy wróci? Chciałbym się z nią spotkać, jeżeli nie masz nic przeciwko?

- Nie mam nic przeciwko, a kiedy wróci na pewno odezwie się do ciebie.

Zatem to był ten tajemniczy mężczyzna z pamiętnika Nory, zapach lekarza nie działał na mnie inaczej.

Chociaż to może przez moją samokontrolę? Jestem zbyt przewrażliwiony…

 Po za tym Will nic nie wie, prócz tego że Viviene miała konflikt z Edwardem.

Westchnąłem.

Same tajemnice…

- Na sale operacyjną proszony jest Pan William Cullen - wyrecytowała powoli zmachana Fleur.

- Bardzo dziękuję - powiedział blondyn. - Do zobaczenia później Carlisle.

- Na razie.

Gdy tylko drzwi zamknęły się za Cullenem, zabrzmiała moja komórka, szybkim ruchem odebrałem telefon.

- Tak, Allie?

- Budzi się!

„Jaką funkcję spełnia zemsta? Strach przed zemstą, przed jej nieuchronnością i grozą, powinien powstrzymać każdego z nas przed popełnieniem czynu niegodnego i szkodzącego innemu. Powinien być hamulcem, głosem opamiętania. Jeżeli jednak okaże się on nieskuteczny i ktoś popełni czyn krzywdzący innych, jego sprawca uruchomi łańcuch zemsty, mogący ciągnąć się przez pokolenia, ba, przez wieki”
- Ryszard Kapuściński