Rozdział 53

Nickelback - Far Away

Trzy dni później…

           Siedziałam przy nim cały czas, nie licząc pięciu minut na polowanie. Czym prędzej zwęszyłam zwierzynę – cuchnącego jelenia i zaatakowałam, jednak posilałam się już w pobliżu chłopaka. Nigdy w życiu nie przemieniałam nikogo i nie miałam tak naprawdę pojęcia, co robić. Wiedziałam oczywiście jak się do tego zabrać, jednak kolejne etapy przemiany w wampira były dla mnie obce. Pamiętałam za to dobrze własną metamorfozę i zbyt dobrze widziałam z czym Will musi się teraz zmagać.

            Sprawa mojego biologicznego brata musiała niestety poczekać, ponieważ nie mogłam przecież zostawić doktorka na pastwę losu i czmychnąć do domu. Czułam się potwornie zaniedbując swoją rodzinę, a jednocześnie musiałam być odpowiedzialna za nowego wampira, którego stworzyłam. Kiedy tak czuwałam nad Cullenem odkryłam, że w mojej kieszeni poharatanych i brudnych spodni spoczywa telefon komórkowy. Nie miałam pojęcia w jaki sposób urządzenie nie rozleciało się w drobny mak podczas wypadku i naszej ewakuacji, komórka była jedynie poobijana, a jej ekran rozbity w dwóch miejscach. W pierwszej chwili byłam tak zaskoczona, że nie zdałam sobie sprawy, co to właściwie oznacza.

            Musiałam minąć sekunda bym spróbowała włączyć telefon, moja radość niestety nie trwała zbyt długo, ponieważ bateria była prawie pusta i nie mogłam wykonać żadnego połączenia wychodzącego. Na szczęście zdążyłam tylko przeczytać trzy wiadomości tekstowe od Rose, zanim telefon padł ostatecznie.

            Bella żyje, ale Edward o tym nie wie. Dziewczyny polecały go uratować.

            Bella i Alice już są we Włoszech. Muszą zdążyć przed południem.

            Udało się! Cali i zdrowi wracają do domu. Do Forks. Odezwij się.

             - Co takiego?! – wrzasnęłam w pustą przestrzeń. – O matko!

            Ciężko wypuściłam powietrze z obolałych płuc i zamknęłam oczy, które zaczęły piec. Z całej siły starałam się nie płakać, ale czy w takiej chwili nie miałam prawa, nawet w wypadku szczęścia? Po raz kolejny pozbawiłam się tlenu, a na mojej buzi pojawił się uśmiech. Musiałam przyznać, że mi ulżyło, a jednocześnie nie mogłam uwierzyć że los w końcu potraktował nas ulgowo. Zaraz jednak mina mi zrzedła, ponieważ spojrzałam na blondyna.

            Chłopak nadal miał zamknięte oczy, jednak potrafił już kontaktować się ze mną za pomocą kilka słów. Gdy tylko mogłam mówiłam do niego, chciałam żeby wiedział że tutaj jestem i go nie opuściłam. Tym bardziej potrzebował wsparcia, ponieważ wkraczał w życie, którego nie znał wcale. Powoli dobiegał proces przemiany, a jego serce biło jednym, silnym rytmem. W między czasie opowiadałam mu kim się staje i czym tak naprawdę była moja tajemnica, trzymałam go wtedy za rękę i mówiłam, że to niczego nie zmienia. W każdym razie taką miałam nadzieję, z jednej strony czułam się jak anioł śmierci – rujnowałam mu życie, odebrałam duszę, z drugiej jednak podarowałam kolejną szansę, tym razem wiecznej egzystencji. Musiałam przyznać, że był bardzo dzielny, owszem krzyczał i błagał o pomoc, a nawet śmierć, ale znosił to nad wyraz dobrze. Być może nawet i lepiej niż ja, ponieważ każdy jego ból i krzyk bolesnym echem odbierałam we własnym sercu. Gdybym tylko mogła zrobiłabym wszystko, aby tak nie cierpiał. Nie miałam jednak innego wyjścia, zachowałam się jak egoistka, ale nie mogłam pozwolić by pożegnał się z życiem.

             Jego skóra przybrała już biały odcień, charakterystyczny dla wampira. Dłonie i ramiona jeszcze dwa dni temu poharatane i połamane, teraz nienagannie leżały wzdłuż jego ciała. Po olbrzymiej ranie klatki piersiowej i nogi nie pozostało ani śladu. Z twarzy zniknęły zadrapania, oznaki zmęczenia i pierwsze zmarszczki mimiczne. Wyostrzyła się linia szczęki i nosa, a usta stały się jasno malinowe. Włosy odrobinę mu pojaśniały i utworzyły ciekawy nieład na głowie. Jako wampir był jeszcze bardziej przystojny i seksowny, niż do tej pory. Kiedy jednak wpatrywałam się tak w jego anielską twarz, dostrzegałam wreszcie ewidentne podobieństwo do mojego przybranego ojca.

            Do moich uszu doszedł dźwięk przyśpieszającego serca, wiedziałam co to oznacza, a właściwie, co za chwilę się stanie.

             - Will, to już koniec – powiedziałam z nadzieją, trzymając go za prawą rękę. – To już kres, jeszcze tylko kilka sekund.

             Cztery sekundy później las w jakim się znajdowaliśmy wypełnił się agonalnym krzykiem chłopaka, dwie sekundy później Will już stał i patrzył na świat, na mnie rubinowymi tęczówkami. Z wrażenia przestałam oddychać i nieco odsunęłam się od młodego wampira. Nie odzywałam się tylko obserwowałam jak reaguje na otoczenie, na swoje nowe ciało i zmysły. Wzięłam większy wdech, nie wyczułam w nim jakiegokolwiek człowieka, więc jak na razie byliśmy bezpieczni.

             - To prawda? – Odezwał się po raz pierwszy. – Umarłem? Ja… - nie dokończył  zasłuchany w tembr swojego nowego głosu. – To niemożliwe, powinienem nie żyć… a jednak tutaj jestem.

             - Jesteś Will – przyznałam. – I trzymasz się całkiem nieźle.

             - Uratowałaś mnie – powiedział i z zachwytem zaczął przyglądać się dłoniom. – Moja ręka…

             - Jest w pełni sprawna – dokończyłam. – Tak jak i reszta twojego ciała.

             - Jakie to wszystko jest… inne – dodał. – Niewiarygodne, że miałaś rację.

            Jego charakterystyczny dla moich uszu baryton wyostrzył się znacznie i brzmiał bardziej uwodzicielsko. Poczułam dreszcz, który przebiegł mi po plecach i zatrzymał się gdzieś w okolicach żołądka. Nieśmiało uśmiechnęłam się do Willa, a ten w jednej setnej sekundy znalazł się przy mnie i głaskał po policzku.

             - Jaka ty jesteś śliczna – westchnął. – A twoja skóra nie jest już lodowata.

             - Will – wtrąciłam. – Jesteś nieco skołowany i zmieszany…

             - Pali mnie w gardle – przerwał mi natychmiast. – Dlaczego?

            Zupełnie zapomniałam, że młode osobnik naszego gatunku nie potrafią się zbyt długo skupić na jednym temacie. Musiałam mu jak najszybciej wszystko wyjaśnić, ale wpierw chłopak musiał się posilić, bo jak nic przez przypadek mógł mi urwać głowę.

             - Bo jesteś głody, to normalne – wyjaśniłam powoli. – A my aby żyć musimy pić krew…

             - Mam zabić człowieka! – Podniósł głos od razu.

            Automatycznie chwyciłam go za ręce i posłałam lekki uśmiech.

             - My, to znaczy moja rodzina nie zabija ludzi – powiedziałam. – Jesteśmy wegetarianami, czyli wampirami żywiącymi się krwią dzikich zwierząt – zauważyłam zdziwienie na jego twarzy. – Nie martw się, wszystkiego się nauczysz i to szybciej, niż myślisz.

             - Wampiry? Wegetarianie?

             - Trochę dziwnie to brzmi – wyjaśniłam. – Ale da się przyzwyczaić, zwłaszcza że masz nieograniczony okres czasu.

             - Jakoś nie wyobrażam sobie Ciebie, polującą na… niedźwiedzia – zakpił. – I to w szpilkach.

             - Pamiętasz to, co mówiłam Ci podczas przemiany – przemilczałam powyższe stwierdzenie.

            William skinął głową.

             - Wszystko? – Zdumiałam się.

             - Każde słowo – przyznał. – Nawet potrafię Ci powiedzieć ile razy westchnęłaś – zaśmiał się.

            Spojrzałam na niego, wydawał się taki zadowolony i nieświadomy tego, co tak naprawdę go czeka. W tej samej chwili poczułam się okropnie, uśmiech spełzł mi z twarz i spuściłam głowę.

             - Hej, co jest? – zapytał. – Powiedziałem coś nie tak?

             - Przepraszam Cię – powiedziałam nieśmiało zerkając w jego szkarłatne tęczówki. – Wybacz. Uratowałam Ci życie, a jednocześnie je zmarnowałam…

             - O czym ty bredzisz?

             - Podarowałam Ci nieśmiertelność, wieczne życie – mówiłam. – Ale to określenie tylko tak pięknie brzmi – szybkość, zwinność, niezależność – westchnęłam. – Nawet nie wiesz z czym przyjdzie Ci się zmierzyć, z czym będziesz musiał walczyć…

             - Przestań – szepnął.   

             - To nie nowe życie, to przekleństwo w samej swej istocie – wtrąciłam. – Zmarnowałam Ci szansę na prawdziwe szczęście…

             - Przestań! – krzyknął, a zaraz potem powiedział już normalnym tonem. – To ty jesteś moim prawdziwym szczęściem. I nie masz przepraszać mnie za to, że uratowałaś mi życie – mówił. – Gdyby nie ty Vivi, nie było by mnie tutaj. Jak nic roztrzaskałbym się w tym samolocie i nawet moich szczątków nie można by było zidentyfikować – wziął kolejny wdech. – A przepraszać możesz mnie za to, że nie powiedziałaś mi prawdy o sobie, o tym że jesteś… wampirem.

             - Nie pojmujesz jeszcze wszystkiego…

             - Masz rację – przerwał kładąc mi palec na ustach. – Ale ty jesteś tutaj po to, aby mi wszystko wyjaśnić. I nie myśl, że nie wiem że będzie ciężko – puścił mi perskie oko.

             - Mówisz poważnie?

             - To ja prosiłem Cię o pomoc – powiedział i chwycił mnie za brodę. – Chciałem żebyś mnie uratowała, więc nie możesz się obwiniać.

             - Pożyjemy zobaczymy – westchnęłam.

             - Pożyjemy zobaczymy – powtórzył po mnie.

             - No dobrze – dodałam. – Ale nie wspomniałam o jednym ważnym szczególe, a mianowicie piętnie nowo narodzonego.

             - To znaczy?

             - Młody wampir potrzebuje znacznie więcej krwi, niż dorosły osobnik to po pierwsze – wyjaśniłam. – Przerastasz mnie w tej chwili siłą, a nawet szybkością, ale ten stan nie trwa długo…

             - To znaczy? – Powtórzył wyższym już głosem.

             - Po trzecie szybko tracisz panowanie nad sobą, emocje biorą górę nad rozumem – zignorowałam jego pytanie. – Co może być zgubne nie tylko dla człowieka w twojej obecności, ale również i nas. Dlatego proszę, staraj się trzymać nerwy na wodzy, dobrze? 

             - Postaram się – odrzekł już spokojniej.

             - Super – ulżyło mi. – Zaraz pójdziemy zapolować, bo wiem że jesteś straszliwie głodny, ale mam do Ciebie prośbę – poczekałam aż wampir ponowie na mnie spojrzy. – Gdy Ci powiem, nie oddychaj, przestajesz w tej samej chwili, ok.?

             - Dobrze, ale dlaczego mnie oto prosisz? – zapytał.

             - Znajdujemy się jakieś czterdzieści kilometrów od miasta – odpowiedziałam. – W każdej chwili możemy natknąć się na człowieka, a uwierz że nie chciałbyś się z nim spotkać.

             - A to niby dlaczego? Przecież ty jakoś mogłaś siedzieć koło mnie, no i leciałaś samolotem pełnym po same brzegi.

             - Ponieważ ja Will jestem już doświadczonym wampirem – dodałam. – Chodź zapolujemy na coś dobrego, a potem odpowiem na każde twoje pytanie, dobrze?

             - Ok., to co mam robić?

             - Najpierw znajdziemy odpowiednie miejsce – wyciągnęłam w jego kierunku rękę, którą z uśmiechem przyjął.

            Zaraz potem zaczęliśmy biec wampirzym tempem, wymijając instynktownie drzewa. Zaciągnęłam się powietrzem i do moich nozdrzy doszedł zapach apetycznej pumy. W tej samej chwili zatrzymaliśmy się, nadal trzymając za ręce.

             - Zamknij oczy, wsłuchaj się w otoczenie i weź wdech – poinstruowałam go. – Słyszysz odgłos charakterystycznego bicia i chlupotania?

             - To serce? – zdziwił się.

             - Tak, a teraz co czujesz?

             - Dziwnie to pachnie, ale wydaje mi się że jest zjedliwe – powiedział śmiesznie marszcząc nos. – I co teraz?

             - Otwórz oczy i poszukaj kolacji – wtrąciłam. – Skup się na zwierzęciu i daj ponieść się instynktowi.

             - Tak po prostu?

             - Mhm.

            William od razu wykonał moje polecenie, wpierw jak drapieżnik zaczął się czaić, a potem ruszył do ataku. Puma nie miała szans z jego siłą i marmurową skórą, pięć minut później było po pierwszy posiłku.

             - I jak? – zapytałam.

             - Rewelacji nie było – oznajmił, ocierając usta. – No i nadal jestem głodny.

            Zaśmiałam się.

             - Nie ma problemu – rzuciłam. – Zrób dokładnie to samo, co przed chwilą.

             I ku naszemu szczęściu nie było problemu z kolejnymi trzema polowaniami. Każde z nich starannie obserwowałam, a nawet czasami chichotałam, bo manewry, jaki wykonywał Cullen nawet nie mieściły mi się czasami w głowie. Zastanawiałam się wtedy, czy i ja wyprawiałam takie cuda w lesie na samym początku wampirzego życia. Kiedy już Will był najedzony i oczywiście umorusany od stóp do głów, postanowiłam zapolować. Przykazałam mu solennie nie ruszać się z miejsca i pozwoliłam obserwować. Znalezienie zwierzyny nie przysporzyło mi problemu, ponieważ na horyzoncie pojawiła się kolejna czarna puma. Z prędkością błyskawicy skręciłam kark zwierzęciu i wpiłam się tętnicę szyjną. Pięć minut później stanęłam obok zdekoncentrowanego chłopaka.

             - Wow!

             - Za kilka lat będziesz taki sam – pocieszyłam go. – A może nawet i lepszy.

             - No nie wiem – zaśmiał się. – Ubrania to chyba będę na razie zmieniał kilka razy dziennie, a właściwie wyrzucał do kosza.

            Posłałam mu uśmiech.

             - Musimy rzeczywiście znaleźć coś do ubrania – przyznałam i zilustrowałam nas wzrokiem. – Teraz naprawdę wyglądamy jak potwory z piekła rodem.

            Nadal mieliśmy na sobie ciuchy w których wylecieliśmy z Londynu, więc nasza garderoba była dość skąpa. Moje włosy już od kilku dni były zaplecione w warkocz, byle by tylko nie przeszkadzały, butów nawet nie miałam, nie wspominając o marynarce, która przepadła gdzieś w samolocie.

             - Chodźmy – zadecydowałam i zaczęliśmy biec. – Trzeba zorganizować samochód i ubrania. 

             - Powiesz mi teraz, dlaczego muszę unikać ludzi? – zapytał, nie przerywając biegu. – Rozumiem, że tylko przez jakiś czas.

             - Ludzka krew działa na nowo narodzone wampiry jak czerwona płachta na byka – odpowiedziałam. – Nie widomo właściwie dlaczego, być może dlatego że zaraz po przebudzeniu jesteście wściekle głodni, a może dlatego że taka jest filozofia naszego gatunku.

             - Mógłbym zaatakować człowieka?

             - Zaatakować i zabić bez zastanowienia – westchnęłam. – Nawet nie zauważysz, że pozbawisz go życia, liczy się tylko krew.

             - Teraz się tak nie czuję.

             - Bo nie ma w pobliżu człowieka – powiedziałam. – A gdyby była, no to musiałabym jakoś Cię powstrzymać.

             - Ale mówiłaś, że jestem silniejszy od Ciebie.

             - Posiadam kilka dodatkowych atutów, Will – uśmiechnęłam się przebiegle. – Siła nie jest naszą najmocniejszą stroną, zawsze można wykorzystać ją przeciw tobie.

             - Mówisz tak, jakbyś dobrze o tym wiedziała – odezwał się patrząc na mnie intensywnie. – Zabiłaś kogoś?

             - Zabiłam człowieka tylko raz – wyznałam. - Zaraz po narodzinach, ponieważ nie było przy mnie nikogo i nie wiedziałam kim jestem.

             - Jak to się stało?

             - Zwyczajnie – odpowiedziałam bez wyrazu. – Zrobiłam pierwszy wdech i… zaatakowałam. Nawet nie zauważyłam, że jest to człowiek, istota żywa. Liczyła się tylko i wyłącznie krew.

             - I od tamtego czasu piłaś krew zwierząt? – zapytał.

             - Tak – westchnęłam. – Bo widzisz, człowiek którego… pozbawiłam życia był moim narzeczonym.

            William automatycznie się zatrzymał i zaczął wpatrywać się w moja twarz z niedowierzaniem. Posłałam mu nikły uśmiech i ruszyłam powoli przed siebie zaczynając opowieść o moim życiu. Nie pominęłam niczego, zaczynając od najbardziej realnych wydarzeń, do tych z nie z tej ziemi z udziałem Thomasa. Chłopak słuchał ze skupieniem, ani razu mi nie przerywając, kiedy skończyłam akurat zbliżyliśmy się do miasta.

             - Nie oddychaj – zarządziłam.

            Ale niestety dla wampira było już za późno. Jego źrenice się rozszerzyły, a z ust wydobył się cichy pomruk zadowolenia. Niczym zwierze szykujące się do ataku ukazał rząd równych, białych zębów i ruszył do przodu. W tym samym momencie moja postać uniemożliwiła mu swobodne przejście, a ostrym i przenikliwym wzrokiem próbowałam zmusić go do kontaktu wzrokowego. Z jego gardła wydobył się głośny charkot i z całą siłą naparł na mnie. W ostatnim momencie udało mi się odskoczyć, ale Will jakby przewidział mój unik w bok i już pojawił się w miejscu, gdzie stanęłam. Nim zdążyłam zareagować z hukiem uderzyłam w skałki, co nieco mnie zamroczyło. Tuż nad moją twarzą pojawił się blondyn z morderczym wyrazem twarzy, w tej samej chwili nasze oczy się spotkały i chłopak znieruchomiał. Dość szybko podniosłam się do pionu, co nie było dobrym posunięciem, ponieważ zakręciło mi się w głowie. Skupiona jednak na szalejącym Cullenie, powoli dochodziłam do siebie. Wzięłam wdech powietrza, nie wyczułam w nim człowieka, więc postanowiłam wypuścić Willa. Wpierw jednak potraktowałam go falą kojącego spokoju i podarowałam mu uśmiech.

             - Możesz już oddychać – powiedziałam masując sobie potylicę. – Ktokolwiek to był, już na szczęście go nie ma.

             - Czy… ja… - jąkał się, był przerażony. – Przepraszam.

             - Nie masz za co przepraszać – odezwałam się. – Cieszę się, że jednak udało mi się Ciebie zatrzymać…

             - Zrobiłem Ci krzywdę? – zapytał. – Vi, ja nie chciałem…

             - Spokojnie Will – stwierdziłam. – Najważniejsze, że odwróciłam twoją uwagę.

             - Więc tak pachnie krew – dodał. – Niewiarygodne jak bardzo jest zgubna.

             - O tak – rzuciłam. – Bardzo, ale powiedź mi – przypomniałam sobie naszą walkę. – Skąd wiedziałeś, że akurat zrobię unik?

             - Nie wiem – odpowiedział zastanawiając się. – Po prostu to wiedziałem.

             Jego odpowiedź nieco mnie zdziwiła, a zaraz potem nie pytając o zgodę wzięłam jego lewą dłoń i przymknęłam oczy skupiając się na zdolności Eleazara. W mojej głowie nie pojawiło się nic, kompletnie nic.

             - Co się stało Vivi? Zaczynasz mnie przerażać – szepnął lekarz.

             - Nie posiadasz daru – oznajmiłam zawiedziona. – Ale to niemożliwe…

             - Co jest do cholery niemożliwe?! – krzyknął, nieświadomy właściwie dlaczego to zrobił. – Sorry.

             - Niektóre wampiry posiadają dodatkowe zdolności – odpowiedziałam. – Oprócz szybkości, zwinności, tytanicznej skóry, nieśmiertelności możemy… robić czasami jeszcze… - zamilkłam, ponieważ William wpatrywał się we mnie tak, jakbym opowiadała co najmniej o kosmitach. – Ja na przykład potrafię powtórzyć każdy dar z jakim miałam styczność, mój brat Edward czyta w myślach, Alice widzi przyszłość, a Jasper manipuluje emocjami – westchnęłam. – Nadążasz? Bo wiem, że to naprawdę wiele…

             - Staram się – przyznał. – Ale czekaj, skoro Ty potrafisz powtórzyć zdolność każdego wampira, to znaczy że… dysponujesz darem Edwarda?

            Przytaknęłam i odpowiedziałam na jeszcze kilkanaście innych pytań dotyczących wampirzych zdolności.

             - W takim razie skoro Alice przewiduje przyszłość, to wie że żyjemy?

             - Raczej tak – odpowiedziałam. – Powinna mieć wizję naszego powrotu do domu, ponieważ już dawno ją zaplanowałam.

             - Nie rozumiem.

             - Allie widzi dokładnie to, co ktoś inny sobie postanowi – wyjaśniłam. – Podejmie taką, a nie inną decyzję.

             - Ty też miewasz te… przewidzenia?

             - Bardzo rzadko – wyznałam. – Zwykle, gdy ma wydarzyć się coś bardzo… złego.

             - Nie gubisz się w tych wszystkich… darach? – spytał.

             - Zwykle korzystam z czytania w myślach i unieruchomienia spojrzeniem – odpowiedziałam. – Na co dzień raczej nie wyróżniam się od zwykłego wampira.

             - Takiego jak ja – posmutniał.

             - Will, nie powiedziane że nie posiadasz daru – wyjaśniłam. – Niektóre z nich pojawiają się znacznie później, tak było z moją znajomą Ingrid – posłałam mu uśmiech. – Jeszcze nie wszystko stracone, zwłaszcza że twój atak był przemyślany, a u nowo narodzonych to się nie zdarza.

             - Tak myślisz?

             - Gdy wrócimy do Forks porozmawiamy na ten temat z innymi – dodałam. – Carlisle przemienił cztery osoby, więc jakąś wiedzę na ten temat posiada.

             - Jesteś pewna, że nie będą mieli nic przeciwko nowemu? – zapytał.

             - To moja rodzina Will – oznajmiłam. – A teraz także i twoja, z resztą wkrótce przekonasz się o czym mówię.

             - Jesteś strasznie tajemnicza – pokręcił głową. – Może czas zakończyć wszelkie sekrety?

             - To nie sekrety – wyjaśniłam poważnym tonem. – Musisz na nowo nauczyć się żyć, z nowym domem, rodziną, z nowymi zasadami. Poznasz nasz świat oczami wampira, nie człowieka – mówiłam. – Małymi krokami dojdziemy do wszystkiego, to dopiero twój pierwszy dzień, a i tak  dowiedziałeś się całkiem sporo.

             - Mam szykować się na kolejne niespodzianki?

             - Poznałeś już większość z nich – odpowiedziałam. – Bliżej nam do końca, niż początku – po czym dodałam. – Postaram się, abyś przeżył ten najtrudniejszy okres trzech miesięcy bez wpadki, byś nie miał do siebie żalu przez 79 lat, tak jak ja.

             - 79 lat? – Zdziwił się bardzo. – Mówiłaś, że masz 21.

             - Teraz w czerwcu minie 81 lat odkąd jestem wampirem – odpowiedziałam czekając na jego reakcję. – A w marcu będę obchodzić 102 urodziny.

            W pierwszej chwili chłopak nie powiedział nic, kompletnie go zamurowało.

             - Nie spodziewałeś się takiej staruszki, co? – zaśmiałam się.

             - To znaczy, że… urodziłaś się w…

             - W 1918 roku.

             - Hmm…

             - Robi wrażenie, co? – dodałam. – Ale nie pobije Carlisle, mój ojciec ostatnio obchodził 327 urodziny. To nic, znamy nawet i takie wampiry, które mają po 2000 lat.

             - I tak normalnie chodzą? – zapytał. – Nie rozpadając się przy każdym kroku?

             - Jesteśmy nieśmiertelni Will – zaśmiałam się z jego stwierdzenia. – Nie zależnie od wieku, nie zmieniamy się, nie starzejemy… Do końca pozostajemy w takiej postaci…

             - Jest coś, co może nas uśmiercić? – odezwał się ponownie. – To znaczy zniszczyć, zabić? Nie wiem kołki osikowe, czosnek, srebrne kule? 

             - Czyste srebro nas kaleczy, ale nie zabije oczywiście – powiedziałam. – Jedyny sposób na prawdziwą śmierć to rozczłonkowanie ciała, a następnie jego spalenie.

             - A Ci Upadli, o których wspomniałaś?

             - To zupełnie inna kategoria – wtrąciłam z westchnieniem. – Nie jest brana pod uwagę przez naszych pobratymców.

             - Nie wierzą w legendy?

             - Powiem tak – posłałam mu nikły uśmiech. – Tylko nieliczni tego doświadczyli, Ci którzy mają najbardziej przerąbane – a zaraz potem dodałam. – Musimy ruszać w dalszą drogę, będzie jeszcze czas na opowieści dziwnej treści.

             - Ja myślę – rzucił chłopak. 

            Półgodziny później dotarliśmy do miasteczka, by zdobyć ubrania i w miarę dobre auto, ponieważ czekała nas nie lada przeprawa przez osiem stanów. William bez oddychania miał czekać w wyznaczonym przeze mnie miejscu, kiedy ja miałam zakraść się do miasta.

             - Nie wiem, czy dam radę – powiedział szczerze.

             - Bez oddychania możesz przeżyć kilkanaście godzin – oznajmiłam. – Wampir nie potrzebuje tlenu do egzystencji.

             - Nie? – Pokręcił głową. – Powinienem chyba zmienić wyraz twarzy z tego non stop zaskoczonego, albo zdziwionego.  

             - Mój ojciec na pewno chętnie Ci wszystko wytłumaczy od medycznego punktu widzenia, gdy już dojedziemy do Forks – dodałam. – A teraz bądź dobrej myśli i nie oddychaj. Dobrze? Powinnam wrócić w półgodziny.

             - Ale… - zaczął.

            Podeszłam bliżej i ujęłam w swoje dłonie jego bladą twarz, a następnie złożyłam na jego policzku delikatny pocałunek. Gdy William otworzył oczy mnie już przy nim nie było, ponieważ pędziłam ze wszystkich sił w stronę ludzkiej osady. Był środek nocy, więc miałam o wiele lepsze możliwości działania, niż za dnia. Zakradłam się na jedną z uliczek, przy której wybudowane zostały jednakowe domki jednorodzinne. Nagle moją uwagę przykuło dwóch mężczyzn z kominiarkami na głowie, którzy zamierzali ukraść czarnego mercedesa na końcu ulicy.

             - Szczęście, że wyjechali na te wakacje tydzień wcześniej – powiedział jeden do drugiego. – Bo inaczej nie dalibyśmy rady, gdyby jednak facet zdążył założyć ten alarm…

            Niestety nie dane mu było dokończyć, ponieważ tuż przed nimi wyrosła moja wampirza postać z obłędnym wyrazem twarzy. W pierwszej chwili złodzieje patrzyli na mnie ze zdziwieniem, a zaraz potem z prawdziwym przerażeniem. Zwłaszcza, że moje ciemne włosy powiewały na wietrze w dość dziwny sposób, a ubranie było zakrwawione, poszarpane no i nie miałam obuwia.

             - Bu! – warknęłam i kłapnęłam zębami.

            Dwóch facetów z prędkością błyskawicy zaczęli uciekać, popychając się jeden przez drugiego. Minutę później na ciemnej uliczce pozostałam tylko ja i nowy mercedes klasy S. Z uśmiechem na twarzy postanowiłam użyczyć sobie nie tylko samochodu, ale i ubrań właścicieli, którzy w tej chwili bawili się najlepsze na wakacjach.

~*~

            Bez problemu zlokalizowałam garderobę na piętrze z której zabrałam trzy idealnie wyprasowane koszule dla Willa i dwie pary ciemnych jeansów. Po zawartości szafy oraz garażu było jasne, że miałam do czynienia z bardzo zamożną rodziną. W kobiecej części znalazłam mnóstwo garsonek w stonowanych odcieniach, sukienki oraz garnitury. Z nadzieją znalezienia czegoś mnie oficjalnego przemierzałam zakamarki garderoby, wreszcie w jakieś komodzie znalazłam czarne skórzane spodnie, błękitny kaszmirowy golf oraz piękny kardigan z beżowej dzianiny. W ciągu minuty byłam przebrana i poszukiwałam jedynie butów oraz torby na rzeczy. Gdy tylko dotarłam do szafki z butami wybór był prosty, dla blondyna wybrałam zwykłe skórzane mokasyny, natomiast dla siebie czarne botki powyżej kostki na niewielkim obcasie. Zaraz potem do niewielkiej torby Louisa Vuittona wrzuciłam rzeczy dla Williama, obuwie i jeszcze jedną bluzkę na przebranie dla siebie.

            Dziesięć minut później parkowałam na parkingu leśnym niedaleko miejsca w którym zostawiłam chłopaka. Gdy tylko wysiadłam z samochodu, z za drzewa wyszedł wampir.

             - Wiedziałem, że to ty – pomyślał. – Mogę już oddychać?

             - Możesz – odpowiedziałam z uśmiechem. – Jest noc, więc niewiele ludzi chodzi po lasach, a właściwie nie powinno – po czym dodałam i wskazałam na torbę. – Przebierz się, a zaraz potem ruszamy w drogę.

             - Dzięki – powiedział i wybrał ciemnozieloną koszulę oraz spodnie.

             - Co robiłeś jak mnie nie było?

             - A tak, siedziałem i myślałem – odparł.

             - A można wiedzieć o czym?

             - Zastanawiałem się nad tym, co mówiłaś na temat piętna nowo narodzonego – powiedział. – I doszedłem do wniosku, że nie chcę zabijać, nie chce być stu procentowym krwiożercą.

             - Zrobię co w mojej mocy, aby do tego nie doszło – przyznałam. – Ale ty też musisz nad sobą pracować.

             - Wiem, Vi – zamyślił się zapinając guziki od koszuli.

             - Wybacz nie znalazłam nic innego, ale właściciel tego ubrania albo jest prawnikiem, albo cenionym biznesmenem – przyznałam i zasiadłam za kierownicą. – A oprócz myślenia, coś jeszcze porabiałeś? Nie nudziłeś się czasami?

             - Wampir chyba nie może się nudzić, co? – zaśmiał się.

             - Raczej nie – odpowiedziałam, gmerając w schowku. – Ale mój brat Emmett dość często nadużywa tego słowa.

             - Czego szukasz? – zapytał Will z olśniewającym uśmiechem, siadając na fotelu pasażera.

             - A właściwie niczego – odpowiedziałam nieco zmieszana.

             Jego oddech muskał delikatnie mój policzek, wywołując w okolicach mojego żołądka dziwne skurcze. Nie mogłam dać się ponieść emocjom i stracić kontroli, mój umysł musiał działać trzeźwo. Automatycznie usiadłam prosto i posłałam blondynowi jedynie uśmiech.

             - To co, ruszamy w drogę, czy chciałbyś jeszcze zapolować? – zapytałam jak gdyby nigdy nic.

             - Jedźmy – przyznał. – Za kilka godzin zatrzymasz się na śniadanie.

             - OK.

             - Skąd właściwie masz to auto? – zapytał, gdy odpaliłam silnik.

             - Pytanie, czy naprawdę chcesz wiedzieć – odparłam, wyjeżdżając z lasu.

             - Chyba jednak nie – westchnął.

             - Dla pocieszenia dodam, że te wszystkie rzeczy tylko pożyczyłam – przyznałam i wjechałam na autostradę. – Znam adres, więc nie będzie problemu z zwrotem Will.

             - Nie złapie nas policja?

             - Policja nie ma z nami szans – powiedziałam. – Jutro pod wieczór zmienimy samochód, a teraz pozwolisz że osiągnę maksymalną prędkość tego mercedesa. 

             - Zdążysz wyhamować w razie… no wiesz?

             - Nie będzie z tym problemu – oznajmiłam. – Widzisz wampiry instynktownie funkcjonują – dodałam. – Chyba sam zauważyłaś, nie tylko podczas polowania, ale na przykład podczas biegu, albo skakania po drzewach.

             - Viviene? – Nagle zmienił ton.

             - Coś się stało? – spojrzałam na nowo narodzonego. – Powiedź mi, proszę.

             - Słyszysz moje myśli?

             - Słyszę je jedynie, gdy bezpośrednio się do mnie zwrócisz – przyznałam. – Nie mam w zwyczaju siedzenia komuś w głowie.

             - Aha – westchnął.

             - Chcesz o coś jeszcze zapytać?

             - Ostatnio tylko zadaje pytania Vi – oznajmił. – Ale chyba nie jestem z tego powodu wkurzający, co?

             - Oczywiście, że nie – odpowiedziałam z uśmiechem. – Wkraczasz w nowe życie, to zupełnie normalne.

            Przez pewien czas jechaliśmy w ciszy, słuchając kojącej muzyki jaka sączyła się z samochodowego radia. Co jakiś czas spoglądałam w kierunku chłopaka, który raz z zachwytem podziwiał krajobraz za oknem, a innym razem po prostu siedział zamyślony. Gdy przekroczyliśmy granicę stanu Indiana następnego wieczoru, postanowiłam zatrzymać się w pobliskim lesie, aby Will mógł zapolować. Cullen zapolował na dwa jelenie brudząc się przy tym co niemiara, jednak w pełni zadowolony ze swojego sukcesu nawet się tym nie przejął. Kiedy był już ponownie przebrany i gotowy do powrotu, niespodziewanie zastąpił mi drogę z poważnym wyrazem twarzy, usilnie wpatrując się w moje miodowe tęczówki.

             - Miałem dość czasu, aby przemyśleć pewne sprawy – zaczął aksamitnym barytonem. – Wiem jedynie to, czego jestem w stu procentach pewny – spojrzał na mnie łagodniej szkarłatnymi oczami. – Mam jednak nadzieję, że nie rozczarujesz mojego toku myślenia Vi…

            Nawet nie zauważyłam, że blondyn trzyma mnie za dłonie.

             - Będąc człowiekiem nie wiedziałem, nie rozumiałem dlaczego nie chciałaś być ze mną – mówił. – Nawet wtedy w samolocie, gdy próbowałaś cokolwiek wyjaśnić – pokręcił głową z niedowierzaniem. – Nie miałem pojęcia w co się pakuję, pragnąłem jedynie byś była blisko, żadne inne tłumaczenie nie wchodziło w grę – westchnął. – A teraz? Kiedy wyjaśniła się tajemnica twojego czasami dziwnego zachowania, a właściwie pochodzenia…

             - Właśnie, co teraz? – zapytałam, nie przestając wpatrywać się w jego twarz. – Trudno mi o tym mówić, bo widzisz…

             - Wiem, co chcesz powiedzieć – przerwał mi. –Poniekąd rozumiem, dlaczego postąpiłaś tak, a nie inaczej – zaczął. – Na samym początku, jakaś część mnie była cholernie na Ciebie wkurzona, za kłamstwa, za ściemy jakimi mnie dosłownie spławiałaś. Przecież byliśmy przyjaciółmi, mogłaś mi powiedzieć, zrozumiałbym – wspomniał. – Ale prawda była taka, że nie wiem, czy bym zrozumiał tak, jakbyś ty tego chciała - poczułam jego dłoń na moim policzku. – I wiesz do jakiego doszedłem wniosku?

            Zaprzeczyłam ruchem głowy.

             - Musiałaś wykazać się nie lada odwagą, ryzykując znajomość z człowiekiem i zachowując to wszystko w tajemnicy – wyjaśnił. – Nie mam do Ciebie żalu Vi. Powtórzę to po raz kolejny i jeśli będzie trzeba nawet i setny, uratowałaś mi życie, dałaś powód do prawdziwego szczęścia… Dałaś mi znacznie więcej, niż mógłbym sobie wymarzyć.

            Na moich ustach pojawił się zalążek uśmiechu, a oczy tonęły w spojrzeniu radosnych, szkarłatnych tęczówek. Moja dłoń powędrowała do jego policzka, ciepłego, jedwabiście gładkiego, twardego niczym skała.

             - Ja wiem, że popełniłam wiele błędów w życiu – odezwałam się. – Jedne większe, inne mniejsze – wzięłam wdech. – Wiele z nich żałuję do dnia dzisiejszego, ale jest coś czego nie będę żałować nigdy – chłopak wydał się zdekoncentrowany. – To to, że los postawił Ciebie na mojej drodze – uśmiechnęłam się. – Wypełniłeś pustkę w moim sercu, jaką przed laty pozostawił Kristian, sprawiłeś że po raz kolejny otworzyłam się na miłość, że naprawdę chcę żyć – poczułam pieczenie w kącikach oczu. – Kocham Cię – wyznałam z radością. – I jestem bardzo szczęśliwa z tego powodu.

            Sekundę później wirowałam w ramionach Williama, śmiejąc się w najlepsze.

             - Ja też Cię kocham! – Wykrzyczał, a zaraz potem wpił się w moje usta zachłannie.

„Żadna wielka miłość nie umiera do końca.
Możemy strzelać do niej z pistoletu lub zamykać
w najciemniejszych zakamarkach naszych serc,
ale ona jest sprytniejsza – wie, jak przeżyć”
 Jonathan Carroll