Rozdział 55

The Civil Wars - Poison & Wine

            Niebo zaczęło się przejaśniać, zniknęły już gwiazdy, a w lesie zaczęły budzić się do życia zwierzęta. Uporaliśmy się z polowaniem dość szybko, więc postanowiłam pokazać chłopakowi moje ulubione miejsce w Forks. Wysokie zbocze, położone na północnym wschodzie od miasteczka, gęsto porośnięte jodłami i świerkami, z którego można było podziwiać pobliską okolicę. Nie dane nam było jednak cieszyć się widokami przyrody, ponieważ bardziej interesowaliśmy się sobą. Przytuleni leżeliśmy w wysokiej trawie, nie zważając na nic innego. Lewa ręka Cullena delikatnie głaskała mnie po plecach, ja natomiast mogłam się wreszcie odprężyć, z uśmiechem na ustach zamknęłam oczy i wsłuchałam się w jego miarowy oddech.       

 - Ile czasu do zbiórki? – zapytał William, składając pocałunek na mojej szyi.

             - 15 minut – odpowiedziałam nawet nie zerkając na zegarek. – Mnóstwo czasu, więc nie musisz przerywać.

             Do moich uszu doszedł jego pomruk zadowolenia, a zaraz potem kontynuował swoje poprzednie zajęcie.

             - Co to za jasne ślady na twojej szyi? – spytał nagle. – Nigdy ich nie widziałem.

             - Nie widziałeś, ponieważ nie miałeś tak wyostrzonego wzroku jak teraz.

             - Powiesz mi, co to jest? – zmienił tembr głosu.

             - To pamiątka po spotkaniu z Thomasem – westchnęłam. – Anielska nić, potrafi palić naszą skórę i  unicestwia nabyte talenty.

             - Dlaczego on tak się na Ciebie uwziął?

             - Nie wiem – zamyśliłam się. – Zostawiłam go i jego odwieczne plany panowania na światem wampirów legły w gruzach – mówiłam. – No i ubzdurał sobie, że to co do mnie czuje, jest równoznaczne z moimi odczuciami, co oczywiście było i jest farsą.

             - Myślisz, że znowu się pojawi?

             - Prędzej czy później na pewno.

            Zapadła cisza między nami. Poczułam jak delikatnie William palcem zaczął błądzić po bliznach na mojej szyi, a ja ponownie przymknęłam powieki. Jego dotyk działał na mnie kojąco, więc tym bardziej wtuliłam się w jego ramie.

             - Wiesz – szepnął po kilkunastu minutach. – Podobało mi się, gdy stanęłaś w mojej obronie…

            Otworzyłam jedno oko i zastanawiałam się, czy naprawdę mówił poważnie.

             - Potrafisz sprawiać wrażenie niebezpiecznej – kontynuował, zakładając jeden z loków za moje ucho. – Nigdy bym nie pomyślał, że w tak drobnej osóbce drzemie taka siła.

             - Pozory mylą – stwierdziłam. – Zwłaszcza, gdy taka niepozorna osóbka jest wampirem.

             - Powinienem się bać? – zapytał z udawanym przerażeniem.

            Zrobiłam dość dziwną minę, a zaraz potem blondyn niespodziewanie znalazł się pode mną z rękami ku górze, które teraz trzymałam za nadgarstki. Moje usta znalazły się niebezpiecznie blisko jego warg, na co Will zareagował mimowolnie z zadowoleniem. Nie dałam jednak chłopakowi, tego na co prawdopodobnie liczył. Ściszyłam głos do minimalnego szeptu i dosłownie kilka milimetrów od jego ucha odezwałam się wreszcie.

             - Bać się powinien każdy – mój nos zahaczył o linię jego szczęki. – Kto narazi się na mój gniew – moje usta dotknęły brody wampira. – Kto skrzywdzi ludzi na których najbardziej mi zależy – wyszeptałam w jego lekko uchylone wargi. – a także tych, których kocham nad życie.

            Szkarłatne tęczówki z pasją i radością wpatrywały się w moje jasno-miodowe oczy. W tym samym momencie nasze usta złączyły się w czułym pocałunku, który skwitowaliśmy uśmiechem.

             - Czyli nie muszę się Ciebie bać – stwierdził, głaskając mnie po policzku.

             - Nie musisz – roześmiałam się i usiadłam obok Willa.

             - I co z nami będzie? – spytał. – Co?

             - A co ma być – odpowiedziałam.

             - Powiesz rodzinie, o nas?

            Nie odezwałam się od razu, a wyraz mojej twarzy nieco się zmienił.

             - Bo chyba jesteśmy razem, prawda? – Ponowił pytanie wampir.

             - Oczywiście, że jesteśmy – wtrąciłam.

             - Ale zmartwiłaś się – stwierdził, obserwując moją minę.

             - Wydaje Ci się – wstałam.

             - Vi!

             - Will, naprawdę wszystko ok. – powiedziałam i wróciłam do meritum. – Tylko nie wiem właściwie, jak miałabym to im oznajmić.

             - A co w tym takiego skomplikowanego – dodał. – Mówisz i już.

             - Powiesz i już – wtrąciłam. – A jutro Allie będzie brała miarę na moją suknię ślubną i twój garnitur, Esme zacznie projektować nasz dom, a Emmett będzie się zastanawiał, gdzie też wybierzemy się w podróż poślubną.

             - Co? – zdziwił się. – Przecież ja Ci się nie oświadczam, Vi.

             - Mi tego nie mów – skrzyżowałam ręce na piersi. – Ale zobaczysz, że tak będzie.

             - To zrobimy tak – pokręcił głową z uśmiechem. – Na razie nie powiemy nic, ale też nie będziemy stronić od swojego towarzystwa, ok.? Niech się sami domyślą, są przecież spostrzegawczy.

             - Na takie rozwiązanie się zgadzam – posłałam mu uśmiech.

             - No to ruszajmy w drogę powrotną – powiedział, biorąc mnie na barana. – Bo podobno mamy stawić się w wyznaczonym miejscu punktualnie.

             - Prawdopodobnie na mecz – spojrzałam na ciemne chmury. – Będzie burza.

             - Jaki mecz? – zdziwił się.

             - Wampirzego baseballu – odpowiedziałam.

~*~

Z perspektywy Jaspera

             - No dajesz Boski – zwróciłem się do brata. – Zaatakuj, tak jak uczyła Cię Nora.

             - Alice? – zapytała moją żonę Rose. – Będzie w ogóle dzisiaj ta burza?

             - Miała być, ale chyba pogoda postanowiła zrobić nam na złość – odpowiedziała zawiedziona.

 - Z resztą, kto gra w baseball przed piątą rano? – wtrącił Edward, żonglując piłkami.

 - My! – zawołała Viviene.

Moja siostra wbiegła właśnie na polanę razem z Williamem i ku mojemu zdziwieniu ta dwójka trzymała się za ręce. Spojrzałem jeszcze raz na brunetkę, której twarz okalała burza loków, a z ust nie schodził uśmiech. Jej bursztynowe oczy błyszczały, jednak znacznie inaczej niż do tej pory. To był nieznany blask, a ja jeszcze nigdy nie widziałem jej tak szczęśliwej i zadowolonej z życia. Trudno mi było uwierzyć, że to z powodu Edwarda, ponieważ Nora cały czas była na niego wściekła. Jednak odpowiedź przyszła szybciej, niż się spodziewałem, ponieważ mój wzrok spoczął na Williamie, który ani na chwilę nie odrywał wzroku od Viviene.

Emocje mojej siostry i naszego nowego kolegi pokrywały się ze sobą prawie w stu procentach, a ukradkowe spojrzenia i uśmiechy, jakie zauważyłem od samego początku ich przyjazdu mówiły jasno i wyraźnie - zakochanie.

Nie zamierzałem jednak nic nikomu mówić, ponieważ wiedziałem, że gdy Nora podejmie właściwą decyzję sama nas o niej poinformuję. Postanowiłem jedynie obserwować przebieg zdarzeń, a w razie wypadku zareagować.

 - To co z tym meczem? – zapytała wampirzyca.

 - Nie będzie padać – oznajmiła Alice. – Więc nici z gry dzisiaj, być może wieczorem pojawią się burzowe chmury.

 - Ale nie martw się Vivi – wtrącił się do rozmowy Emmett. – Możemy spożytkować czas o wiele lepiej – w tym samym momencie podbiegł w kierunku Willa.

 - Jaki masz plan Emmett? – Podwinął rękawy koszuli blondyn. – Siłujemy się, czy…

 - Walczymy – oznajmił.

 - Ale jak? – zdziwił się nowo narodzony.

 - A tak – warknął Boski i ruszył na wampira.

 - Emmett! – krzyknęła Nora. – On nie potrafi jeszcze walczyć tak, jak ty!

 - Spokojnie, Vi – odpowiedział jej William i perfekcyjnie wyminął naszego brata. – Wszystko będzie dobrze.

Zmaterializowałem się bliżej siostry, by lepiej móc oglądać przedstawienie, a było na co popatrzeć. Will okazał się szybkim i niezwykle przewidującym ruchy przeciwnika wampirem, zupełnie niespotykanym wśród nowo narodzonych.

 - Poradzi sobie – zwróciłem się do Viviene. – Uczył się przecież od najlepszych.

 - Ale ja go niczego nie uczyłam Jazz – odpowiedziała zszokowana. – Nie mam pojęcia, jak młody wampir może być tak skupiony na walce, to po prostu niemożliwe.

 - Nie trenowałaś go?

 - A co ja niby przed chwilą powiedziałam – zirytowała się.

 - Nie denerwuj się – posłałem w jej kierunku falę spokoju. – To dobrze, że potrafi się bronić… - przerwałem, ponieważ nagle mnie olśniło. – Czy to, aby nie jest jego dar?

Ponownie spojrzałem na walczącego chłopaka, technika była owszem dobra, ale walczył tak jak Emmett, a nawet lepiej. Nie minęła sekunda, a nasz brat leżał na ziemi w bezruchu.

 - Jeden zero, Em – odezwał się William i spojrzał na Norę. – Co jest Vi?

 - Całkiem nieźle Ci poszło – stwierdził Edward z nie udawanym zachwytem. – Zdolny jesteś, nie ma co.

 - Czytałeś jego myśli? – odezwała się Nora w kierunku rudzielca.

 - Tak – odpowiedział od razu. – William doskonale wiedział, co ma robić, tak jakby przewidywał gdzie padnie kolejny cios ze strony Emmetta.

 - Nie po raz pierwszy zadziałał automatycznie w takiej sytuacji – powiedziała spoglądając na blondyna. – Zablokował mnie, gdy próbowałam mu przeszkodzić w polowaniu.

 - To jest moja zdolność? – spytał nieco zadziwiony wampir. – Walka?

 - Jeżeli to prawda – odezwał się po raz pierwszy Carlisle. – To otwierają się przed Tobą olbrzymie możliwości. A uwierz nie łatwo jest dobrze, wręcz doskonale bronić się przed przeciwnikiem.

 - Oczywiście – potwierdziła Esme. – Wampir może uczyć się kilka lat, jak nie wieków, aby osiągnąć taki poziom, jaki ty prezentujesz teraz.

 - W takim razie sprawdźmy to – zaoponował Emmett. – Niech zmierzy się ze specjalistą w tej rodzinie.

 - Siebie masz na myśli? – odezwała się Rose.

 - Jasper, Edward czy Viviene, wybieraj Will – zignorował żonę mięśniak. – Od wyboru do koloru.

Pokręciłem głową z uśmiechem, Em zawsze miał szalone pomysły. Jednak tym razem, nie mogłem mu niczego zarzucić, ponieważ jego propozycja wydała mi się bardzo ciekawa.  Mój wzrok spoczął na chłopaku, który usilnie próbował wybrać przeciwnika, nie minęła sekunda, a jego szkarłatne oczy powędrowały w moim kierunku. Bez ceregieli i zbędnych słów ruszyłem na niego stosując jedną ze swoich strategii. Już po pierwszych kilku minutach wiedziałem, że mam do czynienia z doświadczonym przeciwnikiem, co nadal było dla mnie nie do zrozumienia, zwłaszcza że ten facet niecały tydzień temu został wampirem. Sprawnie i szybko odbierał moje ataki, zachowywał się tak, jakby był wampirzym wojownikiem od wielu lat, a nie od kilku dni.

 - Dobry jesteś – skwitowałem i podałem mu dłoń.

 - Dzięki – odpowiedział z uśmiechem. – To było niezwykle ciekawe doświadczenie.

 - To co, wracamy? – zaproponował Carlisle. – No chyba, że macie ciekawsze zajęcie.

 - Wracajmy – zarządziła Allie. – Na szóstą musisz być w szpitalu, a ja chciałabym też pojechać na zakupy i po samochód Vivi…

 - A co się stało z moim samochodem? – zdziwiła się brunetka.

 - Jest w warsztacie – oznajmiłem spokojnym tonem. – Zmiana opon, oleju i przegląd techniczny. Nie martw się, całkowicie wziąłem sobie twoją prośbę do serca.

 - Jaką prośbę? – wtrącił Will z zaciekawieniem.

 - Bo widzisz – zaczęła moja siostra. – Jasper zadeklarował się, że zaopiekuje się moim autem podczas mojej nieobecności w Ithaca.

 - I jak widać doskonale się sprawdził, bo twój wóz już trzeci dzień jest u mechanika – dodał kąśliwie Emmett.

 - Nie daj się podpuścić Nora – powiedziałem.

 - Oczywiście, że Tobie Jazz wierzę – skwitowała i posłała ostrzegawcze spojrzenie w kierunku reszty Cullenów. – Jako jedyny z moich braci potrafisz docenić moją własność.

 - Hej! – zawołał Edward. – Przecież ja nie rozwaliłem Ci wtedy tego audi tylko Emmett – po czym dodał. – A na twoje ostatnie urodziny dostałaś nowe auto i to sto razy lepsze, więc nie powinnaś narzekać.

 - Zamierzasz się teraz przechwalać i wyliczać, jakim to dobrym bratem jesteś? – warknęła Vivi. – To, że dostałam od Ciebie aparat i samochód nie oznacza, że jesteś lepszy od Emmetta – uniosła się. – I co, teraz też będziesz chciał zrekompensować swoje winy drogimi prezentami?

 - O co Ci chodzi? – Podniósł głos Edward.

Zerknąłem na brata, czy naprawdę nie zrozumiał tego, o czym mówiła nasza siostra.

 - Jak zwykle o nic ważnego dla Ciebie – dodała i w mgnieniu oka zniknęła nam z oczu.

 - O co jej chodziło? – Ponownie odezwał się chłopak.

 - Nadal jest na ciebie zła – powiedział William.

 - A co Ty właściwie o tym wiesz? – warknął na blondyna Cullen.

 - Edward – zganił Carlisle syna.

 - Musisz zrozumieć, że to co jej zrobiłeś, zabolało ją bardziej, niż cokolwiek innego – zignorował naszego ojca Will. - Viviene nie potrafi się z tym pogodzić w ciągu godziny i udawać, że wszystko jest w najlepszym porządku – mówił dalej. – Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo przeżywała wtedy w samolocie twoją decyzję o samobójstwie. Jak płakała nie mogąc uronić ani jednej łzy – zamilkł na chwilę, spoglądając w złote oczy Eda. – Jak resztkami sił starała się myśleć, że jednak tego nie zrobisz. Modliła się, aby ktoś Cię jednak powstrzymał – westchnął. – Edwardzie, musisz jej dać czas i być wyrozumiały.  

Przez jedną chwilę wyobraziłem sobie to, co powiedział właśnie William. Automatycznie dreszcze przebiegły mi po plecach, a moje i Edwarda oczy się spotkały.

 - Przepraszam – wydusił rudy. – Wybacz, że podniosłem głos, Will.

Młody wampir uśmiechnął się blado, nie mówiąc nic. Lada chwila ruszyliśmy wszyscy do rezydencji.

~*~

Przekręciłam klucz w drzwiach i weszłam do drugiego pomieszczenia, jakie mieściło się w naszym garażu. Odgłos moich obcasów zanikł, gdy tylko przekroczyłam próg pokoju muzycznego. Od razu spostrzegłam, że od mojej ostatniej wizyty ponad półmroku temu, nikt nie wchodził do tego pomieszczenia. Swoje pierwsze kroki skierowałam w kierunku fortepianu, którego klawiszy nie dotykałam wieczność. Usiadłam na taborecie i nieśmiało dotknęłam biało-czarnej klawiatury. Spod moich palców wypłynęła delikatna i stonowana melodia, jaka wypełniła to dość sporej wielkości pomieszczenie.

Skupiłam się na muzyce i przymknęłam oczy zasłuchana w barwne tony fortepianowych dźwięków. Palce z łatwością, a jednocześnie delikatnie opanowały cały instrument. Melodia od czasu do czasu zmieniała się, raz stanowcza, innym razem cicha i subtelna. Gdy po raz kolejny obejrzałam się po pokoju, naprzeciw mnie na fotelu siedział William zasłuchany w moją grę. Posłałam mu uśmiech i zmierzałam do końca utworu. Kiedy ostatnie dźwięki wydobyły się z pudła instrumentu, chłopak stał już za mną.

 - Nie wiedziałem, że tak cudownie grasz – powiedział.

 - Lata praktyki – stwierdziłam.

 - I oczywiście nie ma to nic wspólnego z twoją karierą piosenkarki – żachnął, puszczając do mnie oko.

 - Ha ha ha – sarknęłam.

 - Masz nawet własną scenę – zauważył.

 - Kpij sobie dalej.

 - Ale ja Vi mówię poważnie – uśmiechnął się do mnie. – Te wszystkie instrumenty są do waszej dyspozycji? – zapytał, przyglądając się rzędom gitar stojących przy ścianie.

 - Owszem – potwierdziłam.

 - Grałem kiedyś na gitarze – odezwał się ponownie. – Ale po wypadku wszystko się zmieniło.

 - Teraz masz już sprawną rękę – dodałam. – A gry się nie zapomina, to jak jazda na rowerze.

Wybrałam klasyczną gitarę i podałam chłopakowi, a sama ponownie zasiadłam do kontuaru. Minutę później do moich uszu doszła znana melodia Within Temptation, obserwując wampira postanowiłam dołączyć się do gry z cichym akompaniamentem fortepianu. Gdy skończyliśmy w pokoju pojawiła się Esme i Carlisle z lekarską teczką.

 - Ładnie wam to wyszło – uradowała się moja mama. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę że znowu grasz Vivi.

 - Brakowało mi tego – stwierdziłam z uśmiechem.

 - Nam też – dodał mój ojciec i westchnął. – No cóż, jadę do pracy.

 - Carlisle – zapytał Will. – Wiesz coś na mój temat? To znaczy… ludzie już wiedzą, że brałem udział w wypadku? – zamyślił się. – Bo jeśli wiedzą, to…

 - Spokojnie, William – uspokoił lekarz wampira. – Dowiem się dzisiaj wszystkiego i coś na pewno wymyślimy. Z resztą jak wrócę i tak muszę z Tobą porozmawiać.

 - Coś się stało? – zapytał.

 - Właściwie to tak, ale nie masz powodu do niepokoju – odpowiedział Carlisle. – Tak więc, do zobaczenia – dodał i zniknął nam z oczu.

 - Viviene – odezwała się Esme. – Alice już nie może się doczekać wypadu na zakupy…

 - Przecież powiedziałam,  że pojadę – oznajmiłam zamykając klawiaturę fortepianu. – Ale ile się nie mylę, to moja siostra maszeruje dzisiaj do szkoły, czyż nie?

 - Właściwie, to nie – pokręciła głową kobieta. – Tylko Edward idzie na zajęcia, a ja, Rose i Allie jedziemy z tobą. 

 - Rozumiem, że dom pozostawiasz do dyspozycji panów, Esme? – wtrącił z uśmiechem Will.

 - W rzeczy samej – odpowiedziała. – Mam tylko nadzieję, że moi synowie będą prowadzić się w marę przykładnie przed naszym gościem.

 - To będzie wyzwanie – skwitowałam spoglądając na całkiem zadowolonego wampira.

~*~

Zakupy minęły nam w przemiłej i cudownej atmosferze, bardzo brakowało mi właśnie sióstr i mamy, więc kiedy wreszcie mogłyśmy spędzić czas razem po tak długiej nieobecności, byłam wniebowzięta. Wróciłyśmy do domu dopiero późnym popołudniem, z pełnym po brzegi bagażnikiem, moim autem i w niezwykle dobrych humorach. Gdy tylko uporałam się z zakupionymi rzeczami w swojej garderobie, czym prędzej zapukałam do pokoju Willa. Usłyszawszy krótkie „Proszę”, przekroczyłam próg jego sypialni.

Wampir zajmował jeden z gościnnych pokoi, średniej wielkości pomieszczenie z wyjściem na taras, w którym królowały różne odcienie zieleni. Wnętrze zostało umeblowane minimalistycznie, ponieważ zwykle nasi goście nie spędzali w nim zbyt wiele czasu.

 - Cześć – przywitałam się, pozostawiając kilkanaście papierowych toreb na łóżku. – Jak minął Ci dzień?

 - Całkiem ciekawie – graliśmy z chłopakami na konsoli, nauczyłem się norweskiego – zrobiłam większe oczy. – No, a teraz czytałem sobie. Strasznie długo was nie było – zauważył odkładając książkę, sekundę później odejmował mnie już w tali. – Zdążyłem stęsknić się za Tobą – powiedział mi do ucha.

 - Ja nie miałam czasu tęsknić – stwierdziłam patrząc mu w szkarłatne oczy.

 - Jesteś pewna? – szepnął wprost w moje wargi.

Nasze usta złączyły się w delikatnym pocałunku, czułam jak przenika mnie ponownie przyjemne ciepło, a po plecach przebiega przyjemny dreszcz. Jeszcze większy uśmiech pojawił się na mojej twarzy, kiedy Will pogłębił pocałunek a nasze języki zaczęły między sobą rywalizację. Automatycznie jego jedna ręka powędrowała pod moją bluzkę, a druga spoczęła na biodrze. Przyciągnęłam go jeszcze bardziej do siebie, tak że teraz blondyn napierał na mnie całym swoim ciałem i niestety syknęłam z bólu. Od razu William odsunął się ode mnie z prażeniem w oczach.

 - Co się stało? – zapytał. – To przeze mnie?

 - To moja wina – przyznałam, doprowadzając się do porządku. – Zapomniałam jak bardzo emocje wpływają na nasze racjonalne myślenie.

 - Powinienem bardziej nad sobą panować – zasmucił się.

 - Hej – pogłaskałam go po policzku. – Nie panuj nad sobą, myśl jedynie o sile. Jeszcze tylko kilka miesięcy i będziesz taki jak ja.

 - Nie chce Ci zrobić krzywdy.

 - Nie zrobisz – pocałowałam go krótko w usta. – Zobacz lepiej, co kupiłyśmy dla Ciebie – wskazałam na zakupy.

 - Nie musiałaś – odezwał się. – Już i tak głupio się czuje będąc tutaj na waszym utrzymaniu.

 - Will, teraz jesteś jednym z nas – powiedziałam. – A my mieszkając razem tworzymy rodzinę, to co należy do nas, teraz należy i do ciebie.

 - Mimo to nadal mi głupio – zajrzał do torby. – Nie macie na co wydawać pieniędzy?

 - Kochany, tych pieniędzy jest tyle, że rzeczywiście nie mamy, co z nimi robić – odpowiedziałam z uśmiechem. – A ubrań potrzebuje każdy, więc nie marudź, tylko przymierzaj, bo zaraz Alice wparuje tutaj i będzie oceniać to, co wybrała.

 - Żartujesz prawda? – spytał.

 - Oczywiście, że nie – odparłam rozkładając się na łóżku. – Za 12 sekund będzie przy drzwiach.

Will zniknął w mgnieniu oka za drzwiami łazienki. Mimo to nie przestaliśmy rozmawiać.

 - Carlisle już wrócił? – spytałam.

 - Jeszcze nie, mam nadzieję że czegoś się dowie na mój temat – odpowiedział. – Kto wybierał taki kolor koszuli?

 - Koszule to moja broszka – przyznałam się. – W błękicie i fiolecie Ci najlepiej, poza tym jak już twoje oczy zyskają złoto-bursztynowy odcień będziesz wyglądał zabójczo.

 - Zabójczo, mówisz? – flirtował ze mną.

 - Owszem – potwierdziłam. – No chodź, pokaż mi się wreszcie.

 - Idę, idę – udał znudzonego.

Kiedy pojawił się w pokoju, zamarłam na jego widok. Jasno błękitno koszula na długi rękaw, szara kamizelka i ciemne spodnie idealnie pasowały do jego sylwetki, podkreślając atuty jego ciała. Błękit doskonale komponował się z jego mleczną, prawie białą skórą, przez co czerwone, przerażające tęczówki przestały tak bardzo się wyróżniać.

 - Nadal jestem zabójczy? – Posłał mi swoją szelmowską minę.

 - Dobrze, że ja już nie żyje – stwierdziłam i udałam, że mdleje. – Bo jak nic, dostałabym teraz zawału.

 - To dobrze, że masz przy sobie lekarza – objął mnie ramieniem i przyciągnął do siebie. – W każdej chwili jestem w stanie zrobić Ci usta-usta i to profesjonalnie.

 - Ulżyło mi – westchnęłam teatralnie.

 - Hej, gołąbeczki! – weszła niespodziewanie Allie do pokoju. – Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam.

W pierwszej chwili zamarłam nad jej „Wejściem Smoka”, ale zaraz potem pokręciłam głową na siostrą.

 - Nie wiesz, że przed wejściem należy pukać? – zwróciłam jej delikatnie uwagę.

 - Zapukałabym 4 minuty wcześniej – posłała nam perskie oko i zwróciła się do Willa. – No pokaż mi się, muszę wiedzieć czy wszystko leży idealnie.

 - Bardzo dziękuję za zakupy Alice – powiedział wampir, prezentując swoje nowe ja. – Sam chętnie bym się wybrał… no, ale jeszcze niestety nie mogę.

 - Dobrze wyglądasz – stwierdziła. – Powiedziałabym nawet, że przypominasz mi naszego ojca i to baaaardzo.

 - Już to gdzieś słyszałem – uśmiechnął się.

 - Ciekawe dlaczego? – posłała mi zabawne spojrzenie.

 - Wiesz kiedy będzie Carlisle? – zapytałam, aby zmienić temat.

 - Za pięć minut będzie parkował w garażu – oznajmiła, na co Will się ożywił. – A tata chcę Cię zabrać na polowanie – zwróciła się do blondyna. 

 - W taki razie chodźmy do salonu – postanowiłam. – Poczekamy tam na Carlisle…

 - I upieczemy ciasto – oznajmiła nagle dziewczyna.

Spojrzeliśmy z Williamem wpierw na siebie, a potem na wampirzycę, która wybiegła z sypialni z gracją baletnicy.

 - O co chodzi z tym ciastem? – pomyślał.

 - Nie mam zielonego pojęcia – powiedziałam już na głos.

Ramię w ramię ze zdziwionym wyrazem twarzy ruszyliśmy na dół za moją siostrą.

~*~

Carlisle zabrał Williama na polowanie zaraz po powrocie ze szpitala, oczywiście dobrze wiedziałam, ze pod słowem „polowanie” kryła się rozmowa mojego ojca o pokrewieństwie chłopaka z Cullenem. Chodziłam od jednego okna do drugiego nie mogąc znaleźć sobie miejsca, ponieważ obawiałam się jak zagreguje wampir, po tym co usłyszy od Carlisle.

 - Viviene, może zagrasz nam coś ładnego? – zapytała Esme. – Rozluźnisz się trochę.

 - To może ty i Rose zagracie? – Posłałam jej uśmiech. – Przypomnicie nam jak brzmią skrzypce i wiolonczela?

 Chwilę później salon wypełniła muzyka, a ja nadal byłam zaniepokojona, ponieważ coś nie dawało mi spokoju. Teraz zaczęłam się nawet zastanawiać, czy na pewno przyczyną mojego niepokoju była rozmowa dwóch wampirów.

 - Coś nie tak? – Obok mnie zmaterializował się Edward.

 - Nie wiem – przyznałam z poważnym wyrazem twarzy. – Coś jest nie tak, tylko nie mam pojęcia co.   

 - To może upieczemy placek? – zaproponowała Alice.

 - Jaki do cholery placek? – wybuchłam nagle, a w salonie zapadła niezręczna cisza.

 - Chciałaś odwiedzić Charliego – wspomniała dziewczyna. – No, a skoro nie widział Cię pół roku, to nie wypada iść do niego bez niczego.

 - Miałaś wizję? – zdziwiłam się. – Bo szczerze mówiąc, nawet o tym jeszcze nie myślałam.

 - Ale miałaś zamiar – uśmiechnęła się do mnie.

Westchnęłam.

 - No dobrze – powiedziałam do siostry. – Chodźmy do kuchni, Allie.

 - Mogę wam pomóc? – spytał Edward.

 - Jeśli chcesz – rzuciłam i ruszyłam powolnym krokiem w stronę naszej rzadko używanej kuchni.

 - Może to oderwie mnie na chwilę od złych myśli – pomyślałam.

 - Na pewno – posłał mi uśmiech brat.  

 - Pożyjemy, zobaczymy – dodałam.

Minęła kolejna godzina, szarlotka studziła się na blacie, a cynamonowy zapach rozniósł się po całym domu do tego stopnia, że Rosalie siedziała przy otwartym oknie. Williama i Carlisle nadal nie było, a mój niepokój zaczynał nie tylko mnie doprowadzać do szewskiej pasji. W końcu nie wytrzymałam i rzuciłam tylko pod nosem, że idę się przejść, liczyłam na to, że może przypływ leśnego powietrza ukoi moje skołatane nerwy. Mimo to, złe przeczucie nadal mnie nie opuszczało.

Głupia – pomyślałam. – Liczyłam, że kiedyś się to skończy?

Nie biegłam, szłam powoli, ciągnąc nogę za nogą. Nawet nie wiedziałam, kiedy dotarłam na skraj lasu, graniczący z rezerwatem Indian. Spojrzałam tylko w kierunku wzbudzonego, ciemnego morza i postanowiłam wrócić do domu. Jednak w pewnej chwili poczułam się obserwowana, automatycznie zwiększyłam swoją czujność. I nie myliłam się.

Moim tropem podążało kilka osób, właściwie szóstka, poruszali się dość szybko i sprawnie, jednak nie bezszelestnie. Zaciągnęłam się powietrzem, niestety na moją niekorzyść wiatr wiał w przeciwnym kierunku. Przyśpieszyłam kroku i w tym samym momencie przede mną zmaterializowało się trzech, potężnych mężczyzn w ciemnych pelerynach, uniemożliwiając mi przejście. Zrobiłam krok w tył, by ich wyminąć, jednak ostrze noża wbiło mi się w plecy, przeciwnik po raz kolejny był szybszy. Poczułam ból, nie dałam jednak tego poznać po sobie.  

 - Proszę, proszę – odezwał się kobiecy, słodki głosik, dobrze mi znany. – Taka sprytna, a jednak głupia jak gęś.

 - Etena – rzuciłam nie patrząc jej w oczy, ponieważ nadal trzymała nóż z tyłu. – Czym zasłużyłam sobie na taki komitet powitalny?

 - Wydaje mi się, że wiesz – powiedziała z radością.

Udało mi się zliczyć, że oprócz naszej czwórki w pobliżu znajdowało się więcej harpii. Zaraz potem dwóch prężnych ochroniarzy dziewczyny chwyciło mnie za ręce i wykręciło je pod dziwnym kątem, krępując je liną. Teraz klęczałam przed Eteną i jej triumfującym wyrazem twarzy. Ku mojemu zdziwieniu nie przypomniała uciekinierki, nadal miała na sobie piękną, haftowaną szafirową suknię i tego samego koloru płaszcz. Włosy ułożone w misterną fryzurę, przeplatane były warkoczami i kwiatami niezapominajki.

 - Powiesz mi, dlaczego to robisz? – spytałam.

 - Nie przychodzę tym razem ze swojego powodu – zaczęła wywód. – Chociaż bardzo bym chciała, uwierz – zbliżyła sztylet do mojej szyi. – Nie, jestem kimś w rodzaju… posłańca.

 - Posłańca? – Zdziwiłam się. – Niby kogo?

 - Bo widzisz – rzuciła. – Jest ktoś, komu sporo zawdzięczasz, zwłaszcza teraz, gdy ten twój nowy kochaś jest wampirem… Ktoś, kto miał zamiar usmażyć Cię w samolocie, a jednak mu się nie udało – dodała z sarkazmem.

Z moich ust wydobył się wampirzy charkot, a ja spojrzałam w turkusowe tęczówki z pogardą. Nim jednak dźwięk zakończył swój bieg w przestrzeni, na moim policzku pojawiło się sporej wielkości, krwawiące przecięcie.

 - O kim mówisz – warknęłam.

Dziewczyna zbliżyła swoją twarz do mojej, nasze nosy dzieliło jedynie kilka milimetrów. Jasno-błękitne oczy porażały lodem i obojętnością, jeszcze przez trzy sekundy uparcie próbowała coś wyczytać w moich tęczówkach, a zaraz potem ogromny ból przeszył moje ciało. Etena z zamachem wbiła sztylet w mój brzuch i z wielkim uśmiechem na twarzy oświadczyła, po czym rozpłynęła się w powietrzu.

 - Pozdrowienia od Thomasa, kicia.

W płucach zabrakło mi nagle powietrza i zaczęłam się dusić. Jak ryba wyrzucona na brzeg, dygotałam na całym ciele by pozyskać ponownie odrobinę tlenu. Resztkami sił próbowałam utrzymać świadomość, ponieważ już teraz wszystko mnie bolało, a musiałam jeszcze wrócić do domu. Ręce nadal miałam skrępowane, a każda próba rozerwania więzów kończyła się niestety fiaskiem, ponieważ miałam do czynienia z anielską nicią. Rana na brzuchu obficie krwawiła, a ja czułam że powoli tracę kontakt ze światem. Ciemne plamy napływały mi do oczu, a obraz tracił swoją ostrość. Ostatnie co pamiętam, to szkarłatne, przerażone oczy.

 

„Jam częścią tej siły, która wiecznie zła pragnąc, wiecznie dobro czyni”
- Johann Wolfgang Goethe