Rozdział 63

Marcelo Zarvos - Morning Montage

The Script - Breakeven

            Ruszyłam powoli w kierunku rezydencji, nie czułam jednak, że będę tam mile widziana. Srogie spojrzenie siostry, lodowaty ton i nieobecny wzrok ojca, nie potrafiłam pozbyć się tego widoku, ani wymazać go z pamięci. Po raz kolejny fala olbrzymiej pustki i bólu przetoczyła się przez moje serce. Ukochana matka, żona, najlepsza przyjaciółka… Tak bardzo żałowałam, że nie mogłam płakać, uronić choćby jednej łzy.

             - Claudia? – usłyszałam zaniepokojony głos Noela. – Skarbie, odezwij się?

            Pół sekund później znalazłam się obok chłopaka, a razem ze mną William. Spojrzałam na przyjaciółkę, której twarz zdała się tak blada, że aż prawie przeźroczysta. Wyglądała na umęczoną i brakowało jej energii, co było niepodobne do wampira. A jej przymknięte, sino-fioletowe powieki i przyśpieszony oddech nie wróżył niczego dobrego.

             - Co się na Boga stało? – spytałam, zerkając to na Claudię, to na jej małżonka.

            Dotknęłam jej policzka i czoła, na którym pojawił się zimny pot, coś zdecydowani było nie tak. Przestraszona spojrzałam na Willa, który postanowił dalej obejrzeć dziewczynę. Kiedy podwinął jej rękaw czarnej sukienki, dostrzegliśmy ślady ugryzień. Nie wyglądały jednak tak, jak te po spotkaniu z nowo narodzonym wampirem. Te miały odcień ciemnego fioletu, a właściwie granatu i dość wyraźnie odznaczały się na alabastrowej skórze dziewczyny.

             - To nie są ślady, pozostawione przez zęby młodego wampira – zauważył Will.

            Oniemiała spojrzałam na Noela, a zaraz potem na ukochanego, którego wzrok tym razem żądał jasnej odpowiedzi, a ja nie zamierzałam już niczego ukrywać.

             - To musiała być Etena – powiedziałam. – To jej jad – wyjaśniłam, a zaraz potem dodałam. – Cleo walczyła z nią zaciekle, ale nie miałam pojęcia…

             - Tylko z nią walczyła? – spytał zdenerwowany książę.

             - Chyba tak – odpowiedziałam z chwilowym wahaniem. – Ostatecznie to Claudia oderwała jej głowę.

             - Etena, czy nie Etena – przerwał nam deliberacje Cullen. – Jad dostał się już do jej krwioobiegu.

             - Musimy się jak najszybciej znaleźć w domu – oznajmił Noel, spoglądając troskliwie na nieprzytomną żonę. – Eileen musi wiedzieć, jak pomóc mojej żonie.

             - Niby jak chcesz to zrobić? – odezwałam się. – Jak znajdziesz się w Norwegii w ciągu kilku godzin?

             - Tutaj liczy się każda minuta – poparł mnie William. – Trzeba jej zaaplikować krew.

             - W Seattle czeka na nas odrzutowiec – powiedział blondyn. – A resztą się nie przejmuj. Claudia wytrzyma, wierzę w to.

             - Dobrze – zrobiłam większy wdech. – Poczekaj tutaj z nią – wskazałam na dziewczynę. – Will weźmie moje auto, a ja spróbuje zrobić transfuzję.

             - Zwariowałaś? – szepnął wampir. – Przecież…

             - Ci! – zmroziłam go wzrokiem i chwyciłam za rękę. – Będziemy za mniej, niż kwadrans. Spróbuj może skontaktować się z Eileen – oznajmiałam Noelowi, a chwilę później już nas nie było.

             - Przecież transfuzja ją zabije – oznajmił mi Will, gdy tylko małżonkowie zniknęli nam z pola widzenia. – To niewykonalne na wampirze.

             - Nie zabije – powiedziałam hardo.

             - Carlisle mówił, że nieśmiertelny nie… - próbował mi wytłumaczyć.

             - Posłuchaj mnie – zatrzymałam chłopaka i spojrzałam mu prosto w oczy. – Mój ojciec może i ma ogromną wiedzę na temat naszego gatunku, ale w tym wypadku nie mamy do czynienia ze stuprocentowym wampirem.

             - Jak to? – Zdziwił się bardzo, a sekundę później chyba pojął. – Czekaj, czekaj, masz na myśli, to o czym ja myślę? To, o czym nie wolno Ci mówić?  

             - Dokładnie – westchnęłam.

             - W każdym razie, skąd ta pewność, że nic jej nie będzie, mimo że to pseudo wampir? – spytał, a ja zrobiła zatrważającą minę. – Tylko się pytam, tak teoretycznie – dodał, widząc mój wyraz twarzy. – Natura lekarza.

             - Na pewno jakieś zagrożenie istnieje, to dość niebezpieczny zabieg – odpowiedziałam cicho. – Ale czy mamy inne wyjście? Musimy spróbować wszystkiego, Will.

             - Claudia przeżyje – oznajmił pewny siebie chłopak. – Zobaczysz, bądź tylko dobrej myśli.

             - Wybacz, ale tym razem będę pesymistką – rzuciłam. – Po tym wszystkim, co ostatnio się wydarzyło… nie mam już siły na optymizm.

             - Vi, nie możesz się winić za wszelkie zło, jakie spotyka Cullenów i… twoich znajomych – powiedział niezwykle spokojnym tonem głosu.

             - Will, prawda jest taka, że odkąd pojawiłam się w tej rodzinie, naraziłam ją na ogromne niebezpieczeństwo. Owszem, większość ataków Thomasa były skierowane tylko i wyłącznie na mnie, ale…

             - Ale, co? – Ponaglił mnie.

             - Nie tylko ja byłam poszkodowaną, przy każdym spotkaniu z Upadłym Esme… - zamilkłam na chwilę. – Mama, ojciec, Ed, gdybyś tylko widział ich przerażone oczy, obecny w tamtych chwilach strach – mówiłam. – Gdyby nie ja, Felton nie namieszałby w Edwarda przeznaczeniu, nie doszłoby do twojego wypadku samochodowego, Vanessa by żyła – spojrzałam na młodego wampira. – Nie byłoby katastrofy lotniczej…

             - I prawdopodobnie w ogóle byśmy się nie poznali – przerwał mi William.

            Automatycznie zamilkłam, wpatrując się w jego oblicze. Nie był zdenerwowany, czy poirytowany, po prostu tam stał i słuchał wszystkiego ze spokojem.

             - Nie to miałam na myśli – próbowałam się wybronić. – Ale prawdopodobnie masz rację, nie spotkalibyśmy się wtedy w gabinecie Carlisle.

             - Viviene, Thomas rzeczywiście namieszał wam, nam w życiu – zaczął chłopak. – Nie możesz jednak czuć się winna – pogłaskał mnie po policzku. – Tak widocznie musiało być.

             - Może i tak, ale dlaczego to zawsze przytrafia się mnie – ukryłam twarz w jego czarnej koszuli. – Dlaczego! – Tym razem nie potrafiłam zatrzymać łez.

             - Chciałbym to wiedzieć – pomyślał.

     

~*~

            Nie minęło pięć minut, a byliśmy w domu. William został oddelegowany do spakowania naszych rzeczy, a także miał przygotować auto do drogi. Ja tymczasem dość niepewnym krokiem powędrowałam w kierunku ojca gabinetu. Nieśmiało przekroczyłam jego pokój, obawiając się, że natknę się na Carlisle, jednak Cullena w nim nie było. Przystąpiłam więc pospiesznie do skompletowania apteczki – 20 jednostek 0 Rh-, igły, strzykawki, gaza.

             - Vivi? Co ty robisz? – zaraz za mną pojawił się Edward z tęgą miną.

             - Jak Carlisle? – spytałam.

             - Zamknął się w swojej sypialni, a Emmett i Rosalie pilnują go, żeby nie zrobił niczego głupiego – odpowiedział, podchodząc bliżej. – Co to za torba? – podjął wcześniejsze pytanie.

             - Lepiej mi powiedz, co z Victorią? – zbiłam go z tropu.

             - A co ma być – burknął. – Nie żyje.

             - Aha – skwitowałam.

             - Powiesz mi wreszcie, co kombinujesz z tymi hektolitrami krwi? – Naburmuszył się.

             - Claudia – wyjaśniłam. – Została dość mocno pogryziona przez Etenę. Muszę podać jej krew i spróbować wypłukać jad do momentu podania antidotum.

             - Cleo, pogryziona? – zdziwił się bardzo.

             - Niestety – dodałam. – Jad działa prawdopodobnie z opóźnieniem, dlatego wcześniej niczego nie zauważyliśmy.  

             - To może ojciec by jakoś zaradził?

             - Ed, nie będziemy go teraz fatygować – odpowiedziałam. – On nie jest w stanie racjonalnie myśleć, dajmy mu spokój.

             - A gdzie jest to antidotum? – spytał.

             - W Norwegii, braciszku – rzuciłam w jego stronę i zamknąwszy torbę lekarską, ruszyłam przez hol w kierunku garażu.

             - Wyjeżdżasz? – zdziwił się. – Teraz? Tylko mi nie mów, że przez to, co powiedziała Rosalie…

            Przymknęłam powieki, wypuszczając głośno powietrze z płuc. Czułam się już  potwornie przytłoczona i zmęczona całą tą sytuacją. A wiedziałam, że prawdopodobnie to jeszcze nie koniec.  

             - Jadę razem z Claudią w charakterze lekarza, oczywiście William leci razem ze mną – odpowiedziałam. – I nie wyjeżdżam przez to, co powiedziała Rosie – a sekundę później dodałam. – Jednak teraz jak sobie pomyślę, to przyda mi się, nam zmiana klimatu.

             - Ale… - próbował coś jeszcze powiedzieć.

             - Ojciec potrzebuje wytchnienia, a naszej siostrze potrzebny jest czas do ochłonięcia – przerwałam mu. – Wiem, jednak że to, co powiedziała po pogrzebie, nie było jedynie wywołane natłokiem emocji i żalu.

             - Viviene, tutaj nikt nie ma do Ciebie pretensji – zaczął swój wywód, ponieważ wiedział do czego dążę. – Nie możesz się obwiniać o śmierć Esme – chwycił mnie za ramiona i lekko potrząsnął. – Rozumiesz? To nie jest twoja wina!

            Nie odpowiedziałam ani słowem, wpatrywałam się jedynie w jego ciemniejące bursztynowe oczy i widziałam w nich wszystkie emocje. Nie minęła sekunda, a tonęłam w braterskim uścisku, łkając cicho w jego koszulę. Ponownie czułam się taka mała, taka bezradna i niepozorna, a dodatkowo wspomnienie mogiły matki wywołało ponowną falę płaczu. Musiałam jednak wziąć się w garść, ponieważ czekała na mnie Claudia, która niezwłocznie potrzebowała mojej pomocy.    

             - Wrócę szybciej, niż Ci się wydaje – powiedziałam tym razem z lekkim uśmiechem. – Przecież ktoś musi Ciebie zaprowadzić do ołtarza.

             - Skąd wiesz…?

             - Alice – odpowiedzieliśmy zaraz wspólnie.

             - Powiedziała mi tuż przed rozpoczęciem walki – zwróciłam się do brata. – Chyba czekała na twój ruch, ale się nie doczekała. Poza tym, długo miałeś zamiar trzymać to w tajemnicy?    

             - Chciałem Ci powiedzieć zaraz po bitwie, ale… - nagle gwałtownie zamilkł, spoglądając w moją stronę.

             - Edwardzie, ja wiem, że to, co się stało… - próbowałam złożyć jakiekolwiek zdanie. – To Esme dla Ciebie najdłużej była matką, ale wszyscy kochaliśmy ją jednakowo. Jej strata dla każdego z nas jest… bolesna i nikt, ani nic jej nie zapełni.

             - Czas leczy rany – wtrącił melancholijnym tonem, zerkając na fotografie uśmiechniętej Esme. – Więc na ten twój powrót i ślub sobie poczekamy.

             - Mama by tego nie chciała – usłyszałam od progu, męski, lekko drżący baryton. – Nie chciała żałoby – spojrzałam na ojca. – Nie chciała, żebyśmy się zamartwiali i przez lata przeżywali to, co prędzej czy później było nieuniknione.

             - Nieśmiertelność to nie dar – zaczęłam cichutkim głosem.

             - Lecz przeznaczenie, które musi się wypełnić – dopowiedział Carlisle znany mi cytat. – Esme wiedziała, z czym będzie musiała się zmierzyć – w tym samym momencie najstarszy Cullen objął mnie ramieniem. –  Jej czas na ziemi dobiegło końca, spełniła się w roli matki i żony, najlepszej przyjaciółki, opiekunki – dodał, a zaraz potem jeszcze szepnął mi do ucha. – Niezważone są wyroki boskie, pamiętaj o tym.

            Przytuliłam mocno ojca i uściskałam brata na dowidzenia, a chwilę później razem z Willem opuszczaliśmy rezydencję Cullenów.       

~*~

Perspektywa Williama

           

            Stan Claudii pozostał bez zmian, mimo zaaplikowanej dość sporej dawce ludzkiej krwi. Dziewczyna nadal nie odzyskała przytomności, ale nie pojawiły się również inne niepokojące symptomy, co razem z Viviene uznaliśmy za dobry znak. Co jednak cały czas mnie zastanawiało to, jad tajemniczej Eteny, a właściwie jego działanie. Nikt niestety z obecnych nie potrafił, może nie chciał, bądź jak zwykle tłumaczyła Vi – nie mógł mi tego wyjaśnić. Jedno było pewne, żaden z nich nie spotkał się kiedykolwiek z tak toksyczną odmianą trucizny.

            Kiedy dotarliśmy na lotnisko, odrzutowiec czekał na nas już w pełnej gotowości. Nie miałem pojęcia, kim był Noel, ponieważ Elen nie zdradziła się ani słowem, czym też zajmuje się, bądź co robi jej znajomy. Jednak zdążyłem się już przekonać, że za pieniądze i to nie małe można było załatwić wszystko. Nie tylko nową tożsamość, fałszywe prawo jazdy czy paszport, ale i niewykrywalny, bezzałogowy odrzutowiec. Bez jakichkolwiek pytań i formalności – mówisz, masz. Pośpiesznie zajęliśmy swoje miejsca, po czym kapitan oświadczył, że za siedem godzin lądujemy w Trondheim, a następnie samolot wystartował z olbrzymią prędkością.

            Przez cały ten czas Viviene nie odezwała się słowem, nie licząc oczywiście krótkich i treściwych odpowiedzi na moje i Noela pytania. Sam jej ton głosu, w ogóle nie przypominał tego pewnego siebie, zdecydowanego, a zarazem niezwykle kobiecego sopranu, którym zwykle nas wszystkich obdarzała. Wiedziałem, że bardzo przeżyła nie tylko śmierć matki, ale również to, co powiedziała pod jej adresem Rosalie. Na samo wspomnienie wściekłej blondynki zacisnąłem pięści, nie powinna się tak zachować, nie powinna czegoś takiego mówić. Owszem wszyscy byliśmy rozgoryczeni, pogrążeni w żalu, ale żona Emmetta ewidentnie przesadziła. Dobrze wiedziałem, że Viviene nie ponosi winy za śmierć Esme, ponieważ to, co się stało było wypadkiem.  

            Jakieś trzydzieści minut później moje rozważania przerwała sama Vi, która oświadczyła, że coś z nią dzieje się nie tak:

             - Strasznie boli mnie lewy bark i głowa – szepnęła. – Will, to nie jest normalne.

            Od razu się przeraziłem, czyżby miała to być powtórka z rozrywki?

             - Pokaż skarbie mi to ramię – poprosiłem i automatycznie zrobiłem większy wdech.

            Z całych sił pragnąłem, by to, o czym właśnie pomyślałem nie spełniło się. A jednak, na barku Viviene znalazłem taki sam ślad po ugryzieniu, jaki miała Claudia.

             - Jasna cholera – zakląłem pod nosem. – Gdzieś jeszcze Cię boli?

             - Nie – odezwała się zdołowana. – To jest to, prawda?

             - Pokaż mi jeszcze ręce – poprosiłem, ponieważ wolałem być pewien, czy nie ma więcej obrażeń. Szczęście w nieszczęściu, nie było.

             - Ja wiedziałam, że to nie koniec – westchnęła wampirzyca. – Wiedziałam, że Thomas tak łatwo nie odpuści, nawet z za grobu.

             - Wszystko będzie dobrze – oznajmiłem z zaciśniętymi zębami. – Musi być.

             - Nie łudź się – szepnęła, łapiąc się za głowę.

             - Bardzo boli?

             - Mhm – mruknęła, przymykając oczy i oparła głowę na fotelu.

             - Trzeba Ci podać krew – oznajmiłem.

             - Niby jaką? – warknęła. – Jeśli ludzką, to chyba zgłupiałeś.

             - Niech cholerę wezmą twoje przekonania – wyrzuciłem ze złością. – Musisz żyć.

             - Przecież jeszcze nie umieram.

             - Dobrze powiedziałaś, jeszcze – dolałem oliwy do ognia.

             - Matko Boska, William nie panikuj!

             - Bo nie chcesz sobie pomóc!

             - Will, błagam Cię – spojrzała na mnie niesamowicie zmęczonym wzrokiem. – Zrobię wszystko, co tylko będzie trzeba, ale nie dam sobie ponownie zaaplikować ludzkiej krwi.

             - Jak stracisz przytomność, to nie będę pytał o twoje zdanie.

             - Lekarz powinien szanować priorytety pacjenta – odezwała się z przekonaniem.

             - I dobrze się składa, bo ja nie jestem twoim lekarzem – powiedziałem.

             - Will, proszę – przytuliła się do mnie.

             - W takim razie, jaki masz plan mądralo? Co? – spytałem.

             - Postaram się dolecieć w jednym kawałku – odpowiedziała. – A zaraz potem oddam się w ręce Eileen.

             - Dziewczyno, ty mnie wpędzisz do grobu.

             - To dobrze, że już nie żyjesz – stwierdziła zabawnie.  

            Nagle wydała z siebie zatrważający dźwięk, przypominający syk, a jednocześnie bezdech w jednym, co mnie całkowicie wyprowadziło z równowagi.

             - Jeszcze kilka godzin, a dostaniesz antidotum – wierzyłem, że pomimo tego, co się stało, nie mogłem się poddać.

             - O ile istnieje – powiedziała bardziej do siebie, niż do mnie, ale i tak usłyszałem.

             - Noel wie, jak pomóc Claudii – odezwałem się.

             - Może i wie – coraz gorzej było ją słychać. – Sęk w tym, czy będzie mógł to zrobić.

             - Nic z tego nie rozumiem, Vi – zdenerwowałem się.

             - Zrozumiesz z czasem.

             - Zaczynam szczerze w to wątpić – spojrzałem na ukochaną, a jej głowa bezwładnie opadła na moje ramię.   

~*~

             - Możesz mi łaskawie powiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi?! – warknąłem w kierunku blondyna. – Wiem, że macie z Vivi jakąś chorą umowę „o nic nie mówieniu” – to powiedziawszy nakreśliłem w powietrzu cudzysłów. – Ale wydaje mi się, że w tych okolicznościach waszą umowę szlag jasny trafił.

            Miałem już po dziurki w nosie tych wszystkich idiotycznych tajemnic i niedomówień. Zaraz po przyjeździe do norweskiego  domu Viviene, ulokowaliśmy dziewczyny w oddzielnych pokojach i czekaliśmy na przybycie matki Noela, która miała przywieźć ze sobą sekretne antidotum. Sęk w tym, że nikt nic o tym konkretnie nie wiedział, a blondyn oznajmił mi nadzwyczaj spokojnym i opanowanym tonem, że musimy czekać i uzbroić się w cierpliwość. Cierpliwość, która od samego wylotu ze Stanów gdzieś wyparowała. Czas dłużył mi się niemiłosiernie i chociaż cały czas starałem się być dobrej myśli i nie tracić nadziei, to nerwów już nie potrafiłem utrzymać na wodzy.

            Gdy tylko spoglądałem na Viviene i ból malujący się na jej twarzy, w środku aż wszystko mi się gotowało. Tak bardzo chciałem jej pomóc, a nie mogłem zrobić nic, kompletnie nic. Miałem ochotę coś rozwalić, roztrzaskać, a najchętniej to buźkę tego uroczego blondaska o idyllicznym barytonie.

             - Uspokój się, bo zaraz eksplodujesz – oznajmił chłopak, przyglądając mi się z wyższością. – Twoje nerwy na nic się zdadzą, nie pomożesz tym ani Elen, ani Claudii. 

             - Nie mogę pomóc Viviene, jeżeli nie wiem, z kim mam do czynienia – odpyskowałem, ilustrując go wzrokiem. – Na Boga Noel, mamy wspólnego wroga, a ty zamierzasz się unosić teraz dumą i puszyć jak nadęty paw – spojrzałem mu w oczy. – Dobrze wiesz, a jeśli jeszcze nie wiesz, to oznajmiam Ci wszem i wobec, że najbardziej na świecie zależy mi na Viviene!

             - Wiem, że Ci zależy – odezwał się po minucie, nadal usilnie mi się przyglądając. – Ale nie unoszę się dumą, po prostu mam pewne zobowiązania…

             - A nie uważasz, że sytuacja jest nadzwyczajna? – spytałem. – Może warto by było to wziąć pod uwagę. 

             - Uwierz, że robię co tylko w mojej mocy – zirytował się chłopak.

             - Jak na razie z marnym rezultatem – nie rezygnowałem.

             - Nie masz pojęcia, w co zamierzasz wdepnąć – zaczął ostrożnie.

             - To ma być groźba? – spojrzałem na niego. – Bo jeśli tak, to wybacz, ale nie zniechęcisz mnie tym.

             - Raczej ostrzeżenie – sprecyzował.

             - Posłuchaj mnie – zrobiłem krok do przodu. – Kocham Viviene i zamierzam z nią spędzić resztę życia, a co za tym idzie, wszystko co jest związane z nią dotyczy i mnie.

             - Zdążyłem zauważyć – sarknął.

             - Skoro tak, to nie uważasz, że powinienem wiedzieć.

             - Jesteś uparty, jak nie wiem, co – pokręcił głową.

             - Jedziemy na tym samym wózku – rzuciłem. – Z tym, że ja nie wiem, czego mogę się spodziewać, nawet nie wiem, czy ona przeżyje – mówiłem.

             - Przeżyje – odpowiedział. – Claudia również.

             - I co, mam Ci tak po prostu zaufać, w ciemno? – sarknąłem. – Znowu?

             - Musisz – odparł.

             - Ja już nic nie muszę, Noel – syknąłem w kierunku chłopaka, zmuszając go do spojrzenia wprost w moje rozgniewane oczy, a zaraz potem dodałem stanowczym tonem. – A moja cierpliwość już dawno przekroczyła wszelkie granice, dlatego żądam wyjaśnień.

            Blondyn przez kilka dobrych sekund nie spuszczał ze mnie wzroku, dzięki czemu w jego tęczówkach mogłem dostrzec siebie. Idealna twarz z marmuru, wydawała się pozbawiona wszelkich pozytywnych emocji, zaciśnięta szczęka i napięte mięśnie twarzy sugerowały zdenerwowanie i poirytowanie, a czarne zwężone źrenice mówiły jasno i wyraźnie - koniec żartów.

             - Dobrze – westchnął chłopak. – Powiem Ci, z kim masz do czynienia.

            No i zaczęło się.

„Zawsze trzeba podejmować ryzyko. Tylko wtedy uda nam się pojąć,
 jak wielkim cudem jest życie, gdy będziemy gotowi przyjąć niespodzianki,
 jakie niesie nam los” – Paulo Coelho