Rozdział 66

Wildfire - Rose

            Byliśmy z Williamem jednymi z ostatnich, którzy składali Młodej Parze życzenia powodzenia na nowej drodze życia. Byłam tak podekscytowana, a jednocześnie tak szczęśliwa, że czułam się  jakbym unosiła się kilka metrów nad ziemią. Z radością spoglądałam na uszczęśliwionego brata i wzruszoną Bellę, a także na złoty pierścionek na mojej lewej dłoni. 

             - Kochani – zaczął Will z cudownym uśmiechem. – Niechaj zjednoczone dziś Wasze myśli, szlachetne uczucia i dążenia, promienieją w trwałym szczęściu małżeńskim.

             - Oczywiście po wieczne czasy – dodałam ściskając dziewczynę.

             - Bardzo dziękujemy – odpowiedział Edward, obejmując żonę. – I również gratulujemy – wtrącił z szelmowskim uśmiechem.

             - Dziękujemy – odezwał się mój narzeczony.

            Narzeczony? – Po raz pierwszy nazwałam go tak w myślach. – Muszę się do tego przyzwyczaić.

             - Wiedziałeś? – Byłam zszokowana, w międzyczasie zerkając to na brata, to na mojego ukochanego.

             - Ktoś w końcu musiał dać mu zgodę – odpowiedział Ed, klepiąc Willa po ramieniu.

             - Nie wierzę – pokręciłam głową. – Jesteście niemożliwi.

             - Mówiłem Ci przecież, że Klub Braci Cullen nadal prężnie działa – odezwał się Pan Młody.

             - Może i mówiłeś, ale myślałam, że robicie sobie ze mnie żarty razem z chłopakami – wspomniałam.

             - Uwierz Vi, to stowarzyszenie jak najbardziej istnieje – odezwał się Will, ku mojemu zdziwieniu z bardzo poważnym wyrazem twarzy.

             - Piękny pierścionek – zauważyła moja bratowa, przyglądając się kamieniowi. – Jeśli to ma Cię pocieszyć – wtrąciła. – Ja nic nie wiedziałam, ale chyba nie można tego powiedzieć o Alice i Rosalie – spojrzała w ich kierunku.

             - Oj dajcie już spokój – powiedział William, zerkając na mnie. – Vi, dzisiaj ich dzień, pamiętasz?

             - Pamiętam, pamiętam – odparłam, udając urażoną, a zaraz potem cudownie się uśmiechnęłam. – Nie zatrzymujmy więc Państwa Młodych – dodałam. - Dołączcie do swoich gości.

             - Chodźmy już chodźmy – odezwał się Edward, proponując żonie ramię. – Bo rzeczywiście zaraz zabraknie dla nas miejsca.

            Cała nasza czwórka zaniosła się perlistym śmiechem, a sekundę później zajęliśmy z Willem swoje miejsca przy okrągłym stole, gdzie czekała reszta naszej wampirzej rodziny. Jeszcze raz omiotłam spojrzeniem swoją dłoń z zaręczynowym pierścionkiem, która spoczywała na moim kolanie.

             - Jest cudowny – szepnęłam.

             - Nie tak, jak ty – odpowiedział i delikatnie musnął moje usta.

             - Chwila, chwila – odezwała się ściszonym głosem nagle Alice, spoglądając to na mnie, to na Willa. – Czy ty zrobiłeś, coś o czym właśnie pomyślałam, a miałeś to zrobić dopiero w odpowiednio zaplanowanym momencie? – spytała chłopaka.

             - Nie mam pojęcia o czym mówisz – odparł chłopak, puszczając do mnie perskie oko. – Nie czytam przecież w myślach.

             - Czyżby nasza wróżbitka wizji nie miała? – zaśmiał się Emmett.

             - Ależ bracie – nie dała się wyprowadzić z równowagi Alice. – Ja wiem o rzeczach o których ty nie masz pojęcia i o których nigdy wiedzieć nie będziesz miał sposobności, dlatego radziłabym Ci uważać – to powiedziawszy, ściszyła głos do minimum. – Kto wie, czy coś przez przypadek mi się z ust nie wymsknie, a byłby to dla Ciebie nie lada orzech do zgryzienia, czyż nie?

            Mina mojego brata była obłędna, wpierw zszokowana, a zaraz potem przerażona.  Jedno było pewne, Allie musiała wiedzieć, o czymś, co rzeczywiście zrobił ciężarowiec w niedalekiej przeszłości. Inaczej jego reakcja nie wyglądałaby, tak jak to zaprezentował nam Emmett. Zaśmiałam się na widok brata, sekundę później zawtórowała mi reszta towarzystwa, oczywiście oprócz „poszkodowanego”, który nadal wydawał się być w szoku.

             - Em, skarbie? – zabrała głos Rosalie. – Czy jest coś, o czym nie wiem?

             - Wiesz o wszystkim cukiereczku – odpowiedział mój brat, tym razem już całkiem normalnie, całując ją w dłoń. – Nie masz się czym martwić, Alice tak tylko żartowała – spojrzał na Chochlicę. – Prawda?

             - Nigdy nic nie wiadomo – odpowiedziała zagadkowo nasza siostra.

             - Dobra, skończcie już z tymi podejrzliwościami – odezwałam się. – Jesteśmy na weselu, a jak zabawa…

             - To zabawa – dokończył za mnie Jasper. – Wznieśmy toast!

             - Za Edwarda i Bellę – oznajmił William, unosząc w górę kieliszek z szampanem.

             - I za Viviene i Williama – dołączył Emmett, puszczając mi perskie oko. – Kolejną parę na ślubnym kobiercu.

            Przyjęłam kieliszek w lewą dłoń, ukazując i potwierdzając wcześniejsze rodzinne domysły. Brylant zalśnił w blasku świec, tak jak i radość w bursztynowych tęczówkach mojego wybranka serca.

~*~

                Moja siostra tak zaplanowała ślubną uroczystość, że każdy jej element został pieczołowicie wykonany, a co za tym idzie, nie było mowy o jakichkolwiek wpadkach bądź opóźnieniach. Zespól muzyczny przygrywał spokojne kawałki, podczas gdy my raczyliśmy się wystawnym obiadem. Musiałam przyznać, że jako wampir nie lubiłam jeść ludzkiego jedzenia, no cóż nic dziwnego, skoro żywność pachniała i  smakowała jak torfowa ziemia, a w dodatku do niczego nie była nam potrzebna, no chyba, że do zachowania w szkole pozorów normalności i oczywiście Emmecich zakładów. Tym razem jednak nie miałam odruchów wymiotnych na sam jej widok, co w pierwszej chwili mnie zdziwiło. Jednak dopiero olśnienia i oniemienia doznałam w momencie, kiedy spróbowałam weselnego menu. Po raz pierwszy w swoim wampirzym życiu poczułam smak ludzkiego jedzenia, który mnie zachwycił.

Spojrzałam na Willa, który niechętnie walczył z podanym nam zapiekanym kozim serem, rukolą i konfiturą z czerwonej cebuli. Chciałam już mu wspomnieć o moim nadzwyczajnym odkryciu, prawdopodobnie związanym z tym, że po części teraz byłam harpią, gdy moją uwagę zwrócił brunet.

             - Vivi? – odezwał się Emmett. – Można wiedzieć, gdzie jest zawartość twojego talerza?

             - A jak myślisz? – spojrzałam na niego unosząc brwi do góry, a przy okazji zerknęłam na talerz przed sobą, który rzeczywiście był prawie pusty. 

             - Zjadłaś to wszystko? – Był zdziwiony.

             - Musiałabym być tobą, braciszku – uśmiechnęłam się do niego.

             - W takim razie, co zrobiłaś z przystawką? – Nie rezygnował.

             - Och! – westchnęłam, udając nieco rozdrażnienie, ponieważ nie mogłam się dać zdemaskować. – Schowałam do torebki, zadowolony?

             - Do torebki? – Powtórzyła po mnie Rosalie.

             - Mhm – przytaknęłam. – To źle?

             - Nie – przyznała dziewczyna. – Szkoda, że sama na to nie wpadłam od razu. Dzięki Vivi.   

             - Polecam się na przyszłość – uśmiechnęłam się.

             - A kiedy, wiecie – zaczął po cichu Jazz. – Jest nasze wielkie wejście?

             - Zaraz po deserze – powiedziała Alice i zerknęła na każdego z nas. – Wiecie, co i jak?

             - My tak – odezwałam się. – A Emmett i Rosalie?

             - Jesteśmy przygotowani – wtrąciła się Rose z triumfalnym uśmiechem. – Mój mąż ćwiczył przez dobry tydzień.

             - Sama nie jesteś lepsza – zarzucił jej ukochany. – Tobie i trzy tygodnie by nie wystarczyły – spojrzał na resztę. – Mówię Wam, nie miałem chwili spokoju…

             - Już tak nie narzekaj – machnęłam ręką. – Najważniejsze, że każdy z nas wie, co ma robić, a przynajmniej taką mam nadzieję – uśmiechnęłam się. – Chociaż przyznam się Wam, że po raz pierwszy będę uczestniczyć w takiej improwizacji.

             - Już jedna wyszła nam znakomicie* – odezwał się Jasper i zerknął na Alice, która zrobiła smutną minę. – Oj, skarbie nadal się o to dąsasz? Przecież było fajnie.

             - Jasne – westchnęła.

             - Powiedz mi lepiej, Al – próbowałam powrócić do tematu. – Czy mój braciszek czegoś nie podejrzewa?

             - Na nasze szczęście nie – odpowiedziała już z entuzjazmem. – Chociaż było blisko.  

Kiedy wybiła godzina zero i poproszono Państwa Młodych po raz pierwszy na parkiet, nasza ekipa była już całkowicie gotowa do niespodzianki. Lekko podenerwowany Jasper zasiadł za kontuarem fortepianu, pełen entuzjazmu i podekscytowania Emmett usadowił się na stołku do obsługi perkusji. Rosalie i Alice zajęły swoje pozycje jako skrzypaczki, Willowi przypadła w udziale gitara akustyczna, a ja chwyciłam jedną ręką mikrofon, a w drugą tamburyno.

 - Bello, Edwardzie – zaczęłam swoim anielskim głosem. – Pozwólcie, że jeszcze raz z tego miejsca, w imieniu rodziny oraz naszych gości złożymy Wam życzenia pomyślności na nowej drodze życia – uśmiechnęłam się do brata, który nie spodziewał się takiego obrotu spraw. – A teraz jak nakazuje tradycja, Panie i Panowie – zwróciłam się do gości. – Pierwszy taniec Państwa Cullen!

            Do moich uszu doszedł wpierw dźwięk stonowanych, niezwykle delikatnych tonów fortepianu uzupełnionych o rytmiczne, gitarowe brzmienie i delikatny dźwięk skrzypiec. Spojrzałam prosto w złote oczy Williama, który obdarował mnie cudownym uśmiechem i zaczęłam śpiewać:

Heart beats fast, colors and promises

How to be brave, how can I love when I'm afraid

To fall, but watching you stand alone

All of my doubt, suddenly goes away somehow.

One step closer.

I have died everyday waiting for you

Darling, don't be afraid I have loved you for a

Thousand years, I'll love you for a

Thousand more**

~*~

             - I jak się czuje świeżo upieczony mój żonaty brat? – zapytałam, gdy wreszcie udało mi się go porwać do tańca.

             - Jak młody bóg – odpowiedział  z uśmiechem i zaczęliśmy się kołysać do wolnego kawałka. – Nie miałem okazji podziękować Ci za ślubny prezent, a właściwie niespodziankę – zaśmiał się. 

 - Dlaczego mi dziękujesz? – Zrobiłam duże oczy. – I właściwie za co?

 - Vivi, znamy się przecież nie od dziś – spojrzał na mnie z szelmowskim uśmiechem. – A ta… piosenka, słowa i muzyka, coś pięknego. Bella bardzo się wzruszyła, a ja no cóż…

 - Cieszę się, że Wam się podobało, taki mieliśmy zamiar – odpowiedziałam.

 - Nie wiedziałem, że z Was tacy muzyczni wirtuozi, zwłaszcza Jasper i Alice – zaśmiał się. – Ale jak wiadomo, mieli doskonałą nauczycielkę.

 - Starałam się, z resztą nie tylko ja – uśmiechnęłam się do niego. – Ach – westchnęłam. – Trochę pracy włożyliśmy, ale jak najbardziej się opłacało – podążyłam wzrokiem po parkiecie, dekoracjach i ogromnym torcie weselnym. – Efekt jest piorunujący.

 - To prawda – zgodził się ze mną Edward. – Gdy Bella mi powiedziała, że Alice zajmie się dosłownie wszystkim, bałem się o końcowy rezultat, ale muszę przyznać, chociaż niechętnie, że byłem w błędzie.  

 - Pewnie, że byłeś w będzie – zjawiła się obok nas sama pani organizator. – Odbijany Vivi – to powiedziawszy, wepchnęła mnie w ramiona Williama.

 - Cześć skarbie – przywitał się ze mną mój narzeczony.  – To co, dajemy czadu na parkiecie?

 - Pewnie – odparłam, a zespól muzyczny rozpoczął wędrówkę po hitach lat 90- tych.

Jakieś dwie godziny później, nie mając już siły do dalszego pląsania na parkiecie, zmusiłam Willa na chwilę odpoczynku przy stoliku. Nie trwało to jednak zbyt długo, ponieważ zaraz do naszej dwójki dosiadła się Tanya i Kate, które były ku mojemu zdziwieniu już nieźle wstawione.

 - Ogólnie to chciałam powiedzieć, że… bardzo fajne wesele – wydukała szatynka. – Młoda para super, żarcie też prawdopodobnie zjadliwe, a szampan… wyborny.

 - Niezmiernie nas to cieszy – powiedziałam z uśmiechem, ściskając dłoń ukochanego. – Szampan rzeczywiście musi być wyborny.

 - To może Wam go przyniosę, co dziewczyny? – zaproponował wampir, wstając z miejsca.

 - A zrobiłbyś to dla nas, przystojniaku? – zwróciła się do mojego ukochanego żółtowłosa, idiotycznie wachlując rzęsami. – Taki facet jak ty wie, czego potrzebuje prawdziwa kobieta, czyż nie? – zaśmiała się specjalnie, wysokim, słowiczym głosem.

Prawdziwa kobieta? – pomyślałam, prychając pod nosem. – Dobre sobie.

Wpatrywałam się właśnie w naszą kuzynkę, która prawie leżała na krześle w pseudo seksownej pozie, bo inaczej nie można było tego nazwać, przy okazji próbując uwidocznić jeszcze bardziej swój sporej wielkości biust i wprost nie mogłam wyjść z podziwu zachowania wampirzycy. Właściwie to nie wiedziałam, co miałabym o tym wszystkim myśleć. Albo ewidentnie flirtowała i podrywała Williama nie zbaczając na to, że siedzę obok, albo była już tak znieczulona przez szampana, że powoli zaczynała tracić kontakt z rzeczywistością i nie wiedziała, co robi. Kilka minut później już wiedziałam, że moje wcześniejsze, obydwa przypuszczenia były jak najbardziej prawdziwe, a na pewno to pierwsze. 

 - Z wielką przyjemnością spełnię Waszą prośbę – odezwał się chłopak jak gdyby nigdy nic.

 - Każdą? – spytała filuternie Tanya, przy okazji oblizując powoli górną wargę.

 - Na pewno tę dotyczącą szampana, Tanyiu – odpowiedział William, a ja poczułam jego dłonie na moich ramionach. – Zaraz wracam – zwrócił się do mnie, a przy okazji podarował szybkiego całusa i zniknął.

 - O tak, tak – poparła go Kate z lekkim opóźnieniem. – Pójdę z tobą, to weźmiemy więcej. 

 - Mówią, że miłość jest gorsza od sraczki, czy jakoś tak – żachnęła w moją stronę Tanya, o dziwo zmieniając pozycję.

 - Być może coś w tym jest – odpowiedziałam z zastanowieniem. – Spójrz na Edwarda – zerknęłam na brata, który aktualnie tańczył z Bellą na parkiecie.

 - Nie Edwarda miałam na myśli – rzuciła z ewidentnym sarkazmem w głosie. – A Ciebie, moja droga.

 - Mnie? – Uniosłam brwi do góry. – A to Ci dopiero – pomyślałam.

 - Oj Vivuniuś, taka mądra, a jednocześnie taka… głupiutka – cmoknęła, sznurując ustami. - Wiesz, nie musisz się tak bardzo odnosić z tym, że jesteście z Williamem razem, przecież to każdy widzi.

Vivuniuś? Że co, proszę? – obiło mi się w głowie.

 - Naprawdę? Jesteś tego pewna, że każdy to widzi? – odezwałam się udając przerażenie, a jednocześnie rozglądając się dookoła.

 - Wiesz, nie miej mi tego za złe, ale nie uważasz, że pośpieszyliście się z Willsem? – spytała, wypijając kolejny kieliszek za jednym haustem. – Właściwie ile Wy się znacie, miesiąc? – Prychnęła pod nosem. – I jeszcze te oświadczyny… - pokręciła głową. – Nie ma jak decyzja podjęta pod wpływem chwili…

 - Kochana Tanyiu, dziękuję Ci – zaczęłam mówić, decydując się na jeden z najbardziej jadowitych, a jednocześnie przesłodzonych sarkastycznie tonów na jaki mnie było stać. – Jak wiemy, albo przynajmniej sprawiasz takie wrażenie, że nie grzeszysz inteligencją, co niestety w chwili obecnej jestem w stanie kwestionować – zmierzyłam dziewczynę wzrokiem. – Ale nie o tym teraz – uśmiechnęłam się cudownie, robiąc krótką pauzę. – Dlatego też chciałabym, abyś zapamiętała sobie to, co zaraz Ci powiem, gotowa?

 - Yyy… Chyba tak – odpowiedziała, automatycznie siadając prosto na krześle.

 - Nie wtykaj z łaski swojej nosa, biustu i innej części swojego ponętnego ciała w moje życie prywatne – oznajmiłam ze sztucznym uśmiechem na twarzy, a zaraz potem ruszyłam w stronę baru, gdzie William czekał na alkohol w towarzystwie rozbawionej Kate.

 - Świetny dowcip – stwierdził William. – O cześć, Vivi – przywitał mnie przepięknym uśmiechem. – Stało się coś? – spytał zaraz potem, spoglądając na moje srogie oblicze.

 - Muszę się przewietrzyć – szepnęłam.

 - W takim razie pójdę z Tobą – oznajmił, obejmując mnie w tali. – Kate sobie poradzi z tym szampanem już sama – spojrzał na dziewczynę machającą nam na do widzenia  - A teraz moja narzeczona powie mi, co tak wyprowadziło ją z równowagi.

Na samo słowo „narzeczona” moje kąciki ust powędrowały lekko do góry.

 - Może nie tutaj – zwróciłam uwagę na bliskie towarzystwo szkolnych kolegów nowożeńców.

Trzymając się za ręce, przemierzaliśmy ogrodowy trawnik oddalając się od głośnego gwaru weselników.  Kiedy doszliśmy do drewnianej altanki, gęsto porośniętej bluszczem i kremowymi klematisami mój oddech uspokoił się wreszcie. Zarzuciłam ręce na szyję ukochanego, a ten objął mnie w tali.

 - Powiesz mi? – spytał, spoglądając na mnie troskliwie. – Co Cię tak wkurzyło?

 - Co sądzisz o Tanyi? – wypaliłam. – Ale tak szczerze?

Wpatrywałam się w jego anielską twarz, którą lada chwila rozjaśnił anielski, cwaniacki uśmiech. Czyżbym była tak kiepską aktorką? – pomyślałam.

 - Jesteś zazdrosna? – spytał zdziwiony, a zaraz potem zaśmiał się wesoło.

 - Jesteś niemożliwy – odezwałam się całkiem poważnie, próbując się wydostać z jego uścisku, niestety bezskutecznie.

 - Ty naprawdę jesteś zazdrosna – powtórzył, na co ja przewróciłam jedynie oczami, nie było sensu udawać dalej.

 - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – chciałam wybrnąć z sytuacji.

 - Ty na moje również – dodał, próbując ukryć swój szelmowski uśmiech.

 - Och! – westchnęłam. – Przestań się szczerzyć, jak głupi do sera.

 - Nie mogę, kiedy jesteś taka zabawnie urocza.

 - Zabawnie urocza? – spytałam, podpierając się za boki.

 - Zabawnie uroczo zazdrosna – sprecyzował, szepcząc mi na ucho.

 - Wariat – skwitowałam.

 - Zazdrośnica – odpyskował.

 - Oczywiście, że jestem zazdrosna – przyznałam, nadal się nie uśmiechając. – To takie dziwne?

 - Nie wiem czy dziwne, ale na pewno pochlebiające – powiedział nie spuszczając ze mnie wzroku i pocałował moją dłoń na której spoczywał pierścionek.

 - Pochlebiające? – sarknęłam.

 - Nie dąsaj się.

 - Ja się nie dąsam – przewróciłam oczami.

 - To uśmiechnij się, proszę.

 - Nie – zrobiłam specjalnie smutną minę.

 - Nie? – Powtórzył robiąc większe oczy, których dostrzegłam iskierki pożądania.

Pokręciłam głową. W tym samym momencie poczułam delikatne pocałunki od lewego ucha, po linię żuchwy, brodę. Starałam się nadal grać obrażoną pięciolatkę, jednak moje kąciki ust niebezpiecznie zmierzały ku górze. William był przebiegły, poza tym dobrze wiedział, że czynności, które właśnie prowadzi dekoncentrują moją zdolność logicznego myślenia. Jego dłonie sunęły po mojej tali i plecach, aż wreszcie jedna z nich zboczyła w kierunku biodra. Nie wytrzymałam, moja twarz rozświetlił uśmiech, za co zostałam nagrodzona namiętnym pocałunkiem.       

Kiedy po pewnym czasie oderwaliśmy się od siebie, już obydwoje mieliśmy doskonałe humory. Niestety chwilę później do naszych nosów doszedł charakterystyczny psi zapach, nie należał on jednak tylko do jednego osobnika quileckich wilków. Zaskoczeni i nieco poirytowani ruszyliśmy za zapachem do lasu, w tym samym momencie zobaczyliśmy w oddali jak Bella tańczy z Jacobem.

 - A gdzie jest Edward? – spytał Will.

 - W pogotowiu – odpowiedział bez jakichkolwiek emocji w głosie mój brat, materializując się za nami.

 - Co ten kundel tutaj robi? – odezwałam się, nie kryjąc niechęci.

 - To prezent dla Belli – powiedział Ed, nie uraczył mnie jednak spojrzeniem, ponieważ cały czas obserwował żonę.

 - Nie ma co, dobrotliwy jesteś – stwierdziłam.

 - Wolałbym określenie wspaniałomyślny – sprecyzował i zaraz dodał. – Cholera, Charlie kręci się w pobliżu.

 - Zajmiemy się nim – odezwał się Will, pociągając mnie za sobą. – Chodź, Vi.

 - Idę, idę – westchnęłam i spojrzałam na chłopaka. – Wszystko ok.? Dobrze się czujesz?

 - Tak, jak najbardziej – odpowiedział i uśmiechnął się do mnie. – Dam radę.

Do naszych nozdrzy doszedł zapach apetycznego człowieka.

 - O, a to wy – powiedział komendant. – Już myślałem, że to jakiś nieproszony gość – uśmiechnął się wesoło, przy okazji przyglądając nam się uważnie. – Chociaż, przezorny zawsze ubezpieczony, jak mawiają.

 - Policjant zawsze na czynnej służbie – odezwał się Will.

 - Panowie chyba się nie znają – uśmiechnęłam się anielsko. – Pozwól Charlie, że przedstawię Ci Ethana, mojego narzeczonego – przedstawiłam wampira oficjalnie po raz pierwszy, jako mojego przyszłego męża.

Na słowo „narzeczony” ojciec Belli uniósł brwi ku górze. Za to William, przycisnął mnie bliżej do siebie.

 - Młodszy brat Carlisle, tak? – wyciągnął dłoń. – Miło poznać, Charlie.

 - Tak, młodszy – uścisnął jego rękę. – Ethan, cieszę się, że poznałem ojca Panny Młodej.

 - Taaa – sarknął. – Dziwnie się z tym czuję.

 - Mówią, że to normalna kolej rzeczy – przyznałam i zerknęłam na narzeczonego. – Dzieci się rodzą, dorastają i odchodzą.

 - A no tak – westchnął. – Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – puścił nam perskie oko. – Pozwolisz Ethan, że porwę Viviene do tańca?

 - Jest twoja – powiedział wampir i na koniec jeszcze dorzucił. – Ale tylko do tańca. Charlie.

 - Ma się rozumieć – zaśmiał się mężczyzna, proponując mi ramię.

~*~

Dwie godziny później żegnaliśmy Państwa Młodych, obsypując ich ryżem i płatkami białych róż, podczas gdy przemierzali drogę z domu do samochodu. Staliśmy z Willem najdalej od całego towarzystwa, by tak naprawdę mieć na Edwarda i Bellę najlepszy widok. Spojrzałam na bukiet, który trzymałam w dłoniach, a właściwie złapałam, kiedy żona mojego brata zgodnie z tradycją rzucała ślubną wiązankę. W pierwszej chwili nie było mi do śmiechu, ale później nie było mowy o jakimkolwiek dąsaniu. Poczułam pieczenie w kącikach oczu, płakałam z uśmiechem na ustach. Jednak nie wróżba mojego rychłego zamążpójścia sprawiła, że uroniłam łzę, a szczęście na twarzy mojego brata.

 - Gdybym wiedział, że będziesz płakać, przyniósłbym chusteczki – powiedział Will, obejmując mnie tali.

 - Wampiry nie płaczą – pociągnęłam nosem.

 - Teoretycznie – stwierdził. – Ale praktycznie – spojrzał na mnie.

 - To ze wzruszenia – wyjaśniłam.  

 - W takim razie to zrozumiałe – przytulił mnie.

W tym samym momencie Edward odszukał nas wzrokiem. Jego oczy błyszczały z podekscytowania i radości. Posłałam mu jeden z najpiękniejszych uśmiechów i pomachałam na do widzenia.

Do zobaczenia, Vivi – pomyślał.

Do zobaczenia, Edwardzie – odpowiedziałam.

            Lada chwila samochód zniknął nam z oczu, a do naszej dwójki dołączyła Rose, Emmett, Jasper i Alice.

             - To co, imprezujemy dalej? – spytał Misiek, zacierając ręce.

             - Nie masz jeszcze dość? – spytałam brata.

             - Ja? Nigdy – odpowiedział. – Mam jeszcze tajną misję do zrealizowania.

             - A mianowicie? – odezwał się Will?

             - Zamierzam się upić – zaśmiał się wesoło. – I ty mi kolego w tym pomożesz – wskazał na mojego narzeczonego.

             - Z miłą chęcią, ale jakbyś zapomniał, ja też mam tajną misję do spełnienia – powiedział wampir, zerkając na mnie niby przez przypadek. – Weź Jaspera.

            Zrobiłam zdziwioną minę, bo nie miałam pojęcia o czym oni mówią.

             - Ach, no tak – zreflektował się brunet. – W takim razie działaj, bracie.

             - Chodźcie – zwrócił się do dziewczyn Jazz, a mnie posłał wesoły uśmiech.

            Kiedy zniknęli za rogiem, musiałam poskromić swoją ciekawość.

             - Jaką tajną misję? – spytałam.

             - Taką – odpowiedział i znienacka wziął mnie na ręce, co skwitowałam chichotem, a zaraz potem ruszył w kierunku domu, a następnie naszej sypialni.

             - Mam się bać? – zapytałam.

             - I to bardzo – odpowiedział, nieznanym dotąd mi głosem wampirzego amanta.

            Poczułam przyjemne dreszcze na plecach, a na swoich ustach słodki smak jego warg. W tym samym momencie znaleźliśmy się w zupełnie nie znanym mi pomieszczeniu, a przynajmniej na pierwszy rzut oka tak mi się wydawało. W sypialni panował przyjemny półmrok, dzięki zapalonym świecom, a mimo to udało mi się dojrzeć setki, jak nie tysiące róż, które tworzyły różnobarwne bukiety. Do moich nozdrzy doszedł cudowny zapach wanilii, magnolii i drewna sandałowego. Byłam oniemiała, oniemiała i zachwycona. Z uśmiechem spojrzałam na ukochanego, wiedziałam już bowiem, na co to wszystko było uszykowane.

             - Jednak jesteś romantykiem – stwierdziłam, wpatrując się w jego bursztynowe z ciemniejącymi plamkami tęczówki.

             - Powiedzmy, że jestem kreatywnym romantykiem – odpowiedział, powoli odstawiając mnie na ziemię. – Ale jeśli chcesz, mogę poprosić Cię o rękę tutaj – wskazał. – Pośród morza kwiatów, z szampanem i muzyką klasyczną w tle…  

             - Nie ma takiej opcji – przerwałam mu paplaninę. – I w przyszłości też liczę na twoją inwencję twórczą, zapamiętaj to sobie.

             - Ależ oczywiście, Panno Cullen – odpowiedział wprost w moje usta.

            Czułam, że oto znalazłam swoje niebo. Spokój, szczęście, radość, a w końcu prawdziwą miłość u boku tak wspaniałego człowieka – moje niebo na ziemi.  

 „Jeśli patrzy się razem w górę, niebo się przybliża.” – Phil Bosmans

* - odniesienie do miniaturki „Show Time”
**- Christina Perri – Thousand years