Rozdział 71

Perspektywa Williama,

            - Musisz odpoczywać Viviene, najlepiej w pozycji leżącej – oznajmił poważnym tonem Noel, zamykając swoją lekarską torbę. – To już półmetek, dlatego tym bardziej musisz się oszczędzać – mówił i spojrzał na mnie. – Zero stresu, bo w innym wypadku przy kolejnych tak silnych skurczach po prostu urodzisz – ponownie zwrócił się do mojej ukochanej.

             - Ale wszystko jest z nią w porządku? – Spytała po raz kolejny przejęta wampirzyca, przy okazji głaszcząc się troskliwie po brzuchu. – Powinnam być mądrzejsza, ach! – Westchnęła zrezygnowana i zerknęła na mnie.

             - Skarbie, to nie była twoja wina – objąłem ramieniem ukochaną. – Po prostu… zbyt wiele ostatnio na Ciebie, na nas spadło – przyjazd Cullenów i Nessi. To faktycznie wiele Cię kosztowało.

             - Niby tak… - wtrąciła, nie dane jej było jednak skończyć.

             - Powiem tak – zaczął położnik, skupiając się na Vi. – Nie widzę nic niepokojącego, ciąża przebiega prawidłowo, gdyby jednak sytuacja się powtórzyła, natychmiast dajcie mi znać.

             - Oczywiście – powiedziałem i podszedłem do chłopaka. – Bardzo dziękuję Ci, że pojawiłeś się tak szybko.

             - Taka praca – uśmiechnął się ciepło i wyciągnął dłoń na pożegnanie, którą ująłem. – Cześć Vivi, Will – to powiedziawszy wyszedł z pokoju.

             - Jestem nieodpowiedzialna – przyznała dziewczyna minutę później, jej ton jednak wybrzmiał tak, jakby oznajmiała coś zupełnie najnormalniejszego w świecie. – Serio, Will! Nieodpowiedzialna – stwierdziła usilnie mi się przyglądając.

            Zaśmiałem się cicho i usadowiłem się obok niej na łóżku, przyciągając narzeczoną do siebie. Jej głowa od razu znalazła się na mojej piersi, a lewa ręka powędrowała na ciążowy brzuszek.

             - Nie jesteś – szepnąłem jej na ucho i zaraz potem pocałowałem w czoło. – Powiem więcej, będziesz najlepszą mamą na świecie – przyznałem szczerze.

             - Boję się tego – odezwała się po krótkiej pauzie. – To znaczy wierzę, że dam radę, muszę – uśmiechnęła się lekko. – Ale, gdzieś w głębi – wskazała na swoje serce. – Zastanawiam się, co też będzie dalej, zaraz po „żyli długo i szczęśliwie”.

             - Wszystko będzie dobrze – zapewniłem ukochaną. – Musisz tylko w to uwierzyć, Vi – to podstawa sukcesu.

             - Twój optymizm czasami jest nie na miejscu, wiesz – stwierdziła z przekąsem. – Mógłbyś czasami wejść w moje buty – pożaliła się.

             - Ja po prostu uważam, że szukasz dziury w całym – wyjaśniłem. – Dlaczego miałoby nie być zawsze już dobrze i szczęśliwie?

             - Bo takie rzeczy się nie zdarzają – odpowiedziała od razu. – No chyba, że mówimy o bajkach.

             - Wiele przeszłaś w życiu, tak jak i twoja rodzina. Być może wreszcie nadszedł czas by skończyć z tym pesymizmem i cieszyć się tym, co się ma – posłałem jej uśmiech. – Naprawdę, myśl pozytywna jest tysiąc razy silniejsza, a dodatkowo wprawia w lepszy nastrój. Dlatego od dziś nie myślimy negatywnie – zarządziłem. – To nie służy ani Tobie, ani naszej córce, a teraz ona jest najważniejsza.

             - Gdzie ty się tego wszystkiego naczytałeś, co - cwaniaczku? – Spytała z ironią w głosie, wiedziałem już, że udało mi się jej poprawić humor.

             - W norweskiej prasie kolorowej – odpowiedziałem. – Doskonała literatura, polecam.

            Viviene zaśmiała się, a zaraz potem rozkosznie ziewnęła.

             - Tylko mnie nie połknij – sarknąłem.

             - Bardzo śmieszne, serio – wtrąciła i ziewnęła raz jeszcze.

             - Poczekaj, podam ci poduszkę… - zreflektowałem się. – I koc.

             - Kochany jesteś – powiedziała już z zamkniętymi oczami.

             - Śpij skarbie, śpij i śnij – pocałowałem ją w policzek i wymknąłem się z sypialni.

            W wampirzym tempie pojawiłem się w salonie, gdzie zebrała się cała rodzina siedząc jak na szpilkach i czekając na jakieś wieści odnośnie stanu Viviene. Wszystkie oczy zwróciły się w moją stronę, a ja gniewnie spojrzałem w kierunku Edwarda. Już miałem zacząć swój wywód, gdy głos zabrała Nessie, domagając się mojej uwagi.  

             - Co z ciocią? – Spytała zmartwiona.

             - Odpoczywa – odpowiedziałem z wymuszonym uśmiechem. – Teraz śpi, więc jeśli masz ochotę możesz do niej dołączyć – puściłem jej perskie oko. – Tylko cichutko – dodałem jej na ucho.

            Nie minęła sekunda, a Renesmee zniknęła nam z pola widzenia. Postanowiłem, więc zacząć:

             - Naprawdę nie mogliście poczekać z takimi rewelacjami? – Zwróciłem się do Carlisle i Edwarda z wyrzutem, mierząc ich przy tym ostrym wzrokiem. – Jej się nie wolno denerwować, a sam wasz przyjazd kosztował ją wiele – mówiłem dalej podminowany. – Co chcieliście tym osiągnąć? – Byłem coraz to bardziej wzburzony.

             - Niechciałem przed nią ukrywać takich spraw – zaczął się tłumaczyć Ed. – Dobrze wiesz, że Vivi musi wiedzieć wszystko.

             - Nie chcieliśmy jej zdenerwować – dodał blondyn. – Nawet przez myśl nam to nie przeszło.

             - Nie od dziś wiadomo, że temat wilkołaków wywołuje u niej szewską pasję – przypomniałem. – Naprawdę tak trudno było przewidzieć jej reakcję? – Sarknąłem.

             - Jak się ona czuje? – Spytała Rosalie, próbując nieco zmienić temat.

             - Noel powiedział, że z dzieckiem wszystko w porządku, ale Viviene musi leżeć – odpowiedziałem. - To ostatnie tygodnie, dziecko ułożyło się już w pozycji porodowej i stąd tak silne skurcze, które oczywiście spowodował stres i zdenerwowanie – spojrzałem wymownie na brata mojej ukochanej.

             - Mogę Ci obiecać, że nie poruszę już tego tematu – zapowiedział rudzielec. – Załatwię sprawę z Jacobem sam – zerknął na żonę, która ochoczo pokiwała głową. – Nie pojawi się tutaj bez waszej zgody.

             - Osobiście nic nie mam do wilkołaków – zacząłem już spokojniejszym tonem. – Ale, jak na razie to Vi dyktuje warunki, ja muszę się jedynie dostosować.

             - Na razie? – Sarknął Emmett prześmiewczo. – Od samego początku jesteś pantoflarzem, podobnie z resztą jak Edward i Jasper.

             - Grabisz sobie, Boski – stwierdził rudy, marszcząc gniewnie brwi.

             - I kto to mówi – prychnąłem. – Już idę kochanie, pościelić to łóżko – przedrzeźniłem osiłka. – Zaraz przyniosę Ci torbę z zakupami, a może podam Ci klucz 12?

             - To nie jest pantoflarstwo – oznajmił dumnie brunet.

             - Nie? – Pochwycił Jasper. – A co, według Ciebie?

             - Małżeństwo – odpyskował Emmett.

            Nie minęła chwila, a wszyscy zebrani śmiali się w najlepsze.

             - To Ci się udało, Em – stwierdziła Allie, próbując ponownie się opanować. – Serio.

             - Jedno bracie nie wyklucza drugiego – dodał Jazz, kręcąc głową.

             - No, ale tak szczerze Will – zaczął ponownie osiłek, lekceważąc blondyna. – Dała Ci już Vivi w kość?

             - Pewnie – odpowiedziałem z uśmiechem. – Zwłaszcza teraz, kiedy humor zmienia się jej cztery razy dziennie. Ale w tym stanie to podobno zupełnie normalne – spojrzałem na Edwarda. – Potwierdzisz, zaprzeczysz, skomentujesz? – Zwróciłem się do przyszłego szwagra.

             - Nie pamiętam by Bella była markotna – zerknął na żonę. – Bardziej jej upór dawał mi w kość.

             - Gdyby nie ten upór – wtrąciła wampirzyca. – Nie miałbyś tak cudownej córki.

             - Co prawda, to prawda – zgodził się z Bellą i pocałował ją w policzek. – Bella za wszelką cenę chciała urodzić – zwrócił się już do mnie. – Nawet ryzykując swoje życie.

             - I chyba się opłacało – stwierdziłem spoglądając na młode małżeństwo. – Bo Nessi to najbardziej rozkoszna istota jaką znam. Dała wam i daje tyle radości i szczęścia, jak mało kto.

             - Zobaczymy co powiesz, jak poznasz swoją córkę – wtrącił Carlisle, klepiąc mnie po ramieniu, a Edward zachichotał.  

             - Jak to, co powie – wtrącił się mięśniak, przełączając kanał na pilocie. – To samo.

            Po raz kolejny towarzystwo się wesoło zaśmiało.

             - Trafność twoich stwierdzeń w dniu dzisiejszym jest oszałamiająca, kochanie – stwierdziła zabawnie Rosalie.

             - Staram się, najdroższa – dodał i ucałował jej lewą dłoń.

             - To, co – wtrąciła Alice, zacierając ręce. – Polowanko, a potem zakupy? – Zerknęła w kierunku Rose i Belli. – Trzeba by było też zorganizować dla Vivi baby shower… - trajkotała.

             - Oj tak, trzeba – dołączyła się Rosie, automatycznie podrywając się do góry. – Przy Belli nie miałyśmy takiej okazji, z resztą sytuacja była inna – stwierdziła i spojrzała przy okazji na wampirzycę, która się nieco zasępiła. – No, co? – Podjęła temat blondynka. – Chyba się ze mną zgodzisz, Bello?

             - Zgodzę, zgodzę – westchnęła dziewczyna. – Na szczęście tamten okres mamy już za sobą – stwierdziła i zaraz uśmiechnęła się promiennie. – Ale skoro mamy jechać na zakupy, to jedźmy – Alice zrobiła większe oczy, a Bella zaraz dodała. – Tylko się nie ekscytuj Allie, to, że zgodziłam się na zakupy nie oznacza, że zaraz skompletujesz mi kolejną garderobę. Jedziemy by kupić coś dla dziecka – wyszczególniła.

             - Dobrze – wtrąciła chochlica. – No to, w drogę – zadecydowała i spytała. – Któryś z panów do nas dołączy?

            W pokoju nastała niezręczna cisza, męska część rodziny wraz ze mną nieruchomiała. Wiedzieliśmy bowiem, co oznaczają zakupy z dziewczynami, a zwłaszcza z Allie. Znając najlepiej najbardziej zainteresowaną, pierwszy odezwał się Jasper, wstając od razu z kanapy.

             - Razem z Carlisle kończymy malowanie w drugim domu – uśmiechnął się lekko do ukochanej. – Może innym razem.

             - A ja przecież obiecałem, że wymienię olej w samochodzie Vivi – rzucił Emmett i już go w pomieszczeniu nie było.

             - Ja mam podjazd i drogę do odśnieżenia – wpadłem na doskonały pomysł, zerkając na zalegający śnieg za oknem. – Trzeba to robić systematycznie, inaczej drogie panie nie wyjedziecie – posłałem im nikły uśmiech i ruszyłem do wyjścia, jednak w połowie kroku się zatrzymałem, spoglądając na Edwarda. – Ed, a może byś mi pomógł, co? Będzie szybciej – zwróciłem się do przyszłego szwagra, który chyba liczył na jakieś wyjście awaryjne.

             - Z wielką przyjemnością – oznajmił rudy. – Może weźmiemy Nessi, będzie miała frajdę.

             - Tylko ubierzcie się ciepło – poradziła Bella.

             - To żaden z was z nami nie pojedzie? – Odezwała się ponownie chochlica z zasmucona miną. – Naprawdę?

             - Kochanie, bardzo byśmy chcieli – zaczął Carlisle z przepięknym uśmiechem. – Ale, jak sama widzisz – westchnął. – Każdy z nas ma coś do roboty.

             - Szkoda – stwierdziła. – No nic, komu w drogę, temu czas. Opiekujcie się dobrze Viviene – to powiedziawszy, zniknęła nam z pola widzenia razem z resztą pań.

             - Coś łatwo poszło – zauważył chwilę później Jasper, gdy w salonie zostaliśmy sami. – Zbyt łatwo – podkreślił.

             - Nie przesadzaj – wtrącił się najstarszy wampir z uśmiechem. – Allie nie jest terrorystką – a zaraz potem dodał. –  Ale lepiej bierzmy się do pracy, panowie.    

           

~*~

Perspektywa Viviene,    

            Mijały kolejne tygodnie podczas których przede wszystkim odpoczywałam i unikałam jakichkolwiek stresów, o co szczególnie dbał William i oczywiście moja rodzina. Tak więc leżałam, spałam, jadłam i znowu leżałam pod nadzorem najbliższych, przez co moja sypialnia przemieniła się w dworzec centralny – najczęściej odwiedzane pomieszczenie w domu.

            Nie mogłam jednak narzekać na nudę. Bym nie straciła kontaktu z rzeczywistością, Emmett przytargał z salonu kino domowe, by razem ze mną i chłopakami oglądać filmy, mecze i grać na xboxie. Carlisle i Edward codziennie donosili mi coraz to nowe książki i gazety, znalezione w bibliotece czy w księgarni, a także plany nowych domów. Natomiast Bella postanowiła dorównać w kuchni Williamowi, przez co stałam się degustatorem na pełen etat. W konsumowaniu kulinarnych delicji pomagała mi Nessi, która prawie nie opuszczała mojego boku, a gdyby tylko mogła właściwie to zamieszkałaby razem ze mną i Willem w jednym pokoju. Z każdym dniem dziewczynka zyskiwała w moich oczach, a przede wszystkim zaskakiwała swoją elokwencją i zdobytą wiedzą, co nawet dla mnie było czasami zdumiewające.  Co do Alice i Rosalie, to siostry dość hucznie urządzały pokazy mody w mojej garderobie, prezentując coraz to nowsze nabytki i to nie tylko dla siebie.

            W międzyczasie przeżyłam baby shower, które dziewczyny zaplanowały na tydzień przed Bożym Narodzeniem, a miałam jeszcze przed sobą dość wystawne święta, jak to określiła Allie – z olbrzymią choinką, indykiem i typowo norweskimi świątecznymi specjałami. Cieszyłam się ogromnie na wspólnie spędzony czas, a jednocześnie czułam pewną pustkę w sercu, spowodowaną brakiem jeszcze jednej osoby wśród nas, a mianowicie Esme, która wręcz uwielbiała Boże Narodzenie. Zaraz jednak poprawił się mi humor, bo do mojego pokoju wpakowało się słynne trio Cullen – Bella, Rose i Alice. Blondynka zajęła fotel z nijaką miną, Bella dość nieśmiało przysiadła się na łóżku, a najmniejsza wampirzyca stanęła na środku pomieszczenia.

             - Vivi – zaczęła wróżbitka. – Potrzebna nam jest Twoja pomoc – stwierdziła dość poważnym tonem.

             - Słucham, siostrzyczki – oświadczyłam. – Coś się stało? – Zmartwiłam się.

             - Wiesz, że planujemy świąteczną kolację, prawda – powiedziała Alice, na co ja przytaknęłam. – I chodzi oto, że… chciałabym ją zorganizować tutaj – wydusiła w końcu.

             - No, a gdzie indziej – stwierdziłam z lekkim sarkazmem. – Ale myślałam, że tę kwestię mamy już dawno ustaloną.

             - Viviene – zwróciła moja uwagę Bella. – Mówiąc tutaj, Alice miała na myśli twoją sypialnię.

             - Że co proszę?! – Mój głos podskoczył o oktawę wyżej, a zaraz potem melodyjnie się zaśmiałam, bo to, co wymyśliła moja siostra doprawdy niedorzeczne.  – Alice, dobry żart, naprawdę.

             - Tylko się nie denerwuj – zauważyła Rosalie. – To dla twojego i maleństwa dobra.

             - Nawet nie pomyślałam o tym by podnieść sobie ciśnienie, Rose – odpowiedziałam siostrze i zwróciłam się do reszty. – Jesteście kochane – stwierdziłam sekundę później, przy okazji obdarzając je uśmiechem. – Ale to nie będzie konieczne. Święta spędzimy w salonie, przy kominku i choince – i zaraz dodałam. – Poza tym, nie zamierzam leżeć w łóżku, kiedy przybędą nasi goście, tak nie wypada.

             - Jacy goście? – Zdziwiła się Rose.

             - Niespodzianka – zaanonsowałam z szelmowskim uśmiechem.

             - Nic nie widziałam – stwierdziła wróżbitka. – Czyżby to byli Eileenowie?

             - Och! Przestańcie zgadywać, tylko zabierzmy się za przygotowania – oznajmiłam, wstając z łóżka. – Bo rzeczywiście mało czasu zostało, a gwiazdka tuż, tuż.

             - Vivi, powiedz nam, kto to będzie – domagała się Bella.

             - Kochana, wiem, że nie lubisz niespodzianek, ale tę będziesz jakoś musiała znieść – zaśmiałam się wesoło. – A będzie zabójcza – spojrzałam na wampirzyce niczym knujący Grinch.

             - O święta tuż, święta tuż, choinkę stroić czas – zaśpiewała Alice. – Gwiazdka mruga już na niebie, czarem kusi blask…*

~*~

             

Retrospekcja, dwa dni wcześniej

             - Nessi, co ty knujesz? – Do moich uszu doszedł przyjemny tembr męskiego głosu. – Ness!? Mam ponowić pytanie?

             - Nie musisz – odparła wesoło dziewczynka. – Po prostu chodź.

             - Ale ja nie mogę – zaczął się tłumaczyć mężczyzna. – Twój ojciec…

             - Mojego taty nie ma – przerwała mu. – No dalej, Jake!

            Na moich ustach pojawił się lekki uśmiech. Renesmee nie można było odmówić, taka już była. Stałam w drzwiach od tarasu, który przynależał między innymi do mojej sypialni. Otuliłam się kaszmirowym kardiganem i postanowiłam ujawnić swoją tożsamość. 

             - Cześć Jacob – przywitałam się z Indianinem neutralnym tonem.

            Chłopak miał na sobie jedynie adidasy, ciemne jeansy i krótki rękaw, mimo, że na zewnątrz temperatura wynosiła kilka stopni poniżej zera. Na mój widok zatrzymał się w pół kroku i znieruchomiał, a w jego ciemnych oczach postrzegłam nie małe zaskoczenie i chyba strach. Zaraz jednak wziął się w garść i na jego twarzy pojawiła się maska zobojętnienia. Wyprostował się i założył ręce na piersiach. Cały czas jednak ilustrował mnie wzrokiem, szczególną uwagę zwracając na środkową część mojego ciała.

             - Hej – odpowiedział niepewnie.

             - Cieszę się, że udało nam się spotkać – zaczęłam przyjaźnie.

             - Cóż, tej małej – wskazał na dziewczynkę, która obdarzyła go pięknym uśmiechem. – Podobno się nie można powiedzieć „nie”. A ja nie wiedziałem, gdzie też mnie prowadzi – spojrzał wprost w moje oczy.

             - Taki był plan – stwierdziła Nessi i puściła w moim kierunku perskie oko.

             - Plan? – Spytał wilkołak.

             - Razem z ciocią knujemy ile wlezie – stwierdziła dziewczynka i podeszła do mnie.

             - Nad tą ilością bym polemizowała – uśmiechnęłam się do siostrzenicy. – Ale to prawda, chociaż to dzięki tobie, tutaj jesteśmy – zerknęłam na Jacoba, który nie udawał zdziwienia.

             - Polecam się na przyszłość – odpowiedziała Ness, po czym pocałowała mnie w policzek, pomachała Jake’owi i pobiegła w stronę salonu.

             - Już jakiś czas temu, chciałam się z Tobą zobaczyć – zaczęłam, a jego brwi powędrowały ku górze, zdradzając zaciekawienie.

             - To dziwne. Mi wręcz zabroniono pojawiać się w tutejszej okolicy, pod groźbą śmierci – dodał z ironią. – Czyżbyście mieli problem w przekazywaniem sobie informacji? Wy?

             - Wybacz, to moja wina – powiedziałam szczerze. – Złość i żal nie jest racjonalnym towarzyszem pokojowych pertraktacji. Wiem, że nie miałeś związku z tym, co stało się z Joshem – dodałam zaraz potem. – To już przeszłość i nie da się jej zmienić. Trzeba się z nią pogodzić.

            Spojrzałam na wilkołaka i po raz pierwszy z trudem mogłam odczytać jego emocje. Uśmiechnęłam się lekko i wyciągnęłam prawą dłoń przed siebie. Musiało upłynąć kilka dobrych sekund, bym poczuła nagrzany, ale delikatny uścisk dłoni.

             - Przepraszam – odezwałam się.

             - Przeprosiny przyjęte – uśmiechnął się wesoło chłopak. – Ale ja także powinienem Cię przeprosić. Moje… zachowanie, cóż… - jego prawa ręka powędrowała na szyję, był ewidentnie zakłopotany. – Też pozostawia wiele do życzenia, tak więc… przepraszam.

            Tym razem ja się zdziwiłam, a chłopak zaśmiał się od razu.

             - Nie ma co, chyba się dogadamy – stwierdził.

             - Jak to mówią, pierwsze koty za płoty – zaśmiałam się.

             - I czemu, nie można było tak od razu? – Spytał chłopak samego siebie. – Wydajesz się mega pozytywną babką – dodał, a ja posłałam mu uśmiech. – Ani trochę nie przypominasz Edwarda, chociaż nie – zamyślił się na chwilę. – Gdy jesteście… wzburzeni macie taki sam mord w oczach.

            Tym razem nie udało mi się powstrzymać chichotu.

             - Słyszałam już wiele o sobie i Edwardzie, ale takiego porównania jeszcze nigdy – stwierdziłam.

             - Uznam to za komplement – skłonił się teatralnie.

             - W takim razie, mam nadzieję, że przyjmiesz zaproszenie na świąteczny obiad – powiedziałam. – Oczywiście razem ze swoimi kompanami. 

            Ciepłe, brązowe oczy ponownie zrobiły się wielkie jak spodki.

             - Nie spodziewałeś się czegoś takiego, prawda? – Spytałam.

             - W życiu – stwierdził i zaśmiał się wesoło. – A reszta nie będzie miała nic przeciwko? – Zastanowił się na głos. – No wiesz, na przykład Blondi za mną nie przepada.

             - Rosalie, jakoś przeżyje, chyba – stwierdziłam. – Poza tym, chciałbym wam przekazać pewne informacje – położyłam rękę na swoim brzuchu. – Wiem, że nie wiecie wszystkiego.

             - Edward powiedział, że nie może nam nic zdradzić – odezwał się Jacob.

             - Nie powiedział, ponieważ nie może – oznajmiłam i zaraz dodałam, bo już wiedziałam, że chłopak ma na końcu języka pytanie. – Powiedzmy, że to taki rodzaj przyrzeczenia, ale o tym później.

             - W takim razie, widzimy się 25 grudnia? – Upewnił się chłopak.

             - Tak – uśmiechnęłam się. – Ale niech to na razie zostanie między nami.

             - Jasne – odpowiedział radośnie. – Dziękuję za spotkanie, Viviene.

             - Podziękowania kieruj do tej, która jest sensem twojego wszechświata – odpowiedziałam. – Gdyby nie Ness… - zastanowiłam się przez chwilę. – To cudowna istota i masz cholerne szczęście Jake.

             - Wiem, Viviene – przyznał. – Oddał bym za nią życie.

             - Nie ty jeden w tej rodzinie – dodałam na odchodne.

~*~

            Nadszedł przeddzień wigilii, wszystkie przygotowania do uroczystego obiadu i świętowania Bożego Narodzenia były prawie gotowe. Prawie, ponieważ został nam jedynie dobór odpowiedniej garderoby, dlatego też Alice była w swoim żywiole. Nie zamierzałam jej przeszkadzać, dlatego też usadowiłam się wygodnie na łóżku. Mój wzrok jednak podążył za Rosalie, która nieobecnym wzrokiem wpatrywała się przed siebie. 

             - Rosalie – zagaiłam. – Kochana, co się dzieje?

             - Nic się nie dzieje, Vivi – odparła z wymuszonym uśmiechem. – Kompletnie nic.

             - Oj blefujesz siostrzyczko – pogroziłam jej palcem. – Od pewnego czasu jesteś jakby nieobecna, zamyślona, taka niedostępna – zamyśliłam się na chwilę. – Coś Cię trapi – stwierdziłam poważnie. – Nie tylko ja to zauważyłam Rose, jesteśmy tutaj – spojrzałam na Bellę i Alice, które ochoczo się ze mną zgodziły, kiwając głowami. – Możesz nam zaufać, możesz nam powiedzieć – posłałam w jej kierunku uśmiech.

            W sypialni zapadła totalna cisza, wprawdzie z zewnątrz dochodziły do nas piski i śmiech Renesmee i chłopaków, którzy postanowili urządzić bitwę na śnieżki, ale w tamtej chwili nie miało to dla nas żadnego znaczenia. Ewidentnie coś było na rzeczy z Rosalie, blondynka nie odezwała się ani słowem, wstała jedynie z fotela i powolnym krokiem ruszyła w kierunku okna. Zapatrzyła się w śnieżny krajobraz, a minutę później oznajmiłam nam powód swoich trosk.

             - Znacie moją historię życia, kim byłam, co robiłam, jak żyłam – zaczęła z westchnieniem. – Wiecie też, że najbardziej czego pragnęłam, była szczęśliwa i kochająca się rodzina – i zaraz sprecyzowała. - Rodzina z dziećmi. 

             Wpatrywałam się w smutną siostrę, a zaraz potem moje spojrzenie i Belli się spotkało. Już wiedziałam, co było powodem dziwnego zachowania blondynki. Renesmee i Esmeliss.  Rose najbardziej w swoim życiu pragnęła dziecka. Dziecka, którego nigdy nie mogła mieć. W głębi serca poczułam przypływ współczucia dla Rosalie i zrobiło mi się przykro. Nakryłam się szczelnie kocem, by zakryć swój ciążowy brzuch, a w tym samym momencie Rosie odwróciła się w naszą stronę.

             - Nie wiecie jednak wszystkiego – w miodowych oczach wampirzycy, pojawiła się iskierka radości. – Miałam syna – wyznała po chwili.

             - Jako człowiek? – Odezwała się Bella.

             - Ależ skąd – zaśmiała się blondynka. – Jako wampirzyca.

            Zrobiłam wielkie oczy i otworzyłam buzię ze zdziwienia, z resztą nie ja jedna.

             - To było w 1942 roku, jeszcze przed przeprowadzką na północ – podjęła opowieść siostra, siadając na łóżku obok mnie i Belli. – Mieszkaliśmy wtedy niedaleko granicy z Meksykiem, w każdym razie było to jeszcze zanim poznaliśmy Alice i Jaspera.

             - Co masz na myśli mówiąc, że miałaś syna? – Odezwała się oniemiała brunetka.

             - Pewnego razu wybraliśmy się z Emmettem na polowanie, w nocy – mówiła dalej. – Przemierzając las zauważyliśmy pożar, olbrzymi. Z zaciekawieniem podążyliśmy w tamtym kierunku, kiedy już dotarliśmy na miejsce okazało się, że to jeden z klasycznych domków jednorodzinnych. Ogień i płomienie były wszędzie, dlatego też czym prędzej postanowiliśmy się wycofać, kiedy do naszych uszu doszedł płacz dziecka.

             - O mój Boże – wydusiłam, zakrywając usta rękoma.

             - Nie zawahałam się ani minuty – kontynuowała. – Uratowałam chłopca z płonącego domu, o mało co nie tracąc przy tym swojego życia, ale nie mogłam pozwolić na śmierć dziecka.

             - Co było dalej? – Domagała się odpowiedzi Alice.

             - Zaopiekowaliśmy się chłopcem, ponieważ reszta jego bliskich zginęła w tym pożarze – na jej twarzy pojawił się piękny uśmiech. – Miguel był przeuroczym dzieckiem, ciemna czupryna i takie ciepłe, radosne oczy – wróciła do miłych wspomnień.

             - Możesz kontynuować? – Spytałam po chwili.

             - Chłopiec miał sześć lat, kiedy trafił pod moją i Emmetta opiekę – powiedziała Rose. – To było kochane dziecko, nie było osoby w naszym domu, której serca by nie podbił – uśmiechnęła się ponownie.

             - Wybacz Rose, ale ja jakoś nie potrafię sobie wyobrazić Emmetta, jako statecznego i odpowiedzialnego ojca – wtrąciła Allie. – Prędzej stawiałabym na Edwarda, czy Carlisle.

            Spojrzałam na Alice i pokręciłam głową, tylko ona mogła poruszyć taką kwestię w takiej opowieści. Nie mniej jednak, również zastanowiłam się przez chwilę nad rolą mojego misiowatego  brata, jako taty z prawdziwego zdarzenia.

             - Edward i Carlisle starali się być, jak dobrzy wujkowie – powiedziała wampirzyca. – I wcale Ci się Alice nie dziwie, że zwątpiłaś w umiejętności i możliwości ojcowskie mojego męża, skoro na co dzień nie ukrywajmy, nie prezentuje on postawy godnej do naśladowania, zwłaszcza dla małego chłopca – uśmiechnęła się na chwilę. – Ale to prawda. Emmett był w tym świetny, a co ważniejsze czuł, że Miguel mógłby być jego synem. Kochał go i był w stanie zrobić dla tego malca wszystko.

             - Niesamowite – odezwała się cicho Bella. – Naprawdę.

             - Dlaczego nigdy o tym nie mówiłaś? – Zdziwiłam się.

             - Zbyt mocno mnie to bolało – westchnęła i zaraz powróciła do przerwanego wątku.

 – Kochałam tego szkraba, który nie wiadomo kiedy dorósł – mówiła. – Kiedy miał 13 lat dowiedział się prawdy o nas i o sobie – wyznała. – Uznaliśmy z Emmettem, że powinien wiedzieć kim jesteśmy, a także skąd się wziął i… to był niestety błąd.

            Żadna z nas, ani ja, Bella czy Alice nie odezwała się ani słowem, czekając nie tylko na dalszą historię, ale i chyba nie wiedziałyśmy, co mogłybyśmy powiedzieć Rosalie.  

             - Miguel nie potrafił tego zrozumieć – mówiła. – Oskarżył nas o kłamstwa i… - odebrało jej głos. – Opuścił rodzinny dom, uciekł.

             - Jak to uciekł? – Oburzyła się Allie.

             - Normalnie – odpowiedziała dziewczyna ze smutkiem w oczach. – Wyszedł z domu zaraz po kłótni z nami – westchnęła ciężko. – Tak naprawdę, to myśleliśmy, że potrzebuje czasu by ochłonąć, przemyśleć wszystko. Zawsze taki był, reagował dość gwałtownie, a potem potrzebował chwili dla siebie – pociągnęła nosem. – Kiedy jednak nie wrócił na noc do domu, zaczęliśmy go szukać.

             - Niech zgadnę – wtrąciłam. – Trop urwał się w pewnym momencie?

             - Niestety – odpowiedział moja siostra. – Szukaliśmy chłopca dobre kilka tygodni, ale z marnym skutkiem. Patrolowaliśmy teren, granicę, sprawdzaliśmy hotele, przystanki, szkoły, szpitale, pytaliśmy ludzi – mówiła. – Później odkryliśmy, że oprócz plecaka z rzeczami zabrał sporo gotówki.

             - Musiałaś to strasznie przeżyć – zauważyła Bella.

             - W jednej chwili moje marzenia po raz kolejny legły w gruzach. Razem z odejściem mojego synka, ja przestałam żyć – wyznała z bólem w głosie. – Wszystko straciło dla mnie sens i popadłam w depresję.

            Czułam, że po policzkach zaczynają mi spływać słone krople. Wpatrywałam się w złote, smutne oczy blondynki i dosłownie czułam jej ból – zranione serce, olbrzymią tęsknotę i żal.

             - Było ze mną na tyle źle, że… chciałam odebrać sobie życie – wyszeptała. – Gdyby nie Edward, wskoczyłabym w płomienie. Ja… - zamilkła przez chwilę. – Ja… Ten ból – wskazała na swoje serce. – Był katorgą, męczarnią, piekłem. Nie mogłam oddychać, mimo że tlen nie był mi potrzebny do życia.

             - O cholera! – zauważyłam z niemałym przerażeniem w głosie, sęk w tym, że moja reakcja nie dotyczyła jedynie opowieści Rose.

             - Obwiniałam siebie i nadal czuje się winna, ale… pogodziłam się z sytuacją – kontynuowała wampirzyca. – Trochę to trwało – spojrzała na nas. – Dlatego obiecałam sobie, że nigdy więcej nie poruszę tego tematu. To przeszłość, której już nie mogę zmienić. Po prostu chcę zapomnieć.

             - O Miguelu? – Odezwał się chochlik.

             - O bólu – Odpowiedziałam za Rosalie. – Też przyjęłam taką taktykę, tyle że u mnie się nie sprawdziła – W tym samym momencie poczułam dziwny ucisk w dolnym podbrzuszu. – Ajajaj!

             - Co się stało, Vi? – Spytała zaskoczona Alice.

             - Odeszły mi wody – stwierdziłam, jak gdyby nigdy nic. – Rodzę, drogie panie.

 „Lecz nikt nie może tracić z oczu tego, czego pragnie.

Nawet kiedy przychodzą chwile, gdy zdaje się, że świat i inni są silniejsi.

Sekret tkwi w tym, by się nie poddać.”

 – Paulo Coelho