Rozdział 73

José González – Every Age

           

            Patrzyłam na córkę i nie mogłam uwierzyć, że od 52 godzin byłam matką. Esmeliss owinięta w pluszowy kocyk spała w moich ramionach, co jakiś czas marszcząc charakterystycznie nosek i usteczka. Samą radość sprawiało mi patrzenie na tą całkowicie zależną ode mnie i Willa istotkę. Mogłam tak siedzieć i obserwować mój cud godzinami, nic innego nie było mi już potrzebne do szczęścia. Dziwne, że jeden człowiek potrafi tak wywrócić twój świat do góry nogami i już nic nie będzie takie samo, jak kiedyś.

            Nigdy w życiu tym wampirzym, jak i ludzkim nie myślałam o macierzyństwie, ani też nie odczuwałam takiej potrzeby. Byłam młoda, ambitna i dążyłam do celu, jakim było dla mnie szczęście u boku kochającego człowieka, moja muzyka i sława. Właściwie kwestia rodzicielstwa nigdy nie przychodziła mi do głowy, wiedziałam bowiem jakie w pierwszej kolejności były moje priorytety. Zaczęłam się nawet zastanawiać, czy kiedy byliśmy z Kristianem parą poruszaliśmy ten temat, ale jakoś nie mogłam sobie przypomnieć. W mojej głowie pojawiły się mgliste wspomnienia odnośnie naszej wspólnej przyszłości, jednak kwestia dzieci pozostawała gdzieś daleko, poza naszymi planami. Taką zamyśloną i nieco przygaszoną znalazł mnie William. Automatycznie rozpogodziłam się na jego widok, mój organizm za każdym razem reagował tak samo, kiedy tylko mój ukochany pojawiał się w pobliżu. Troski i smutki, a także chwilowa melancholia schodziły na najodleglejszy plan. Uśmiech pojawił się i na jego idealnej twarzy.

             - Nadal śpi? – Spytał pochylając się nad nami.

             - To chyba jej najdłuższa drzemka – odpowiedziałam nadal przyglądając się dziewczynce.

             - Im będzie starsza tym będzie więcej spała, to normalne, kochanie – oznajmił wampir i pocałował mnie czule w czoło. – A korzystając z okazji, że nasze dziecko odpoczywa, my wybierzemy się na polowanie – dodał i najdelikatniej, jak tylko było można wziął ode mnie Lissę i ułożył w łóżeczku.

             - Ale przecież… - zaczęłam protestować, jednak nie dane mi było skończyć.

             - Rozmawiałem już z Rosalie i Carlisle, zaopiekują się naszą córką – oznajmił mi William. – Viviene, nie martw się Esmeliss nic nie będzie, jeśli spuścisz ją na godzinę lub dwie z oczu.

             - Tak, ja to wiem – odezwałam się niepewnie. -  Tyle, że… - zawahałam się, ponieważ nie za bardzo wiedziałam, jak mam określić to, co aktualnie czułam. – Ciężko mi ją tak zostawić i wyjść, jestem teraz mamą, a mamy mają obowiązki względem swoich pociech – odparłam wreszcie. – Nie zrozumiesz tego, Will – spojrzałam na wampira. – Ja po prostu źle się czuję, gdy nie ma jej w pobliżu, kiedy nie wiem, co się dzieje z moim dzieckiem.

             - Vi, wszystko co teraz czujesz jest zupełnie normalne u każdej młodej mamy – powiedział spokojnie mój ukochany obejmując mnie ramieniem. – Ciężko jest się ci rozstać z Lissą, ponieważ przez cały ten czas, kiedy byłaś w ciąży byłyście razem i to dosłownie – pogłaskał mnie po policzku. – Kochasz ją i nigdy się to nie zmieni, musisz jednak pozwolić jej i sobie na odrobinę samodzielności. Esmeliss będzie pod doskonałą opieką, a tobie i mnie przyda się trochę… świeżego powietrza.  

            Mówiąc to, cały czas skupiał się na moich oczach. Chciał dobrze tego mogłam być pewna. Racjonalna część mnie również to wiedziała, ale strach i obawa robiły swoje. Zerknęłam raz jeszcze w kierunku łóżeczka i wsłuchałam się w miarowy oddech Esmeliss.

             - Chodź, Vi – ponaglił mnie ukochany i wyciągnął do mnie rękę. – Naprawdę Lissie nic nie będzie, uwierz mi – uśmiechnął się cudownie. – Wiem, co mówię.

             - Dobrze, już dobrze – skapitulowałam z nijaką miną i dałam się poprowadzić na zewnątrz.

            Dwadzieścia minut później znajdowaliśmy się już w leśnej gęstwie w poszukiwaniu łosi i jeleni. Skupiłam się na swoich zmysłach, by jak najszybciej się posilić i wrócić do domu, do Lissy. Nie chciałam jej zostawiać samej na tak długo, zwłaszcza, że był to nasz pierwszy raz od porodu. Wiedziałam, że Will bacznie mi się przygląda i najchętniej chciałby coś powiedzieć, widząc jak biję się z myślami, ale tym razem spasował. Biegliśmy obok siebie bez słowa, a wiatr targał naszymi kurtkami i moimi lokami we wszystkich kierunkach. Spojrzałam przelotnie na niebo – ciemno szare chmury zmieniały kolor na błękit i granat, nieodłączny znak zbliżającej się śnieżycy. Moje myśli ponowie powędrowały w kierunku pokoju dziecinnego w Snasa, tym bardziej chciałam znaleźć się już w domu. W tej samej chwili do naszych uszu doszedł dźwięk charakterystycznego chlupotania i bicia serca. Posłałam zadowalające spojrzenie ukochanemu i rzuciłam się na wielkiego łosia.

            Szybki chwyt silnych ramion i jeden sprawny ruch, a ciało zwierzęcia przestało wierzgać, jak szalone. Sekundę później moje gardło zalała krwistoczerwona, ciepła, gęsta i pożywna ciecz, którą wyssałam do samego końca. Byłam bardzo głodna, co właściwie uświadomiłam sobie dopiero po polowaniu. Na moich ustach pojawił się uśmiech, ponieważ może to dziwnie zabrzmi, ale poczułam, że właśnie tego mi brakowało – mojego wampiryzmu. Pędu, szybkości, smaku krwi doprawionej nutą adrenaliny, odgłosów podczas polowania, wiatru we włosach, czy możliwości skakania beztrosko po drzewach. Brakowało mi części siebie, z której musiałam zrezygnować z racji bycia harpią przez kilka miesięcy. Wprawdzie nadal miałam w sobie coś z harpii, ponieważ w moim krwiobiegu nadal znajdował się jad Eteny, w coraz mniejszej części, zwłaszcza po narodzinach Esmeliss, które sprawiły, że ponowie w moim organizmie zaczynał budzić się wampiryzm. Oblizałam usta i odrzuciłam zdechłe truchło w pobliskie krzaki.

             - Jak się czujesz? – Zapytał mnie William z troską w głosie, kiedy już zaspokoiłam swój pierwszy głód.

            Otarłam z kącików ust z pozostałości po krwi, otrzepałam spodnie z leśnego igliwia i wyprostowałam się, by spojrzeć na wampira tym razem z lekkim uśmiechem.

             - Dobrze, dziękuję – odpowiedziałam i objęłam go w pasie. – Cieszę się, że przekonałeś mnie do polowania. Brakowało mi tego – spojrzałam na ukochanego. – Nawet nie spodziewałam się, jak bardzo.

             - Musisz wrócić do siebie fizycznie i psychicznie, skarbie – oznajmił mi z entuzjazmem, a zaraz potem dodał nieco innym tonem. – Ostatnie miesiące, cóż… nie powiem, że były męczące – uśmiechnęłam się do niego ironicznie, mimo to wampir kontynuował. – Ale z pewnością wiele zmieniły w naszym życiu – jego dłoń przesunęła się w górę po moich plecach, by zaraz spocząć szyi, brodzie, a następnie policzku, który zaczął gładzić delikatnie kciukiem. – Dałaś mi więcej od życia, niż mogłem sobie wymarzyć – złote oczy zalśniły blaskiem, a mnie zabrakło słów, wpatrywałam się w jego anielską twarz oszołomiona. – Chciałem ciebie, tylko – wziął moją twarz w swoje dłonie niczym najcenniejsze trofeum. – A teraz nie dość, że mam ukochaną i cudowną istotę – otarł kciukiem jedną błąkającą się moją łzę. – To jeszcze dałaś mi przepiękną córkę – tonęłam w jego spojrzeniu wzruszona, a on nie przestawał mówić. – Dwa skarby, które będą ze mną do końca świata i o jeden dzień dłużej.

            Nie czekałam na ciąg dalszy, mimo, że łzy w pierwszej chwili przysłoniły mi obraz cudownych bursztynowych oczu, to ja wpiłam się w jego usta z taką siłą, że obydwoje wylądowaliśmy na ziemi. Namiętność i pasja, romantyzm i brak tchu – to chyba najlepszy opis naszego pocałunku. Pocałunku, którego tak naprawdę doświadczyłam po raz pierwszy w życiu, jakby zawarte w nim było całe nasze uczucie, siła i miłość.

             - Hej, nie płacz – odezwał się William uśmiechając się do mnie cudownie, kiedy już oderwaliśmy się od siebie. – Wiesz, jak to na mnie działa – odgarnął mi zabłąkany kosmyk z twarzy i założył za ucho.

             - Wiem – odpowiedziałam skruszona i pociągnęłam nosem przy okazji ocierając mokre policzki. – Ale nic na to nie poradzę – dodałam szczerze, odwzajemniając jego zaraźliwy uśmiech. – Wzruszyłeś mnie swoim wyznaniem – spojrzałam po raz kolejny w przepełnione uczuciem oczy mojego ukochanego i stwierdziłam. – Nawet nie zdajesz sobie sprawy, ile dla mnie znaczysz.

             - Chyba wiem – odezwał się nadal uważnie obserwując moją twarz. 

            Nasze usta ponownie zetknęły się w czułym pocałunku, który ja skwitowałam cichym chichotem. Przez cały ten czas leżeliśmy na ziemi, która na nasze szczęście nie była obficie pokryta śniegiem, dzięki czemu uniknęliśmy przemoczenia, mimo, że chłód nam nie przeszkadzał.

             - To co, wracamy? – Zapytał William nadal tuląc mnie do swojej piersi. – Czy masz ochotę jeszcze pobiegać?

             - Wracajmy do domu – podjęłam decyzję. – Najwyżej jutro też wybierzemy się na spacer – posłałam mu cudowny uśmiech i podniosłam się do pionu.

             - O! I to jest pomysł – potwierdził chłopak z entuzjazmem.

            Objęci ludzkim tempem wróciliśmy do rezydencji w której czekała na nas reszta rodziny i nasza córeczka.

~*~

            Kolejny dzień minął nam błyskawicznie, bez jakichkolwiek problemów czy niepotrzebnych stresów. Esmeliss była tak rozkosznym i cudownym dzieckiem, że po prostu nie można było oderwać od niej oczu. Zbliżało się wczesne przedpołudnie, gdy przebierałam Lissę w śliczny różowy kombinezon i kremową czapeczkę. Córka bacznie przyglądała się mojej twarzy, co jakiś czas obdarzając mnie uśmiechem, który od razu odwzajemniałam.

             - A kto tak się ślicznie uśmiecha do mamy? – Zwróciłam się do dziewczynki, która zakwiliła rozkosznie. – Dzisiaj będziesz miała kolejny gości Esmeliss, przyjedzie ciocia Claudia i Noel, wiesz.

             - William powiedział, że nie musisz się śpieszyć – oznajmiła mi wchodząca do pokoju bardzo zadowolona Rosalie. – Wasi goście przybędą z opóźnieniem, Noel dzwonił.

             - Och! – Westchnęłam biorąc córkę w ramiona. – To świetnie, będziemy mieli więcej czasu dla was – posłałam siostrze uśmiech.

             - To może ja wezmę Lissę – zaproponowała wyciągając do małej ręce. – A ty na spokojnie się przygotujesz? – spytała. – Nie musisz się czasami przebrać?

             Spojrzałam na siostrę wesoło i podałam jej zwinnie Lissę, którą sprawnie ułożyła w pozycji półleżącej na rękach. Blondynka skupiła całą uwagę na mojej córce i podążyła do bujanego fotela na który usiadła. Po raz kolejny przyjrzałam się siostrze, zaabsorbowana była już całkowicie dzieckiem, cudownie się do niej uśmiechając i gładząc po zaróżowionym policzku. W jej oczach widziałam tylko troskę i miłość, ale także tęsknotę za własnym dzieckiem, które niefortunnie straciła. Ogarnęło mnie uczucie smutku i żalu, że życie tak bardzo jest czasami niesprawiedliwie pokręcone. Na palcach wycofałam się z pokoju dziecinnego i pognałam do swojej garderoby, gdzie wzięłam szybki prysznic i przebrałam się w kremową sukienkę z koronkowym rękawem trzy czwarte oraz złote baleriny. Włosy pozostawiłam rozpuszczone w które wpięłam jedynie delikatną kwiatową opaskę.  Przeglądnęłam się tylko w lustrze i ponownie wróciłam do Rosalie i Esmeliss. Wampirzyca w pierwszej chwili nawet nie zauważyła mojego pojawienia się w pokoju, ale zaraz potem spojrzała na mnie z wielkim uśmiechem.

             - Ślicznie wyglądasz – szepnęła blondynka.

             - Dziękuję – odpowiedziałam i skupiłam się na córce. – Zasnęła wreszcie?

             - Pewnie – wtrąciła dziewczyna spoglądając na śpiącą dziewczynkę. – Taki skarb nie może być kłopotliwy – dodała z rozczuleniem.

             - To się jeszcze okaże w przyszłości – zaśmiałam się.

             - Tak, przyszłość – zastanowiła się wampirzyca z westchnieniem w głosie. – Kto by pomyślał, że przydarzy ci się coś takiego – ponownie skupiła się na moim aniołku. – Otrzymałaś w darze coś, o co tak naprawdę nigdy nie prosiłaś. Chyba nawet nie myślałaś, a już tym bardziej nie pragnęłaś – uśmiechnęła się blado.

            Mimo, że blondynka bardzo się starała na jej twarzy widoczny był ból. Moja siostra nie musiała mówić już nic więcej, wiedziałam z czym się zmaga – bolesną przeszłością. 

             - Dziwny jest ten świat, Rose – odparłam spoglądając siostrze prosto w oczy. – Nawet nie wiesz, jak bardzo ci współczuję z powodu twojej straty – westchnęłam. – Nie potrafię sobie wyobrazić, co mogłabym czuć, gdyby Esmeliss coś się stało.

             - Nie życzę tego nikomu takiego bólu, Viviene – odezwała się wreszcie. – Może to dziwne, ale dzięki Renesmee i Esmeliss, a także patrząc na ciebie i Bellę czuję, że nie byłam gównianą matką dla Miguela.

             - Jak w ogóle mogłaś tak pomyśleć?! – Oburzyłam się. – Ty? Gównianą matką? Na pewno nie w tym wcieleniu, ba – w jakimkolwiek – mówiłam. – Kobieto, masz doskonałe podejście do dzieci, z resztą zobacz – wskazałam na śpiącą Lissę. – Bella potwierdzi to samo. Nie rozumiem, dlaczego tak myślisz o swoim macierzyństwie.

             - Gdybym inaczej to wszystko rozegrała, to być może Miguel był by teraz razem z nami – powiedziała odkładając ostrożnie Esmeliss do łóżeczka.

             - Nie możesz mieć takiej pewności, Rosie – dodałam. – Tak samo, jak nie wiesz, czy gdybyś wyznała mu prawdę wcześniej czy też później, wszystko potoczyło by się innym torem – mówiłam dalej. – Kochałaś swojego syna z całego serca i to właśnie troska o jego dobro kazała ci powiedzieć mu prawdę o twoim wampiryzmie. Wszystko co tylko robiłaś dla Miguela było z miłości, nie możesz się obwiniać w nieskończoność, a także postrzegać siebie w kategorii gównianej matki!

             - Ja to niby wiem, Vivi – odparła po chwili. – Ale sama dobrze wiesz, jak to jest. Walczyć ze swoimi wewnętrznymi demonami lęku i bólu.

             - Wiem i dlatego chciałabym ci pomóc – wtrąciłam z lekkim uśmiechem. – Sama nie porzuciłam swojej winy i bólu, musiał pomóc mi w tym ktoś z zewnątrz.

             - Edward? – Spytała.

             - Właściwie to William – sprecyzowałam. – Kiedy był jeszcze człowiekiem wiele razy rozmawialiśmy, on opowiadał mi o swoich problemach, ja o swoich. Dzięki temu mogłam spojrzeć na swoje zachowanie z właściwej perspektywy – po czym dodałam. – Ale Edward też miał w tym swój udział i oczywiście Jasper i Carlisle.

             - Nie wiedziałam, że rozmawiałaś o tym z chłopakami – odpowiedziała zaskoczona.

             - A widzisz – skwitowałam z uśmiechem. – Czasami warto pogadać z kimś, kto może dostrzec to, co niezauważalne jest dla ciebie.

             - Wiesz, Emmett ciągle mi powtarza, że nie powinnam się obwiniać – wyznała po minucie, usilnie się nad czymś zastanawiając – Może rzeczywiście za długo dusiłam to wszystko w sobie – westchnęła spoglądając na mnie z nadzieją.

             - Jesteś na jak najlepszej drodze by sobie to wszystko poukładać – powiedziałam i objęłam siostrę ramieniem. – Jeśli będziesz chciała porozmawiać, wiesz gdzie mnie znajdziesz.

             - Dzięki – pocałowała mnie w policzek i mocno przytuliła. – Dobra, koniec tego użalania nade mną. Chodźmy lepiej przygotować się na wizytę książęcej pary – oznajmiła zaraz potem.

~*~

            Nasi goście zjawili się dokładnie o drugiej po południu i tak jak też się spodziewałam moja córka oczarowała również moją najlepszą przyjaciółkę, która oczywiście od razu zaczęła trajkotać o tym, jaką to cudowną ciocią i matką chrzestną będzie dla Esmeliss. Po wymianie uprzejmości z resztą naszej familii, Cullenowie opuścili mój dom by zapewnić nam oraz Claudii i Noelowi więcej swobody i prywatności. W międzyczasie następca tronu dokładnie obejrzał Lissę i nie stwierdzając niczego niepokojącego oznajmił nam, że dziewczynka rozwija się prawidłowo, co bardzo mnie i Willa uspokoiło i ucieszyło zarazem. Kolejną godzinę spędziliśmy przy świeżo sparzonej kawie i przepysznym tiramisu, którego autorem była Bella, umilając sobie czas rozmową o dziecku, a także planach na najbliższą przyszłość.

             - Nie miałam wam okazji podziękować za to, że wybraliście nas na rodziców chrzestnych Esmeliss – powiedziała wzruszona Claudia. – Wprawdzie byłam pewna, że zostaną nimi członkowie waszej rodziny.

             - Wy także do niej należycie – oznajmiłam z uśmiechem. – Poza tym, postanowiliśmy z Willem, że Lissa będzie miała podwójnych rodziców chrzestnych – spojrzałam na ukochanego, który odwzajemnił moją minę. – Z racji faktu, że jest w połowie harpią, a w połowie wampirzycą.

             - To doskonały pomysł – pochwycił Noel. – Szkoda, że sam wam tego nie zaproponowałem. Ha!

             - Vivi – zwróciła się do mnie Claudia. – Pokażesz mi pokój Esmeliss?

             - Ależ oczywiście – odpowiedziałam z entuzjazmem. – Masz może ochotę trochę ją poniańczyć?

             - A mogę? – Spytała zaskoczona.

             - Pewnie, Słońce – posłałam jej anielski uśmiech. – Chodź, pokaże ci drogę.

            Nie minęło pięć minut, a byłam już z powrotem w salonie, gdzie tym razem zastałam panów z nieciekawymi minami. Szczególnie William wyglądał na poruszonego, posłałam w jego kierunku pytające spojrzenie , na które automatycznie odpowiedział.

             - Noel chce, abyśmy przyjechali do Eileenhill z Lissą – oznajmił mi ukochany tonem wypranym z emocji. – W najbliższą niedzielę – dodał.

 - Możesz mi powiedzieć w jakim celu mamy się pojawić w twoim domu? – Spytałam chłopaka, nie kryjąc zdziwienia. – Poza tym, czy to nie nowo narodzonemu dziecku i jego rodzicom składa się wizytę? – Dodałam z przyganą.

Owszem byłam bardzo wdzięczna harpiom za ich wkład w opiekę nad moim nowo narodzonym dzieckiem, ale powoli to wszystko zaczynało zmierzać w bardzo dziwnym, a zarazem niekoniecznie przyjemnym kierunku dla obydwu stron. Tak przynajmniej ja i William to odbieraliśmy. Pomoc i opieka to jedno, ale włączanie nas do harpiowskiej społeczności to zupełnie inna kwestia. Nie mniej jednak musiałam wysłuchać tego, co miał mi do powiedzenia błękitnooki.  

             - Viviene, Williamie – zaczął spokojnie Noel. – Owszem, zgadzam się z tym, że to dziecku składa się wizytę, jednakże gdyby chodziło o ludzkie dziecko – wyszczególnił spoglądając na nas ze zrozumieniem. – W związku z tym, że Esmeliss nie należy do ludzkiej rasy, a jest w połowie harpią, te zasady jej nie dotyczą. Dziewczynka należy do naszego rodu, a my postępujemy zgodnie z naszą tradycją.

             - Mów dalej – poprosił Will i głęboko odetchnął, posyłając mi kapitulacyjne spojrzenie.

             - Każde nowo narodzone dziecko musi zostać przedstawione na dworze królowej i poddanym. Nadaje się jemu wtedy oficjalne imię – powiedziała harpia. – A także wybiera rodziców chrzestnych. To niezwykle ważne i bardzo piękne przyjęcie, oznacza wdrożenie nowego członka do naszej społeczności – mówił z entuzjazmem. – A co za tym idzie, wasze dziecko otrzyma przywileje i prawa, jakie posiada każdy osobnik naszego gatunku. Dlatego między innymi tak ważne jest, abyście przyjechali z Esmeliss do Eileenhill – wyjaśnił.

            W pierwszej chwili zdębiałam i właściwie nie wiedziałam, co mogłabym powiedzieć. Moja córka jako prawowity członek społeczności harpiowskiej? – pomyślałam.

             - Muszę przyznać, że trochę nas zaskoczyłeś – przyznałam po chwili, zerkając na Williama, który zgodził się ze mną, kiwając głową.

             - Mam nadzieję, że pozytywnie – uśmiechnął się do mnie chłopak.

             - Kiedyś wspomniałeś, że Lissa otrzyma tytuł królewski, ale nie brałem tego na poważnie – dodał wampir z ironią w głosie. - Myślałem, że to żart.

             - Eileenowie ponad wszystko i wszystkich będą chronić swój gatunek – powiedział Noel. – Nie ma znaczenia, że wasza córka jest w połowie harpią, a w połowie wampirzycą. To dla nas nie ma znaczenia, jej krew jest naszą krwią – królewską.

             - Mówisz poważnie? – Odezwał się William.

             - Jak najbardziej – odpowiedział blondyn. – Tak jak mówiłem, krew Esmeliss jest krwią królewską, którą należy chronić za wszelką cenę.

            Will ponownie skupił się na mojej twarzy, z której tak naprawdę trudno było cokolwiek wyczytać, ponieważ nadal wszystko o czym mówił Noel było niespodziewane. Wzruszyłam lekko ramionami, chyba nie było sensu zaprzeczać.

             - Czuję się trochę, jak w średniowieczu – stwierdziłam po chwili z cichym chichotem.

             - Och! Średniowiecze – westchnął Eileen z szelmowskim uśmiechem. – Co to były za czasy – zamyślił się i zaraz dodał. – Ja wspominam je w samych superlatywach.

             - Nie zamierzałam tego negować – broniłam się. – Bardziej chciałam zwrócić uwagę na sytuację historyczną i oczywiście kwestię dziedziczności i królewską krew.

             - Wiem, Vivi – zaśmiał się następca  tronu. 

             - W takim razie, przyjedziemy – oznajmił William sekundę później.

             - Świetnie – zaklaskał w dłonie Noel. – Widzimy się w najbliższą niedzielę w południe.

             - Mamy się jakoś przygotować? – Spytałam chłopaka, który zrobił dość dziwną minę. – Albo czegoś konkretnego mamy się spodziewać? – i zaraz dodałam w ramach wyjaśnienia. – Nigdy nie braliśmy udziału w takiej uroczystości, a nie chcielibyśmy was czymkolwiek urazić – spojrzałam na Noela szukając zrozumienia. – Wiem, jak bardzo jesteście wrażliwi na wampirze kwestie – wtrąciłam z lekką ironią podsumowaną przeuroczym uśmiechem. 

             - O szczegółach zostaniecie poinformowani już na miejscu – odpowiedział mi blondyn. – Ale nie wydaje mi się, żeby cokolwiek się zmieniło od waszej ostatniej wizyty, nawet etykieta – spojrzał wymownie w moją stronę. – Jedno co mogę wam zdradzić, to bal, który odbędzie się wieczorem na cześć Esmeliss, tak więc stroje wieczorowe obowiązkowe – posłał mi perskie oko. 

             - Bal? – Odezwał się William nie kryjąc zdziwienia. – Ale taki… - zamyślił się przez chwilę. – Taki z prawdziwego zdarzenia?

             - Oczywiście, to królewska tradycja – odezwał się ponownie Noel dumnym głosem.

             - Ok. – stwierdziłam, przyznając mu rację. – Nie mam więcej pytań.

             - Ja chyba też nie – wtrącił mój ukochany, zerkając na mnie ze spokojem.

             - W takim razie do niedzieli, kochani – ostatecznie zakończył naszą rozmowę następca tronu, by zaraz potem spytać. – A gdzie też podziewa się moja żona? – Uśmiechnął się do mnie.

             - Jest na górze z Lissą – odpowiedział mu William.

             - Możemy do nich dołączyć? – zapytał mojego narzeczonego.

             - Jasne – powiedział wampir i gestem pokazał mu drogę. – Zapraszam.

~*~

            Gdy tylko pożegnaliśmy się z Claudią i Noelem, postanowiliśmy odwiedzić resztę Cullenów i przekazać im dobre wieści. Zapakowaliśmy więc do auta nosidełko z Lissą oraz wózek i ruszyliśmy do rezydencji Cullenów, która znajdowała się po drugiej stronie jeziora – jakieś 14 kilometrów od naszego domu. Nowa posiadłość ojca architektonicznie bardzo przypomniała nasz dom w Forks. Drewniane wykończenie i elewacja z bali, duże okna i elementy dekoracyjne z szarego kamienia. Dodatkowo rezydencja została pięknie wkomponowana w krajobraz skalistego wzgórza i lasu mieszanego.

             - Ale niespodzianka! – Przywitał nas w drzwiach uśmiechnięty Carlisle. – Wchodźcie kochani! Alice nie wspomniała słowem,  że wpadniecie.

             - Spontaniczna decyzja, tato – odpowiedziałam i przekroczyłam próg domu razem z Esmeliss.

             - Claudia i Noel już wyjechali? – Spytał wampir.

             - Dlatego też przyjechaliśmy – odezwał się William dość poważnie, stawiając wózek w salonie.

             - Coś się stało? – Ponowił najstarszy. – Bo macie takie jakieś dziwne miny – zmartwił się.

             - Nic się nie stało, tatusiu – odpowiedziałam rozbierając z kombinezonu śpiącą córkę. – Mamy po prostu wam coś do powiedzenia.

             - Rose, Emmett i Nessi poszli na polowanie, a Allie i Jasper postanowili odwiedzić Edwarda i Bellę – oznajmił najstarszy.

             - To poczekamy – powiedział William spokojnie. – To nic cierpiącego zwłoki, po prostu w niedzielę wyjeżdżamy z Vi i Esmeliss do rezydencji Eileenów.

             - A po co? – Zdziwił się ojciec, przyglądając się śpiącej dziewczynce.

             - Tradycyjne przedstawienie i nadanie tytułu nowo narodzonej harpii, podobno obowiązkowy rytuał – odpowiedziałam nieco patetycznie, ale zaraz zmieniłam ton. – Chciałabym też żebyś nam towarzyszył w tej wyprawie, Carlisle.

             - Bardzo chętnie – odpowiedział od razu wampir. – Ale przecież z tego co mi wiadomo harpie nie tolerują naszego towarzystwa. Nie chciałbym robić niepotrzebnego kłopotu.

             - Carlisle, to żaden kłopot – powiedział Will. – Poza tym nie wyobrażam sobie, że w tak ważnej dla Esmeliss chwili nie będzie cię z nami – objął go ramieniem.

             - Najchętniej zaprosilibyśmy całą naszą rodzinę, ale tego chyba harpie rzeczywiście by nie zniosły – wspomniałam z lekkim uśmieszkiem. – Dlatego postanowiliśmy razem z Willem, że pojedziesz z nami i rodzicami chrzestnymi Lissy.

             - Wybraliście już rodziców chrzestnych? – Zdziwił się ojciec.

             - Wybór był bardzo trudny – zauważyłam spoglądając na mojego ukochanego.

             - Ale koniec końców udało nam się wybrać odpowiednich kandydatów – uśmiechnął się blondyn do mnie. 

             - I? – Ponaglił najstarszy wampir. – Kogo wytypowaliście?

             - Bellę i Jaspera – oznajmił William. – Mamy nadzieję, że się zgodzą.

             - Z pewnością – odpowiedział wesoło Carlisle i zaraz dodał. – To doskonali kandydaci, oczywiście pozostała część naszej rodziny również, ale jak wiemy Rosalie, Alice i Emmett mają już zarezerwowany wakat.

             - Tak, wiedziałam – odezwałam się. – Myślisz, że Allie odpuściła mi historię o tym jak rywalizowała o pozycję matki chrzestnej dla Renesmee z Rose – zaśmiałam się melodyjnie. – Dobrze się stało, że Bella wybrała je obie, bo chyba nie doszłyby do porozumienia między sobą.

             - Znasz swoje siostry i jak dobrze wiesz, żadna z nich nie odpuści – powiedział Carlisle. – Zwłaszcza Alice – dodał już szeptem.

             - A mi się wydaje, że to Rosalie jest bardziej uparta – stwierdziłam. 

             - Obydwie czasami są nie do zniesienia – oznajmił nam wchodzący do rezydencji Edward z olśniewającym uśmiechem.

            Zaraz za nim pojawiła się Bella, Alice, Jasper i reszta zwariowanej rodzinki, włącznie z Jacobem, którą niósł Nessi na barana.

             - Ciocia Viviene! – Zawołała radośnie dziewczynka i z prędkością błyskawicy znalazła się na moich kolanach.

             - Cześć księżniczko – przywitałam się i pocałowałam Nessi w policzek.

             - I kto to mówi – podjęła temat Rose ironicznym tonem. – Rudzielec z nastroszoną czupryną, szukający zwady na każdym kroku?

             - Ile razy mam powtarzać. Nie jestem rudy – warknął mój brat. – Kiedy to do was wreszcie dotrze?

             - Chyba nigdy – skwitował Emmett z głupią miną.

             - Dobrze, już dobrze – wtrąciłam się. – To przecież wszystko żarty. Prawda Rose? – zwróciłam się do siostry.

             - Nigdy nic nie wiadomo – odpowiedziała mi z szelmowskim uśmiechem blondyna.

             - Kochani, może rzeczywiście już wystarczy – zauważył ojciec. – Viviene i William mają wam do przekazania coś ważnego.

             - Ustaliliście datę ślubu? – Zapytała podekscytowana Alice materializując się przy moim boku.

             - Yyy… Nie – odpowiedziałam nieco wybita z wątku.

             - Jesteś w ciąży? – Spytał niespodziewanie Emmett.

             - Co?! – Zareagował nerwowo Edward.

            W tym samym momencie wszyscy spojrzeli się na osiłka z nieodgadnionym wyrazem twarzy, a zaraz potem z niedowierzaniem na mnie.

             - Nie – zdenerwowałam się. – Na miłość boską, nie mam pojęcia skąd bierzecie takie bzdury – westchnęłam i pokręciłam głową nad ewidentną głupotą mojego brata. – Wybraliśmy rodziców chrzestnych dla Esmeliss i wyjeżdżamy na weekend do Eileenhill by przedstawić Lissę na dworze – wyjaśniłam.

             - To właściwie chcieliśmy wam powiedzieć – dodał już William.

             - Okej – odezwał się cicho Jacob, ewidentnie czując się jak intruz. – To ja się może pożegnam z państwem – zerknął w moim kierunku i puścił mi perskie oko, po czym zniknął nam z pola widzenia.

             - Nie wiem, co bierzesz Emmett – zwróciłam się do brata poważnie. – Ale skończ z tym, jak najszybciej, bo mózg naprawdę zaczyna ci się lansować.

            Mina naszego troglodyty była bezcenna, pierwszy wybuchnął śmiechem Edward, a zaraz za nim cała nasza rodzina.

             - Sorry – odparł wreszcie ze skruchą głosie Em. – To się nie powtórzy, Vivi. Obiecuję – podniósł prawą rękę na gest ślubowania.

             - Mam nadzieję – skwitowałam mierząc go przez chwilę gniewnym wzrokiem. – Och, bracie! Co ja z tobą mam? – Pokręciłam głową uśmiechając się tym razem do osiłka.

             - Też cię kocham Vivi – stwierdził i posłał mi całusa w powietrzu.

             - Wariat – skwitowałam.

~*~

             

             Kiedy już wyjaśniliśmy wszystko rodzinie, a rodzice chrzestni – Bella i Jasper zgodzili się nimi zostać, musiałam przyznać, że kamień spadł mi z serca. Patrzyłam właśnie na Jaspera, który ochoczo asystował Belli w zabawianiu Esmeliss i cieszyłam się, że razem z Willem dokonaliśmy takiego wyboru. Wprawdzie Rose była odrobinę markotna, ale zaraz szybko jej przeszło, kiedy Renesmee poprosiła ją o wykład na temat jej roli jako matki chrzestnej mojej bratanicy.

            - Naprawdę będziecie brali udział w balu? – Spytała zainteresowana Alice, skupiając na sobie naszą uwagę.

            - Żeby tylko – odpowiedział jej nieco zniechęcony William, a zaraz dodał. – Owszem, bardzo cieszymy się i jesteśmy wdzięczni razem z Vi, że Esmeliss zostanie zaakceptowana i uważana, jako członek społeczeństwa harpii – przewrócił teatralnie oczami. – Ale prawda jest taka, że nie musieli robić z tego takiego wielkiego „halo” – pokręcił głową uśmiechając się pod nosem. –  Serio, nie pojmuje całej tej ustawki.

             - Ustawki? – Pochwycił Carlisle. – Co masz na myśli?

             - Moja dość krótka znajomość z Eileenami nauczyła mnie jednego, a mianowicie nigdy, ale to przenigdy nie zostaniemy przez nich całkowicie zaakceptowani, jak równy z równym – odpowiedział ojcu.

             - Może masz i rację, Will – odezwałam się od razu. – Ale wierzę, że Noel ma jak najlepsze chęci, poza tym udowodnił to ostatnimi czasy wiele razy – dodałam z entuzjazmem. – Zmienił się, naprawdę.

             - Niby tak – wtrącił młody wampir bez przekonania. - Ale dobrze pamiętasz, co było wcześniej – powiedział blondyn, spoglądając w moje oczy. – Zanim zaszłaś w ciążę, czy zanim Etena rozpętała to całe piekło z Thomasem na czele. Dobrze wiesz, że harpie nigdy nie grały fair. Nie potrafiły ci zaufać… - rozkręcił się chłopak na dobre.

             - To stare dzieje, Will – przerwałam mu lekko poirytowana. – Owszem, masz co do tego wszystkiego rację. Harpie nigdy nie były szczere w stosunku do mnie, nie raz byłam tego świadkiem i nie raz pokłóciliśmy się o to z Noelem – westchnęłam, a w mojej pamięci pojawiła się wzburzona postać harpii podczas jego ostatniej wizyty w Stanach. – Ale to już przeszłość, pewne wydarzenia sprawiły, że Noel zaczął inaczej postrzegać nasze światy i chwała Bogu za to – posłałam mu uśmiech. – Wreszcie zaufał mi, dlatego też jesteśmy w stanie zbudować nową i zdrową relację między nami – wampirami, a Eileenami – tu spojrzałam na resztę zebranych w salonie. – Nie było łatwo, ale mam nadzieję, że teraz wspólnymi siłami damy radę – ponownie zwróciłam się do ukochanego, który analizował to, co powiedziałam. – Musimy mu zaufać, Will. Chociażby dlatego, że będzie ojcem chrzestnym naszego dziecka.

            Mierzyliśmy się jeszcze przez jakiś czas patrząc głęboko w oczy, a chwilę później William pokiwał powoli głową zgadzając się ze mną. Wiedziałam, że wszelkie wątpliwości, jakie miał w stosunku do harpii wynikały tylko i wyłącznie z troski o mnie i nasze dziecko. Nie mogłam jednak pozwolić na to, by się wahał i zastanawiał nad prawdziwością intencji za każdym razem, gdy tylko pojawiał się temat Eileenów. Posłałam mu delikatny uśmiech, który nie od razu odwzajemnił.

             - No dobra – odezwał się nagle Jasper. – Sprawa zaufania teoretycznie wyjaśniona – posłał mojemu narzeczonemu chwilowe spojrzenie. – Ale co miałeś na myśli z tą całą „ustawką”, Will?

             - Willowi najprawdopodobniej chodziło oto, że owe przedstawienie Esmeliss na dworze będzie miało iście królewską oprawę i to dosłownie – oznajmiłam. – Królowa zbierze wszystkich poddanych by publicznie przedstawić Lissę na dworze – tym razem to ja przewróciłam oczami. – Każdy najprawdopodobniej będzie chciał się jej przyjrzeć osobiście, no i złożyć nam gratulacje – o ile o tyle – zaśmiałam się. – To miałeś na myśli, kochanie? – Spytałam wampira.

             - Mniej więcej – odparł, obejmując mnie ramieniem. – W każdym razie czeka nas dzień pełen atrakcji z etykietą w tle.

             - Nigdy nie byłam na balu z prawdziwego zdarzenia – zwróciła naszą uwagę ponownie Alice. – No wiecie, takim… królewskim – ostatnie słowo wypowiedziałam niemal z rozmarzeniem. – Zabrałabym się z wami gdybym mogła, ach jaka szkoda – westchnęła, po czym zaczęła trajkotać. – Suknie, buty, szale…

            Słuchałam siostrę z uśmiechem na ustach i w tym samym momencie zamarłam przerażona. Moją nagłą zmianę nastroju od razu wyczuł Jasper, który troskliwie spojrzał na mnie.

             - Vivi, wszystko w porządku? – Spytał ostrożnie.

             - Cholera! – stwierdziłam z nie małą irytacją w głosie, podrywając się automatycznie z sofy.

             - Viviene? – Ponowił tym razem zmartwiony William, a do jego spojrzenia dołączyły pozostałe wampiry. 

             - Co się tak wszyscy na mnie patrzycie – warknęłam. – Właśnie zdałam sobie sprawę, że nie mam sukienki na bal.

             - A właśnie, że masz! – Wykrzyknęła uradowana Chochlica, zaskakując przy tym nas wszystkich. – Wstawaj, idziemy do mojej garderoby! – Pociągnęłam mnie za sobą. – Bella, ty też! O ile się nie mylę, ty również potrzebujesz kiecki na bal!

             - Tym razem muszę się z tobą zgodzić, Alice – przyznała Bella i uśmiechem dołączyła do nas.

             - Chłopaki! – zakomenderowała brunetka na odchodne. – Zajmijcie się Lissą i sobą przez jakiś czas.

             - Jasna sprawa – odpowiedział z entuzjazmem Jazz i zbliżył się do wózka. – Nic się nie martw moja droga, moja chrześniaczka będzie pod znakomitą opieką.

            Pomachałam bratu wesoło i zostałam zaciągnięta siła do sypialni Alice. Wpierw dziewczyna kazała nam – mnie i Belli usiąść na łóżku i czekać, a potem rozpoczął się prawdziwy pokaz mody. Nie minęło pięć minut, a ja i moja szwagierka otrzymałyśmy od Chochlicy po sporej wielkości granatowym pudle na wierzchu którego znalazło się estetycznie i pięknie wykaligrafowane logo PS.

             - Miałam wam to dać na urodziny, ale jak widać potrzebne są wcześniej niż myślałam – oznajmiła Allie. – Proszę otwórzcie prezenty, przyleciały aż z Australii.

             - Mamy grudzień, a ty dajesz mi prezent na urodziny jakie mam we wrześniu za rok? – Spytała oniemiała Bella.

             - Och! Nie marudź, Bells – wtrąciłam z uśmiechem i zabrałam się do rozpakowania podarunku. – O Mój Boże! – Pisnęłam na widok zawartości. – Alice, jesteś lepsza niż wróżka chrzestna Kopciuszka.

            Kreacje Paolo Sebastiana zawsze mi się podobały za swoją lekkość, romantyczność i przede wszystkim delikatność wykończenia, sprawiając wrażenie sukienek nie z tej ziemi. Beżowo-stalowy szyfon, delikatny niczym motyle skrzydła jako wykończenie, kremowy jedwab jako podstawa sukni i ręcznie wyszywana, a także zdobiona góra kreacji niezwykłym motywem kwiatowym.    

             - Podoba się wam? – Spytała dziewczyna, mimo że doskonale znała odpowiedź.

             - Czy się podoba? – Byłam podekscytowana. – Suknia jest prześliczna, cudowna, boska – wstałam i mocno przytuliłam brunetkę. – Dziękuję ci bardzo – to powiedziawszy ucałowałam wampirzycę w oba policzki.

             - A tobie Bello, podoba się prezent? – Ponowiła pytanie Alice, ponieważ od momentu otwarcia pudełka Swan nie odezwała się ani słowem.

             - Zabrakło mi słów, Allie – powiedziała dziewczyna po chwili. – Naprawdę, suknia jest tak piękna, że właściwie nic już więcej nie dodam, tylko uściskam cię w podziękowaniu, kochana – Bella zamknęła Alice w szczelnym uścisku, a ja zaczęłam się śmiać.

             - No to dalej dziewczęta – zakomenderowała Chochlica. – Przymierzcie, niech mam tę przyjemność zobaczyć was w iście anielskich kieckach.

             - Tym razem nie musisz prosić dwa razy – odezwała się Bella z chichotem.

            Nazajutrz razem z moją szwagierką kompletowałyśmy jeszcze stroje na bal – buty, biżuterię oraz resztę garderoby w kolorach pastelowych, a także przygotowałyśmy męską część naszej rodziny na wyjazd. Postanowiłam również „przeszkolić” Bellę, Jaspera i Carlisle z dworskiej etykiety oraz uprzedzić ich, w jaki sposób mogą zachowywać się Eileenowe w stosunku do wampirów. Nie mniej jednak miałam nadzieję, że nasi znajomi będą tak samo pozytywnie nastawieni, jak następca tronu i jego małżonka. Kolejnego dnia rano ruszyliśmy zwarci i gotowi, w pozytywnych nastrojach w kierunku Eileenhill.

„Dzięki przyjaźni staję się spokojniejszy,
dzięki spokojowi bardziej przyjazny”.

- Jan Kochanowski